ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ημέρα Κυριακή
Αργά το απόγευμα της ημέρας της Αναστάσεως οι δέκα μαθητές χωρίς τον Θωμά είναι συγκεντρωμένοι σ’ ένα σπίτι στην Ιερουσαλήμ. Κι ενώ οι καρδιές τους είναι βαθιά πληγωμένες από τα γεγονότα της Παρασκευής και οι θύρες του σπιτιού κλειδαμπαρωμένες, ξαφνικά εμφανίζεται ο αναστημένος Κύριος ανάμεσά τους και τους λέει: «Εἰρήνη ὑμῖν». κι αμέσως τους δείχνει τα σημάδια των πληγών του, για να πεισθούν ότι είναι ο ίδιος ο Διδάσκαλός τους που αναστήθηκε. Πόσο γρήγορα άλλαξαν όλα, πώς τόσο ξαφνικά η χαρά πλημμύρισε τις καρδιές τους! Και ο Κύριος τους ξαναλέει: «Εἰρήνη ὑμῖν»· όπως με απέστειλε ο Πατέρας μου στον κόσμο για το έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, έτσι κι εγώ στέλνω εσάς να συνεχίσετε το έργο μου. Και τους μετέδωσε πνοή ουράνιας ζωής εμφυσώντας στο πρόσωπό τους και λέγοντας: «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον». Όσων ανθρώπων τις αμαρτίες θα συγχωρείτε, θα είναι συγχωρημένες από τον Θεό, και όποιων δεν τις συγχωρείτε, θα μένουν ασυγχώρητες.

Σε λίγο ο Κύριος έγινε άφαντος. Η ημέρα όμως εκείνη χαράχθηκε ανεξίτηλα στην καρδιά τους ως η ιερότερη της ζωής τους. Ήταν η ημέρα εκείνη, η μία των Σαββάτων, η Κυριακή της Αναστάσεως. Αυτήν ακριβώς τη σημασία της ημέρας θέλει να τονίσει ο ιερός ευαγγελιστής Ιωάννης. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνει: «τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων».

Βέβαια οι άγιοι Απόστολοι δεν είχαν καταλάβει αμέσως τη σημασία εκείνης της πρώτης Κυριακής στην ιστορία του Κόσμου. Όμως ο ίδιος ο Κύριος κατέδειξε την ιερή θέση της ευθύς εξαρχής. Αυτός την ευλόγησε με την Ανάστασή του. Αυτός οικονόμησε έτσι τα πράγματα, ώστε να είναι συναγμένοι την ημέρα εκείνη οι άγιοι Απόστολοι για να τους προσφέρει τα αγαθά της Αναστάσεώς του. Ημέρα Κυριακή πάλι, μετά από οκτώ μέρες, εμφανίζεται στους ένδεκα. Ημέρα Κυριακή κατόπιν αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα στους μαθητές του. Ημέρα Κυριακή αργότερα αποκαλύπτεται στην Πάτμο στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Βέβαια ο Αναστάς είναι παρών μέσα στο λαό του κάθε μέρα, ιδιαιτέρως όμως κάθε Κυριακή ζητά από τους πιστούς όλων των αιώνων να είμαστε συναγμένοι για να Τον δούμε με τα μάτια της ψυχής μας και να Τον ψηλαφήσουμε. Κι εκείνος να μας ευλογήσει και να μας μεταδώσει την ειρήνη του. Να εγκαταστήσει μέσα μας ανάπαυση και χαρά. Να μας προσφέρει διά των λειτουργών του τη συγχώρηση των αμαρτιών μας. Θέλει να μας κάνει συνδαιτυμόνες στο δείπνο του. Να μας προσφέρει τα ακριβότερα δώρα του, το Τίμιο Σώμα του και το Άχραντο Αίμα του. Μας περιμένει κάθε Κυριακή να μας δώσει δύναμη νέας ζωής. Ώστε να σκορπιστούμε στα σπίτια μας, να μεταδώσουμε την εμπειρία που ζούμε στο Ναό κάθε Κυριακή. Ώσπου να γίνει όλη η ζωή μας μια Κυριακή αιώνια, αληθινή. Μην απουσιάζουμε λοιπόν καμία Κυριακή από το Ναό του Θεού.

Όχι απομόνωση
Ο Θωμάς δυστυχώς απουσίαζε από τη σύναξη αυτή της Κυριακής. Κι όταν τον είδαν κάποια άλλη στιγμή οι μαθητές και γεμάτοι ενθουσιασμό του είπαν: «τον είδαμε τον Κύριο!», αυτός έλεγε: Εάν δεν Τον δω με τα μάτια μου και δεν βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, δεν πρόκειται να πιστεύσω. Οκτώ μέρες μαρτυρικές πέρασε ο Θωμάς. Μέχρι την επόμενη Κυριακή· όταν ήταν και πάλι συναγμένοι οι μαθητές, μαζί τώρα με τον Θωμά. Οι θύρες του σπιτιού και πάλι κλειστές και ξαφνικά ήλθε και πάλι ο Ιησούς ανάμεσά τους λέγοντας: «Εἰρήνη ὑμῖν». Κι έπειτα στράφηκε στον Θωμά και του είπε: Έλα, Θωμά, φέρε το δάχτυλό σου εδώ στα σημάδια των πληγών μου, δες τα χέρια μου, βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου, και μην αφήνεις τον εαυτό σου να κυριευθεί από απιστία, αλλά γίνε πιστός. Τότε ο Θωμάς σε μία έκρηξη χαράς αναφώνησε: Είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Και ο Κύριος του απαντά: Πιστεύεις επειδή με είδες! Είναι μακάριοι αυτοί που θα πιστεύσουν σε μένα χωρίς να με έχουν δει.

Γιατί όμως ο Θωμάς έδειξε τέτοια δυσπιστία; Πώς δεν θυμήθηκε τις προρρήσεις του Κυρίου για την Ανάστασή του; Πώς δεν θυμήθηκε την ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν και του Λαζάρου που τις είχε δει με τα μάτια του; Και τώρα γιατί, ενώ οι άλλοι μαθητές τον διαβεβαίωναν, παρέμεινε δύσπιστος;

Ο Θωμάς βέβαια είχε κάποια δυσκολία. Ήταν ένας χαρακτήρας συναισθηματικός, ευαίσθητος και μελαγχολικός. Ο θάνατος του λατρευτού του Κυρίου ασφαλώς τον είχε βυθίσει σε κατάσταση απογοητεύσεως και μελαγχολίας. Εδώ όμως ακριβώς έκανε ένα τραγικό λάθος, απομονώθηκε από τους άλλους μαθητές. Γι’ αυτό και ταλανίστηκε πολύ τόσες μέρες. Οι άλλοι πανηγύριζαν κι αυτός υπέφερε. Δεν ήταν βέβαια άπιστος, αλλά βρισκόταν σε κατάσταση κρίσιμη. Κινδύνευε πολύ.

Και ο Κύριος συγκαταβαίνει στην ολιγοπιστία του Θωμά. Κι έρχεται την ίδια μέρα και ώρα, στον ίδιο τόπο, με τον ίδιο τρόπο, λέγοντας τα ίδια λόγια, για να επαναφέρει το Θωμά στην πίστη. Και με μία τρυφερότητα μοναδική του δείχνει ότι γνωρίζει το δράμα που πέρασε και θέλει να τον οδηγήσει σε πίστη και μετάνοια. Διδάσκει όμως ταυτόχρονα κι αυτόν και όλους μας να μην απομονωνόμαστε ποτέ όταν μας ζώνουν λογισμοί αμφιβολιών και απογοητεύσεων. Διότι έτσι κινδυνεύουμε. Αλλά να προστρέχουμε στο έλεος του Κυρίου, μέσα στην κοινωνία των πιστών, στην αγία μας Εκκλησία, για να λάβουμε πίστη και δύναμη, χαρά κι ελπίδα. Και να αναφωνούμε μαζί με τον Θωμά: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ;

ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ

ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

"ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ Π. ΙΩΑΝΝΗ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟ

Την Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016 στις 6:30 το απόγευμα, στον κατάμεστο από πιστούς Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου του ομώνυμου Δήμου της Αττικής, στα πλαίσια της κοπής της ενοριακής βασιλόπιτας, μέσα σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης, έγινε από τους Ιερείς του Ναού, απονομή τιμητικής διάκρισης στον αιδεσιμότατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Ιωάννη Βαρβαρήγο, τέως εφημέριο Οίας. 

Στην εκδήλωση παρευρέθησαν η Δήμαρχος Αγίου Δημητρίου κα Μ Ανδρούτσου, μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, διευθυντές σχολίων, και μέλη Δ. Σ. πολιτιστικών φορέων του Δήμου. 

Στην ομιλία του ο Προϊστάμενος του Ναού π. Ματθαίος Χάλαρης είπε για τον παπά-Γιάννη: Έχει μια ιδιαίτερη ιδιότητα για εμάς. Δεν είναι ευεργέτης του Ναού, δεν είναι ένας οικονομικός παράγοντας της πόλης, δεν είναι πρόσωπο που κατέκτησε επιστημονικές μεγάλες επιδόσεις, είναι όμως ένας άνθρωπος που με την παρουσία του γλύκανε τις ψυχές μας. Με το χαμόγελό του και τη συμπεριφορά του, έγινε για μας ένας ευλογημένος και τόσο πολύτιμος φίλος πρώτα απ’ όλα, αλλά και πνευματικός συγγενής. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μέσα από το ήθος του και την εμπειρία του, αλλά και τα χαρίσματα με τα οποία κόσμησε και την ψυχή του και τη διακονία του, γίνεται για όλους εμάς ένα τρανό παράδειγμα: Τι σημαίνει να αγαπήσεις το Θεό και να του αφιερώσεις όλη σου τη ζωή. Έκανε ένα υπέροχο ποιμαντικό έργο το οποίο δεν θα το δείτε καταχωρημένο σε βιβλία ποιμαντικής, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων που είχαν τη χαρά και την ευλογία να τον επισκεφθούν, και να γνωρίσουν έναν άνθρωπο ο οποίος κυριολεκτικά αγάπησε την Παναγία μας, το Ναό της, το ποίμνιό του, και έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να του προσφέρει χάρη και ευλογία. Ιδιαίτερα όμως τον ευχαριστούμε διότι τα τελευταία χρόνια βρίσκεται ανάμεσά μας.  Εμείς τον ονομάζουμε, «ο παππούς μας»! γιατί τον χαιρόμαστε και αποτελεί για μας μια διαρκή υπόμνηση, τι σημαίνει Ιερωσύνη αγέραστη. Τι σημαίνει άνθρωπος ο οποίος φλέγεται με νεανικό ζήλο για το Άγιο Θυσιαστήριο. Δεν παραιτείται ο Ιερέας. Δεν συνταξιοδοτείται ο Ιερέας. Αλλά συνεχίζει να ιερουργεί, τόσο στο εδώ Άγιο Θυσιαστήριο, όσο και στο υπερουράνιο. Κι εμείς αυτό ευχόμαστε. Να του μοιάσουμε. Κι αν ο Θεός μας δώσει τόσα Χρόνια όσα είναι ο Παπαγιάννης, να μη σταματήσουμε μέρα και νύχτα να βρισκόμαστε μέσα στο Ναό, μέσα στο Ιερό βήμα και να τελούμε με τις δυνάμεις που θα μας δώσει ο Θεός, τη Θεία Λειτουργία. Αυτό που μας δείχνει είναι ότι ούτε τα προβλήματα υγείας τον κατέβαλαν. Δίνει κάθε μέρα τη μάχη, και είναι νικητής. Διότι πάντοτε ξέρει ότι γι αυτόν η θεραπεία είναι μόνο μέσα στο Ναό. Κι έτσι λοιπόν τον έχουμε κάθε μέρα κοντά μας. Όμως θα ήταν άδικο, να μην πούμε και κάτι ακόμη. Ο άνθρωπος που ηρωικά στέκεται δίπλα του όλα αυτά τα χρόνια και τον στηρίζει, είναι η πρεσβυτέρα του, για την οποία αξίζουν πολλά χειροκροτήματα.  Αλλά και τα παιδιά του, όχι μόνο τα φυσικά γιατί ανάμεσα σ’ αυτά βάζει κάπου κι εμάς.  

Ο πατήρ Ιωάννης με δυσκολία από το πρόβλημα υγείας του αλλά και από τη συγκινησιακή φόρτιση, ευχαρίστησε τους Ιερείς του Αγίου Δημητρίου, τους συντελεστές της εκδήλωσης  και τον κόσμο που παραβρέθηκε, ενώ τους παρότρυνε να βρίσκονται πάντα κοντά στο Θεό, την Παναγία και όλους τους Αγίους. 

Στη συνέχεια ο π. Ματθαίος απένειμε την τιμητική πλακέτα η οποία ανέφερε:

ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ, 

ΑΠΟΝΕΜΕΙ ΤΩ ΑΙΔΕΣΙΜΟΤΑΤΩ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΩ ΠΑΤΕΡΑ ΙΩΑΝΝΗ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟ, 

ΕΙΣ ΕΝΔΕΙΞΗ ΕΚΤΙΜΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ, ΓΙΑ ΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ, ΜΕΘ’ ΩΝ ΕΚΟΣΜΗΣΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΤΗ ΙΕΡΑΤΙΚΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ ΤΟΥ.

ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2016

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

ΣΠΟΤ ΈΝΑΡΞΗΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΩΝ 2015-2016

Αγρυπνούμε σε τούτη τη γωνιά

Το βίντεο αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του διαγωνισμού του Υπουργείου Παιδείας για τον Ελληνισμό της ομογένειας. Μπορείτε να ψηφίσετε το βίντεο στην παρακάτω σελίδα πατώντας την καρδιά δεξιά από το βίντεο. videocontest

Τop Secret Drum Corps

Απίστευτος συγχρονισμός τυμπανιστών!

Ήμουν λυπημένος που δεν είχα παπούτσια, μέχρι που συνάντησα κάποιον …

Ένα φτωχό και άστεγο νεαρό παιδί που φορά  παλιά  και σκισμένα παπούτσια ανταμώνει  ένα  συνομήλικό του ο οποίος μάλλον είναι αρκετά ευκατάστατος.

Το ζηλεύει τόσο πολύ που μετά από έναν μονόλογο με όλη την ψυχή του εύχεται να πάρει την δική του θέση.

Να γίνει από ένα φτωχό παιδί που είναι εκείνο το πλούσιο και καλοντυμένο.

 Η ευχή του πραγματοποιείται αλλά τον περιμένει μία πολυ μεγάλη  έκπληξη…

Ήμουν λυπημένος που δεν είχα παπούτσια, μέχρι που συνάντησα κάποιον ……….που δεν είχε πόδια.

Σχόλιο στα σχόλια για το 1821

πηγή:amen

Ὁ καθένας δικαιοῦται νά ἔχει τήν ἄποψη του. Ὁ καθένας δικαιοῦται νά τήν λέει ἀκόμη καί τότε πού  λέει ἀνοησίες. Ἔχω καί ἐγώ λοιπόν τό δικαίωμα νά ἔχω τήν ἄποψη μου καί θέλω νά τήν πῶ. Μίλησε ὁ Νίκος Δήμου, ἀπό τό «ΠΟΤΑΜΙ» γιά τό 1821, γιά τούς Ἕλληνες καί τό ρόλο τῆς Ἐκκλησίας. Μίλησε καί ἡ κ. Ρεπούση ἀπό τήν ΔΗΜΑΡ καί εἶπε τά ἴδια περίπου πράγματα. Εἶπαν καί οἱ δύο τά γνωστά ποιηματάκια τους, δυστυχῶς ὅμως γι’αὐτούς, κανένας πλέον δέν τούς χειροκροτεῖ. Ξεπερασμένες ἀπόψεις πού ἁπλά εἶναι ὑπηρετικές  ὅσων σκέφθηκαν ὅτι γιά νά ὑποτάξουν τόν Ἕλληνα πρέπει νά τόν πλήξουν στίς ρίζες του, δηλαδή  στήν γλῶσσα του, στήν πίστη του, στήν ἱστορία του. Δέν εἶναι βέβαια οἱ μόνοι. Εἶναι καί ἄλλοι πού πιό «ἤπια», μέ δῆθεν ἐπιστημονικό λόγο, ἐπιχειροῦν νά ὑπηρετήσουν τόν ἴδιο στόχο. Σχεδόν ὅλοι μέλη γνωστῶν ὁμάδων πού ἄλλοι δουλεύουν γιά τήν γλῶσσα, ἄλλοι γιά τήν πίστη καί ἄλλοι γιά τήν ἱστορία, δηλαδή ἐναντίον τους.
  Ἐπειδή ὅμως καί ἐγώ ἔχω ἄποψη, πιστεύω ὅτι ὅλοι αὐτοί, διεσπαρμένοι σέ διάφορα κόμματα ὑπηρετοῦν τόν ἴδιο σκοπό σάν μέλη μιᾶς ἄλλης διεθνοῦς, στό χῶρο μιᾶς εὐρύτερης παγκοσμιοποίησης. Δέν εἶναι δά καί τόσο μεγάλη ἡ Πατρίδα μας καί εἴμαστε πλέον γνωστοί ὅλοι. Ἀλλοίμονο ἄν περιμέναμε ἀπό αὐτούς νά ἀξιολογήσουν τήν παρουσία  τῆς Ἐκκλησίας στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Οἱ ἀντικειμενικοί ἱστορικοί, αὐτοί πού σέβονται τόν ἑαυτό τους εἶναι σαφεῖς. Ἕνας μαρξιστής ἱστορικός ὁ Νίκος ὁ Σβορῶνος πού δέν θέλησε νά διακινδυνεύσει τήν ἐπιστημονική του σοβαρότητα ἀναγνωρίζει ξεκάθαρα αὐτό τό ρόλο. Οἱ στρατευμένοι, χρησιμοποιώντας πάντα σάν μέθοδο τήν ἀπολυτοποίηση τοῦ σχετικοῦ ὑπηρετοῦν τούς κυρίους τους. Ὑπάρχουν ὅμως οἱ πηγές, ὑπάρχουν τά ἀπομνημονεύματα τῶν ἀγωνιστῶν, ὑπάρχουν οἱ μαρτυρίες τῶν συγχρόνων πού δείχνουν τήν πραγματική εἰκόνα τῶν πραγμάτων. Οἱ στρατευμένοι ἔβαλαν τήν ἱστορία στό κρεβάτι τοῦ Προκρούστη καί τήν ἔφτιαξαν στά μέτρα τῶν στόχων τους. Θά τολμοῦσα νά πῶ ὅτι καί αὐτή ἀκόμη ἡ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πού λέει ἁπλές ἀλήθειες πού ὁ λαός τίς γνωρίζει δέν θά χρειαζόταν.
  Ἀλήθεια, ὅλοι αὐτοί οἱ κύριοι, σήμερα πού ὁ λαός στενάζει τί κάνουν; Εῑναι καλά βολεμένοι. Δέν φαίνεται νά τούς ἔχει ἀγγίξει ἡ κρίση. Ἀδολεσχοῦν περί τῆς κρίσεως, ἐκμεταλλεύονται οὐχί ἀδαπάνως τήν κρίση,  ὑπερασπίζονται δῆθεν τά προβλήματα τοῦ λαοῦ, ἀλλά αὐτή ἡ κρίση δέν τούς ἄγγιξε, ούτε στό φαγητό τους, οὔτε στό ντύσιμό τους, οὔτε στήν διαβίωση τους καί κάποιοι ἑτοιμάζονται γιά μιά ἀκόμη φορά νά σώσουν τό λαό. Ἀνήκουν ἁπλά στήν δική τους «ἐλίτ». Ὁ  κ. Δήμου ἔχει ἐκφράσει τήν ἄποψη του γιά τούς Ἕλληνες, πού τώρα θέλει καί αὐτός  νά τούς «σώσει». Καί μόνη ἡ λέξη «ἐθνοκάθαρση» γιά τίς προθέσεις τοῦ Κολοκοτρώνη - ἄραγε ἐκεῖνος νά  τήν ἤξερε τήν λέξη – δείχνει τό βάθος τῆς ἐπιστημονικῆς του ἐμβρίθειας.
  Δίπλα στό λαό στέκει καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία πού μοιράζεται τά προβλήματα του, πού τοῦ προσφέρει τήν καθημερινή του τροφή, πού τόν στηρίζει στήν καθημερινότητα του, πού δέχεται ἀκόμη καί τήν  ὀργή του, πού τοῦ ἐμπνέει τήν ἐλπίδα. Ἡ μόνη πόρτα πού σήμερα εἶναι ἀνοικτή εἶναι αὐτή τῆς Ἐκκλησίας καί κανενός ἀπό τούς κυρίους αὐτούς. Καί ὅσοι ἄλλοι προσπαθοῦν νά βοηθήσουν, στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας στηρίζονται.

  Τήν ἡμέρα πού ὁ λαός μας θά καταλάβει ξεκάθαρα ὅτι ὅσοι κτυποῦν τίς ρίζες του καί προσπαθοῦν νά τόν ἀποκόψουν ἀπό αὐτές εἶναι οἱ πραγματικοί ἐχθροί του, τότε μιά καινούρια ἡμέρα θά ἔχει ξημερώσει.

Κριτική ταινίας: Νώε

Είναι μια ταινία χολιγουντιανου ύφους που απευθύνεται σε "αμερικανάκια" πολύ χαμηλού ΙQ. Ο σκηνοθέτης έχει λάβει τα ιστορικά γεγονότα του "Νώε" (που μάλλον έγιναν μετά την εποχή των παγετώνων) ως βασικό κορμό του σεναρίου του αλλά  τα έχει ζυμώσει με δικά του φανταστικά σενάρια δίνοντας την εντύπωση του μύθου.., ενός παραμυθιού. Μείγμα ιστορικών γεγονότων και φανταστικού μυθιστορήματος...

Ο Θεός εμφανίζεται ως άσπλαχνος αλλά οικολογικός Θεός που ενδιαφέρεται περισσότερο για την κτίση παρά για τον άνθρωπο τον οποίο τον χρησιμοποιεί για να επαναφέρει την Δημιουργία στην προτέρα κατάσταση της πτώσεως και στην συνέχεια να εξαφανίσει τον άνθρωπο. Δηλώνεται ως μετανοημένος που δημιούργησε τον άνθρωπο και θέλει μόνο να τον χρησιμοποιήσει (αφού είναι κατ΄εικονα του πλασμένος) και μετά να τον εξαφανίσει ως καταραμένο δημιούργημα και να τον τιμωρήσει με βάση την Θεία Δικαιοσύνη Του. Η υπακοή του Νωε παρουσιάζεται ως απλή τυφλή υποταγή του χωρίς κανένα στόχο αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. 

Ο Άγιος προφήτης Νώε εμφανίζεται ως υπάκουος μεν στον Θεό αλλά εν αντιθέση με τον Αβραάμ έχει όρια στα οποία τελικά ο Θεός εντάσσεται μέσα σε αυτά.  

Ο Θεός στέλνει "τέρατα φύλακες " (αγγέλους, δαίμονες ποιος ξέρει;;) για να βοηθήσουν και να προστατέψουν τον Νώε. 

Αγνοεί ο σκηνοθέτης πως στην κιβωτό είχαν μπει και οι γυναίκες των γιων του... όπως σαφώς αναφέρει το βιβλικό κείμενο... 

Η δε ιστορία μέθης του Νώε είναι εντελώς παραποιημένη ...

π. Χ

Άγιος Γεράσιμος ό ιορδανίτης

Η ΚΥΡΑ-ΚΑΛΗ ΚΙ Η ΚΥΡΑ-ΚΑΚΗ ΣΥΝΑΝΤΟΥΝ ΤΟΥΣ 12 ΜΗΝΕΣ

- Όλο βρέχει, βρέχει, διακοπές είναι αυτές; Κι έχει και κρύο, δεν μπορούμε να παίξουμε! Αν χιόνιζε, κάτι θα γινόταν, θα παίζαμε χιονοπόλεμο.

Ο Μανολάκης κλότσησε τη μπάλα με μανία και κείνη «έσκασε» κυριολεκτικά στο τζάμι της μπαλκονόπορτας.

Ευτυχώς που η γιαγιά ήταν στο σπίτι κι όχι η μαμά κι ο μπαμπάς, γιατί ποιος ξέρει τι «εξάψαλμο» θα άκουγε! Η Δήμητρα είχε καθίσει κιόλας στον καναπέ στην αγκαλιά της γιαγιάς και …

- Γιαγιά όλες οι εποχές δεν έχουν την ομορφάδα τους; Έτσι δε λέει η κυρα-Καλή στο παραμύθι; Να το πούμε και στον Μανόλη, για να μη στενοχωριέται.

- Η καημένη η κυρα-Καλή δούλευε στην πλούσια κυρα-Κακή, της έκανε όλες τις δουλειές και της ζύμωνε και το ψωμί. Κι όταν τέλειωνε με το ζύμωμα δεν έπλενε τα χέρια της, αλλά με τα ζυμάρια στα χέρια πήγαινε σπίτι της, τα ξέπλενε με νερό μέσα σε μια κατσαρόλα κι έφτιαχνε μ΄ αυτό, χυλό για τα παιδάκια της.

Ο Μανολάκης ήδη, στην αρχή κοιτώντας με απορία και μετά με ενδιαφέρον και περιέργεια, είχε καθίσει στην άλλη άκρη του καναπέ και περίμενε τη συνέχεια της ιστορίας.

- Κι εκείνα τα παιδάκια της, συνέχισε η γιαγιά, στρουμπουλά στρουμπουλά γίνονταν και μεγάλωναν με τη βοήθεια του Θεού και την υπομονή και την αγάπη της μάνας τους της κυρα-Καλής. Μα η κυρα-Κακή, η αρχόντισσα, τη ζήλεψε κι όταν έμαθε πως με τα ζυμάρια που περίσσευαν στα χέρια της έθρεφε τα παιδιά της, την πρόσταξε να πλύνει τα χέρια της εκεί μπροστά της, στο σπίτι της.

- Ακούς εκεί να ταΐζει τα παιδιά της με το δικό μου το ζυμάρι!

Η καημένη η κυρα-Καλή έφυγε πικραμένη κι άρχισε να περιπλανιέται. Πού θα έβρισκε λίγο φαγητό για τα παιδάκια της, μέρα που ήταν, παραμονή πρωτοχρονιάς; Ξαφνικά, στο τέλος του δρόμου και στην αρχή του δάσους είδε ένα παράξενο φως κι όταν πλησίασε βρέθηκε μπροστά σε μια φωτισμένη σπηλιά. Εκεί την υποδέχτηκαν δώδεκα παλικάρια κι όταν τους είπε την ιστορία της τη λυπήθηκαν, της έδωσαν ένα ζεστό να πιει και της υποσχέθηκαν πως θα της έδιναν φαγητό για τα παιδιά της. Μόνο, ήθελαν να τους πει τη γνώμη της για τους μήνες και τις εποχές του χρόνου.

Η καλοσυνάτη κυρα-Καλή είχε να πει για όλους τους μήνες μόνο καλά: Οι ανοιξιάτικοι στολίζουν τη γη με τα σπαρτά και τα λουλούδια, μας φέρνουν το Πάσχα και την Πρωτομαγιά και με τις βροχούλες τους μεγαλώνουν και πρασινίζουν τα στάχια και τα σπαρτά. Αν πεις το καλοκαίρι με τους ζεστούς μήνες, μεγαλώνει η μέρα, τα παιδιά παίζουν όλη μέρα, ντυνόμαστε ελαφρά και πάμε διακοπές και θερίζουμε τα στάχια κι έχουμε κι ένα σωρό φρούτα και λαχανικά. Κι αν πεις για το φθινόπωρο, μαζεύουμε τα σταφύλια και κάνουμε το κρασί, αρχίζουν τα σχολεία και με όρεξη τα παιδιά βρίσκουν τους φίλους τους και μαθαίνουν γράμματα και σιγά σιγά με τα πρωτοβρόχια δροσίζεται η γη που έμεινε ξερή το καλοκαίρι κι εμείς ετοιμαζόμαστε για τον χειμώνα που θα έρθει. Αλλά και ο χειμώνας δεν έχει τη χάρη του; Όλη η πλάση ξεκουράζεται κι οι σπόροι κάτω από τη γη τρέφονται με τα χιόνια και τις βροχές, για να πετάξουν τα μπουμπούκια τους την άνοιξη. Κι η οικογένεια μαζεύεται στο σπίτι και γιορτάζουν όλοι μαζί Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά. Υπάρχει καλύτερο από τη δεμένη οικογένεια;

- Όλα καλά κι ευλογημένα τα έκαμε ο Πανάγαθος Θεός, παιδιά μου!!

Οι δώδεκα μήνες, γιατί αυτοί ήταν τα παλικάρια που συνάντησε η κυρα-Καλή, εκτός από το φαγητό, της έδωσαν και ένα μεγάλο κανάτι βουλωμένο με μια τάπα όμως, που της είπαν να μην το ανοίξει παρά μόνο όταν έφτανε σπίτι της, στο δωμάτιό της.

- Θεέ μεγαλοδύναμε, φώναξε η κυρα-Καλή και σταυροκοπήθηκε, όταν, ανοίγοντας το κανάτι, έπεσαν στο πάτωμα αμέτρητα χρυσά νομίσματα.

Όταν όμως η κυρα-Κακή είδε τα παιδάκια της κυρα-Καλής ομορφοντυμένα και καλοταϊσμένα, ανήμερα Πρωτοχρονιά, την πίεσε κι έμαθε το μυστικό της. Εξάλλου η κυρα-Καλή δεν της κρατούσε κακία αφού είχε ψυχή αγαθή για όλον τον κόσμο.

- Ακούς εκεί φλουριά για την Καλή! Μωρέ, τώρα θα δεις τι θα κερδίσω εγώ!

Μια και δυο βρίσκει κι αυτή τους μήνες. Μα, πού καλή κουβέντα να βγει από το στόμα της: Οι ανοιξιάτικοι μήνες απαίσιοι και βροχεροί, μέσα στις λάσπες και την υγρασία κι αν πεις για Πάσχα και Πρωτομαγιά, φασαρία και κούραση! Οι καλοκαιρινοί καλύτεροι μαθές; Mέσα στον ιδρώτα είμαστε και σκάμε από τη ζέστη κι όσο για το φθινόπωρο και τους μήνες του σχολεία, έξοδα τρεχαλητό, δουλειές στα χωράφια με το όργωμα, μακριά, μακριά… Ε, για τον χειμώνα τι καλό να δεις με τα κρύα που πουντιάζουμε, πάρε τον Δεκέμβρη, χτύπα τον Γενάρη και δείρε τον Κουτσοφλέβαρο!

- Γιαγιά, πήρε κι αυτή σταμνί; ρώτησε ο Μανόλης που είχε καθίσει πια στα πόδια της γιαγιάς.

- Και βέβαια πήρε, αλλά όταν το άνοιξε στο σπίτι της, βρήκε μονάχα πέτρες κι έσκασε από το κακό της και τη ζήλια της.

- Εντάξει, κατάλαβα, είπε ο Μανολάκης σκύβοντας το κεφάλι.

- Μανολάκη μου, σ΄ όλα τα πράγματα υπάρχει η καλή πλευρά και πρέπει αυτή να βλέπουμε και να αισθανόμαστε την ευτυχία για όσα καλά έχουμε. Είδες τώρα που είμαστε μαζί, αγαπημένοι, και χαιρόμαστε ό ένας τον άλλο; Και η βροχή χρειάζεται και η ζέστη και τα λουλούδια και τα κρύα. Σ΄ όλα οι άνθρωποι βρίσκουμε την ευτυχία και την καλοσύνη, αρκεί να την έχουμε μέσα μας.

…Και μια ζεστή αγκαλιά περίμενε και τη Δήμητρα και τον Μανόλη.

Eκκλησία: ηρεμιστικό, ατομική υπόθεση, ή κάτι άλλο;

  πηγή:proskynitis

του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους 

Η ολοένα αυξανόμενη προσέλευση νέων ανθρώπων στην εκκλησία και η επιθυμία να ζήσουν τη ζωή της, εκτός από τη δεδομένη ευχαρίστηση των πνευματικών πατέρων, θα πρέπει να οδηγήσει και σε σοβαρό προβληματισμό. Η μαζική προσέλευση των ανθρώπων στην εκκλησία ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική, γιατί δεν ήταν χαρισματική. Ο Θεός καλεί τον καθένα προσωπικά. Η ανταπόκριση στην κλήση Του γίνεται μέσα από την καρδία του καθενός και αντανακλά στη ζωή του. Οι οποιεσδήποτε δοκιμασίες (θάνατοι, αποτυχίες, πόνοι σωματικοί και ψυχικοί) μπορούν να γίνουν αφετηρίες για μια νέα ζωή. Όμως τελικά η πορεία για συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό, προϋποθέτει ελευθερία και αγάπη που εκφράζονται με υπομονή, υπακοή, ταπείνωση, άσκηση, βίωση ορθόδοξης ζωής. Ο ενθουσιασμός, οι διάφορες ψυχολογικές πιέσεις, ή ακόμα η ανάγκη του ανθρώπου για εσωτερική ηρεμία, μπορούν να οδηγήσουν σήμερα το νέο άνθρωπο να πλησιάσει την εκκλησία. Τι είναι όμως η Εκκλησία; Μέσο ηρεμιστικό , ατομική υπόθεση ή κάτι άλλο; Μελετώντας κανείς την ορθόδοξη παράδοση, θα διαπιστώσει εύκολα πως η εκκλησία δεν ενεργεί ως καθησυχασμός, βόλεμα του εαυτού μας ή ηρεμιστικό χάπι. Γιατί όλ’ αυτά δεν θεραπεύουν, αλλά καλύπτουν την ασθένεια. Κι ο Χριστός – η κεφαλή της Εκκλησίας - έρχεται για να σώσει τον άνθρωπο. Τούτο σημαίνει πως ενδιαφέρεται να τον ολοκληρώσει ως πρόσωπο. Ο εγωϊσμός που εκφράζεται κι ως φιλαυτία, εμποδίζει στο δόσιμο της αγάπης. Γίνεται το καρκίνωμα που δεν αφήνει την καρδιά να ξανοιχτεί στην κοινωνία των προσώπων. Κι έτσι ο άνθρωπος μένει μόνος, αποκομμένος από τους άλλους, βιώνοντας τον πόνο, το άγχος, την απόγνωση. Μαραίνεται η ψυχή, χάνεται η χαρά και η ειρήνη της καρδίας. Η Εκκλησία ως σύναξη των τέκνων του Θεού, συγκεκριμενοποιείται για τον κάθε πιστό σ’ ένα χώρο-ναό, με κάποιο πατέρα πνευματικό και κάποια αδέλφια πνευματικά. Δεν είναι αόριστη υπόθεση, ούτε ατομισμός με κάλλυμα θρησκευτικό. Είναι συγκεκριμένη Εκκλησιαστική κοινότητα που ενώνει τους χριστιανούς σ’ ένα σώμα-το σώμα του Χριστού. Γι’ αυτό, σύμφωνα με το Πατερικό γνωμικό «μόνος Χριστιανός καθόλου Χριστιανός». Βέβαια μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα αποκαλύπτεται ο κακός εαυτός μας και μας προκαλεί πόνο. Φαίνονται ο εγωϊσμός μας, τα πάθη μας, οι αναπηρίες μας. Όμως, σιγά-σιγά με τη χάρη του Θεού και τη βοήθεια των άλλων μελών της Εκκλησίας, βοηθούμαστε να θεραπευτούμε, κι άρα να χαρούμε το Θεό, τους γύρω μας, τον εαυτό μας. Μπορούμε να ζήσουμε τη χαρά της κοινωνίας των εν Χριστώ αδελφών μας, που εκφράζεται με την κοινή συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία. Μπορούμε, ζώντας σωστά μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα, να βαδίζομεν την οδόν της ζωής χαίροντες (Πραξ.8,39). Μπορούμε να προγευόμαστε την ουράνια Βασιλεία της Τριαδικής θεότητας

Τι μπορείς να πάθεις...

εδώ

Απαράδεκτη αδικία

Κάποτε ένας άρχοντας καλός και αγαθός, ελεήμων και εύσπλαχνος, θέλησε να κάνει έναν μοναχικό περίπατο στο γειτονικό δάσος.Στον δρόμο που πήγαινε, συνάντησε έναν ζητιάνο με αξιολύπητη εμφάνιση, ο οποίος του ζήτησε ελεημοσύνη. Τον ευσπλαχνίστηκε και, γενναιόδωρος καθώς ήταν, άδειασε τις τσέπες του στα χέρια του.

Είχε πάνω του 168 λίρες. Του έδωσε τις 166 και κράτησε μόνο τις δύο! Ο ζητιάνος έκθαμβός μπροστά σ΄ αυτή τη γενναιοδωρία, τον χιλιοευχαρίστησε , πρόσεξε όμως και τις δύο λίρες που κράτησε ο άρχοντας. Μετά από αυτό, ο ελεήμων άνθρωπος συνέχισε τον δρόμο του προς το δάσος. Ο ζητιάνος, όμως, ο οποίος ήταν μεταμφιεσμένος ληστής, χώθηκε στο δάσος και από άλλον δρόμο του βγήκε μπροστά κι εκεί στην ερημιά χτύπησε και σκότωσε τον ευεργέτη του και του πήρε και τις δύο λίρες που είχε κρατήσει!!!

Αγανακτεί κανείς μπροστά σ’ αυτή την αχαριστία και απληστία. Κι όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε , μπαίνουμε στην θέση αυτού του αχάριστου και άπληστου ληστού! Ο Πανάγαθος Θεός μας χαρίζει 168 ώρες ζωής την εβδομάδα για να τις αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε, και κρατάει για Εκείνον μόνον δύο ώρες, τις ώρες που πρέπει να συμμετέχουμε στην Θεία Λατρεία της Κυριακής, στην Θεία Λειτουργία. Κι αυτό, πάλι για μας. Για να μας ξεκουράσει ψυχικά, να μας θρέψει με το Πανάγιον Σώμα και Αίμα Του, για να ανανεώσει τις δυνάμεις μας με το ουράνιο οξυγόνο της Χάριτος. Του τις αφαιρούμε ληστρικά κι αυτές με διάφορες προφάσεις.

Έτσι αδικούμε τον Πανευεργέτη μας και Σωτήρα μας Χριστό, αλλά κυρίως την ψυχή μας, που την αφήνουμε νηστική από την θεία Χάρι και εξαντλημένη.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

“Εκφράσεις του πνευματικού κόσμου”

πηγή