Κάποιοι μάλλον πολιτεύονται αλλά δεν ζουν εδώ;

πηγή:Τρελογιάννης

Με έκπληξη ενημερώθηκα για την πρόταση του βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου Κουράκη για την μισθοδοσία των κληρικών της ορθοδόξου εκκλησίας να γίνεται από το κράτος μεν αλλά από ειδικό νέο  φόρο μόνο από τον δηλωθέντα πιστό ορθόδοξο λαό!!!  Έκπληξη διότι είχα την εντύπωση ότι εκείνοι οι οποίοι φώναζαν να μην αναγράφεται στις ταυτότητες το θρήσκευμα το έλεγαν για να μην υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα στους πολίτες και διότι πίστευαν ότι η πίστη δεν δηλώνεται απλά σε νομικά έγγραφα. Έκπληξη διότι οι ίδιοι βουλευτές είναι αντίθετοι γενικά με νέους φόρους.  Έκπληξη διότι θεωρούσα μέχρι σήμερα ότι οι βουλευτές μας,  γνωρίζουν και στηρίζουν το σύνταγμα και την ισοπολιτεία η οποία οφείλει να πηγάζει εξ αυτού. Έκπληξη διότι ήξερα ότι κάποιοι μπορεί να είναι μεν  εμπαθείς με την Εκκλησία και είναι όντως ενοχλητικό να σε ελέγχει η συνείδηση σου για αυτό  αλλά να φτάνεις εξ αιτίας αυτού ακόμα και στο σημείο του παραλογισμού ;

          Έκπληξη διότι είχα την εντύπωση ότι το κοινωνικό έργο της εκκλησίας σήμερα όσο κρυφά και αν προσπαθεί εκείνη να το κάνει,  είναι ολοφάνερο και αναγνωρίσιμο στις δύσκολες αυτές εποχές από τον κάθε στοιχειώδη εχέφρονα Έλληνα. Ένα έργο που δεν μετριέται με μερίδες φαγητού μόνο ούτε με τις  ευρώ-φιλανθρωπίες αλλά με την ελπίδα κυρίως που παρέχει σε τόσους απελπισμένους και απογοητευμένους Έλληνες. Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που έχουν βαδίσει την οδό της επιστροφής από την οδό της σχεδιασμένης αυτοκτονίας γιατί απλά έκαναν μια κουβέντα με έναν παπά, γιατί άκουσαν έναν λόγο ελπίδας μια Κυριακή, γιατί έπεσε μια τριμμένη φυλλάδα εκκλησιαστική στα χέρια τους. Αν και οι αυτοκτονίες είναι πολλές και οι ψυχολογικές επιπτώσεις της κρίσεως ακόμα περισσότερες σήμερα όπου οι εκκλησιές είναι ανοιχτές, τα πετραχήλια συνεχίζουν να στεγνώνουν δάκρυα, οι τσέπες των ιερέων να αδειάζουν στις κρύες παλάμες εκείνων που είναι κουβαριασμένοι στα πεζοδρόμια της Αθήνας και εκείνων που χτυπούν τις πόρτες των ενοριακών γραφείων, αν σήμερα που τα παγκάρια αδειάζουν αμέσως στα πολυποίκιλα έργα αλληλεγγύης πόσο μάλλον εάν δεν θα υπήρχαν όλα αυτά. Ομολογώ από προσωπική πείρα ότι ακόμα και εδώ στην Σαντορίνη δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που έρχονται σήμερα στην εκκλησία όχι γιατί μετανοήσαν αλλά γιατί δεν μπορούν να επιβιώσουν και ζητούν βοήθεια, μια βοήθεια η οποία φτάνει στο σημείο της αναζήτησης ενός λόγου για παραμονή στην ζωή.

Έκπληξη λοιπόν με διακατέχει όταν συμβαίνουν αυτά κάποιοι να αλαλάζουν άναρθρες κραυγές σαν να μην ζουν στην ελληνική πραγματικότητα αλλά σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα που οι προτάσεις αυτές συμβαίνουν εκεί μεν αλλά …. εκεί βουλευτά μου δεν έδωσε η εκκλησία την περιουσία της στο κράτος αλλά την αυτοδιαχειρίζεται,   εκεί δεν είναι όπως η Ελλάδα κατά 90% (δυστυχώς για σας) μονοθρησκειακή χώρα. Η πρόταση σας είναι κλεμμένη από άλλα ευρωπαϊκά δεδομένα σε άλλα κοινωνικά εκκλησιαστικά και πολιτιστικά περιβάλλοντα μιας δυτικής φιλοσοφίας. Δεν είναι καν πρωτότυπη. Πολιτεύεστε στην Ελλάδα αλλά μάλλον ζείτε αλλού!!! Είναι σαν να θέλει κανείς στην Σαντορίνη να ξεριζώσει για παράδειγμα τα αμπέλια (αφού ορθολογικώς δεν είναι τρομερά «αποδοτικά») και να βάλει αντ΄αυτων  φωτοβολταίκα!!!!!  Φοβερή ιδέα… αλλά για την Σαντορίνη; Μπορείτε βουλευτά μου να πολιτεύεστε εδώ αλλά η όλη σας φιλοσοφία και ο όλος σας στοχασμός δεν είναι ούτε ελληνικός ούτε φιλελληνικός. Ζείτε αλλού!!!

Έξαλλου εάν οι πιστοί , βουλευτά μου ήθελαν και μπορούσαν να στηρίξουν οικονομικά την Εκκλησία θα έπρεπε για αυτό να μεσολαβήσει το κράτος με τις φοροεκλπηκτικές του μεθόδους άραγε;   Δεν θα μπορούσε ο ίδιος ο πιστός άμεσα  να στηρίξει τον παπά της ενορίας του όπως σε παλαιότερες εποχές; Γιατί δια μέσου των εισπρακτικών μεθόδων του κράτους;

Βρίσκω όμως λογικό το επιχείρημα το οποίο εκφράζετε πως δήθεν γιατί να συμμετέχει ένας αλλόθρησκος ή ετερόδοξος στην μισθοδοσία των ορθοδόξων κληρικών; Φυσικά θα ήταν άδικο τούτο στο βαθμό βεβαία της αδικίας που π.χ. ένας φορολογούμενος Έλληνας που δεν έχει παιδιά στο πανεπιστήμιο πληρώνει φόρους για αυτό κλπ. Αλλά έστω ας το θεωρήσουμε άδικο για τον πολίτη. Μα αντίθετα ο πολίτης δεν συμμετέχει διόλου στο κόστος αυτό. Η μισθοδοσία του κλήρου υποτίθεται ότι δεν προκύπτει από τους φόρους των πολιτών αλλά από την αξιοποίηση της περιουσίας που έχει χορηγήσει η εκκλησία στο κράτος. Τώρα εάν την αξιοποιεί η όχι το κράτος (για να μην πω εάν ξέρει καν που είναι αυτή η περιουσία που της δόθηκε μιας και δεν έχει εθνικό δημόσιο κτηματολόγιο και ποιοι καρπώνονται οφέλη από αυτήν) αυτό είναι …. αλλουνού παπά ευαγγέλιο.   Τόσες φορές ο Αρχιεπίσκοπος έχει απλώσει το χέρι συνεργασίας ώστε  να συζητηθούν  τα οικονομικά θέματα για την σχέση κράτους εκκλησίας πάντα βέβαια με στοιχεία, αριθμούς και τετραγωνικά. Γιατί μόνο απλά κάποιοι σκούζουν και δεν έρχονται τότε να συζητήσουν σοβαρά άραγε;  Ο χωρισμός κράτους και εκκλησίας δεν συμφέρει όχι την εκκλησία αλλά το κράτος και ιδιαίτερα την ελληνική κοινωνία.

Σε μια εποχή όπου η ελπίδα για πολλούς αδελφούς τρεμοσβήνει, σε μια εποχή που η εκκλησία αποτελεί στυλοβάτη σιωπηλό της ελληνικής κοινωνίας οι προτάσεις αυτές επιβεβαιώνουν όσους κατηγορούν πολλούς βουλευτές ότι δεν ξέρουν ούτε  τι ζητούν ούτε και τι θέλουν και μοναδικός στόχος τους είναι η υφαρπαγή ψήφων δια του λαϊκισμού. Η μόνη απάντηση σε όλους αυτούς είναι εκείνη του Κυρίου επι του Σταυρού σε αναλογία σήμερα όπου η χώρα σταυρώνεται:  «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λκ. 23,34)
 Ένας ιερέας απο την  Σαντορίνη 

Έκανε θαύματα ο γέροντας Παΐσιος ή όχι;

πηγή:Τρελογιάννης

Πρόσφατα έγινε ο χαμός με ένα ψεύτικο θαύμα του γέροντα Παΐσιου, που κατασκεύασε και διέσπειρε στο Internet η παρέα του "Παστίτσιου".

Πρόκειται για αυτή τη διήγηση, που εξαπλώθηκε ταχύτατα σε πάσης φύσεως ιστότοπους.

Τη διήγηση αυτή την είχα κι εγώ υποψήφια για αναδημοσίευση, αλλά - άσ' το σήμερα, άσ' το αύριο - συνεχώς ανέβαζα άλλα, κι έτσι τώρα μπορώ να... κοκορεύομαι ότι "δεν την πάτησα" (ενώ την πάτησα). Βέβαια, ένας blogger από την απέναντι όχθη μπορεί να μου πει ευγενώς ότι το να ανεβάζω άλλα κι όχι μια τόσο φοβερή μαρτυρία θαύματος, υποδηλώνει μια σοβαρότητα - ότι δηλ. ενδιαφέρομαι για την ουσία της Ορθοδοξίας (τη διδασκαλία και το παράδειγμα των αγίων για την αγάπη) κι όχι για τον εντυπωσιασμό του θαύματος. Ας αφήσω να πλανάται αυτή η ψευδαίσθηση, αν και μια βόλτα στη μπλογκονησίδα μας θα αποδείξει ότι και τα μεν με ενδιαφέρουν και τα δε.

Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός, γίγαντας της επιστήμης & της φιλανθρωπίας (blog γι' αυτόν εδώ)

Η αξιοπιστία των αναδημοσιεύσεων

Φυσικά, ως blogger, όταν αντλώ κάτι από τη μπλογκόσφαιρα ως ενδιαφέρον για αναδημοσίευση, δεν πάω να το επαληθεύσω κάνοντας προσωπική έρευνα. Είναι αυτονόητο αυτό - αλλά δεν ισχύει μόνο για τα "βλίτα" τους χριστιανούς. Κατά κανόνα, ισχύει για όλους τους bloggers, πλην ίσως ολίγων.

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Ας μην πάμε μακριά: οι "Παστίτσιοι" και ο συνάδελφος που αναδημοσιεύει το θέμα (βλ. αρχή του παρόντος), ΠΟΣΕΣ μαρτυρίες για θαύματα του γέροντα ερεύνησαν προσεχτικά και "κατέληξαν" ότι όλα είναι παραμύθια; Με πόση έρευνα οι "Παστίτσιοι" τον αξιολόγησαν ως γελοίο, που αξίζει γελοιοποίηση, ο ίδιος και οι αναρίθμητοι ορθόδοξοι που τον σέβονται (μαζί ή χωρίς τους αιώνες του ορθόδοξου πολιτισμού μας, που εκείνοι ασφαλώς τον κλωτσάνε με περιφρόνηση), καθώς και οι επίσης αναρίθμητοι άνθρωποι που καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τα αγιοπνευματικά (κοινώς: θαυματουργικά) χαρίσματά του;

Να μαντέψω; Καμιά μαρτυρία δεν εξέτασαν και καμιά έρευνα δεν έκαναν. Απλώς θεώρησαν από πριν ως "σίγουρο" πως όλα είναι παραμύθια, επειδή κατά την άποψή τους (χωρίς να το ψάξουν, φυσικά) "δεν είναι δυνατόν" να είναι αλήθεια, αφού "δεν υπάρχουν θαύματα". Το βρήκα;

Να δυο τρία ακόμη θαύματα που αξίζει να ερευνήσουν τα λαγωνικά του κυβερνοχώρου:

Η Παναγία και τα τανκς των Ναζί (και ο άγιος Χαράλαμπος στα Φιλιατρά - σημ. ότι ο ναζί πρωταγωνιστής λίγα χρόνια αργότερα έγινε ορθόδοξος, τόσο επηρεάστηκε από το γεγονός).

Η θεία Μετάληψη που μετατράπησε σε σάρκα και αίμα στο Λαντσιάνο (εδώ οι φίλοι προβάλλουν ως θεωρία ότι "οι πονηροί παπάδες" έδωσαν για εξέταση φρέσκο ανθρώπινο κρέας κι όχι τα δείγματα του 8ου αιώνα - αυτό, βέβαια, δε στέκει γιατί, ακόμη κι αν όλοι οι επιστήμονες ήταν στραβοί, τα δείγματα θα έπρεπε να σαπίσουν, ιδίως τους 15 μήνες της 2ης εξέτασης)

Τα δέντρα που ματώνουν την εορτή του αγίου Νικολάου του εν Βουνένοις (9 Μαΐου)

Να και μια πραγματική επιστημονική μελέτη για το Άγιο Φως, κι όχι γιαλατζί, όπως αυτά που ανεβάζουμε και ξανανεβάζουμε εμείς...

Για τη σύλληψη του "Παστίτσιου" δείτε το link που έδωσα στην αρχή του post, όπου φαίνεται ένα μικρό μέρος της αντίδρασης των ορθόδοξων bloggers, και όχι μόνο (κατά της σύλληψης), αντίδρασης πολύ μεγαλύτερης από αυτά που ανεβάσαμε εκεί.

Τελικά έκανε θαύματα & προφητείες ο παπούλης;

Η ουσία όμως για μένα είναι άλλη:

Τρεις σύγχρονοι μεγάλοι Γέροντες (εδώ)

Το στοίχημα σ' αυτό το παιχνίδι είναι η ύπαρξη του Θεού και των αγίων, απόδειξη της οποίας φυσικά και είναι τα θαύματα. Δηλαδή το ότι κάποιος κάνει θαύματα (αληθινά, προερχόμενα από το Θεό, κι όχι απάτες ή δαιμονικά - γιατί υπάρχουν και τέτοια) φανερώνει ότι βρίσκεται σε ενότητα με το Θεό (κι όχι ότι είναι γιόγκι κτλ, αυτά τα έχουμε ξεπεράσει και αναλύσει πολλές φορές). Αν όμως δεν υπάρουν θαύματα, τότε δεν υπάρχουν άγιοι, άρα ούτε και Θεός, παρά μόνο κάποιοι που -για άγνωστους, ανορθολογικούς λόγους- πιστεύουν σε κάτι αναπόδεικτο, όπως το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας (Flying Spaghetti Monster).

Για το θέμα αυτό, προτείνω το άρθρο μας Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;, όπου γίνεται και μια απόπειρα αξιολόγησης των μαρτυριών, αλλά και αναφορές στους σύγχρονους θαυματουργούς γέροντες. Εκεί υπάρχει και αναφορά του καθηγητή π. Νικολάου Λουδοβίκου για το γέροντα Παΐσιο.

Εκτός αυτού, αν υπάρχει μια προφητεία του γέροντα που αναμφισβήτητα είναι αληθινή, ασφαλώς είναι η προφητεία για την παρούσα οικονομική κρίση, που βρίσκεται στη βιογραφία του, γραμμένη από τον π. Χριστόδουλο Αγγελόγου, "Σκεύος εκλογής", 1996, σελ. 421. Την αναδημοσιεύω από αυτό το post:

«Επέβαλαν (και θα επιβάλουν) στη χώρα μας ένα πολύ μεγάλο εξωτερικό δημόσιο χρέος,τόσο μεγάλο που, όχι μόνον να μη μπορούμε να το ξεχρεώσουμε, αλλά ούτε τους τόκους αυτού του δανείου να μην προλαβαίνουμε· με αυτό καταφέρνουν με εύλογη δικαιολογία να επιβάλλουν στο λαό ένα οικονομικό πρόγραμμα εξόντωσης, έως εσχάτων. Θα επιβάλλουν συνεχώς νέα οικονομικά μέτρα, δυσβάστακτα, φόρους ασήκωτους και πάρα πολλά άλλα μέτρα, έτσι ώστε να κάνουν το λαό να αγανακτήσει. Και τι θα πετύχουν με αυτό; Ακούστε· Ο λαός καταπιεζόμενος από τα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα θα ζητάει κάποια στιγμή να ξανασάνει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να του τη χαρίσουν ποτέ, παρά μόνον έως ότου σκύψει το κεφάλι του εντελώς στο έδαφος, δηλώνοντας τέλεια υποταγή στο καινούργιο τους σύστημα. Θα λένε: Έχετε δίκιο που διαμαρτύρεσθε, όμως έχετε μεγάλο εξωτερικό χρέος και αυτοί που έχουν πολλά λεφτά φοροδιαφεύγουν· για να μη σας επιβάλλουμε άδικα μεγάλους φόρους κτλ. πρέπει να αποδεχθείτε το τέλειο σύστημα ηλεκτρονικού οικονομικού ελέγχου. Έτσι ώστε να βλέπουμε ποιοί είναι οι νομοταγείς πολίτες και ποιοί οι φοροφυγάδες. Ταυτόχρονα θα παρέχουν μέσω του ηλεκτρονικού οικονομικού συστήματος πολλές διευκολύνσεις.
Αδελφοί, μας εξαπατούν με τερατώδη ψέμματα. Δεν πρόκειται με όσα αυστηρά οικονομικά μέτρα κι αν λάβουν να ξεχρεώσουμε το χρέος μας αυτό. Γιατί δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς τους η ύπαρξη μιας εύρωστης οικονομικά Ελλάδας. Τι κάνουν λοιπόν; Ενώ βρισκόμαστε σε οικονομικό χάος και δεν μπορούμε ούτε τους τρέχοντας τόκους του χρέους να πληρώσουμε, δημιουργούν τεχνητές κρίσεις με τις γειτονικές μας χώρες έτσι ώστε, φοβούμενοι από τις απειλές τους να ξοδεύουμε τρισεκατομμύρια δραχμές για την αγορά πολεμικών αεροπλάνων, πλοίων κτλ. Ακούμε συνεχώς για θερμά επεισόδια, αμφισβητούνται τα σύνορά μας, τα νησιά μας..... Με όλα αυτά μας αποπροσανατολίζουν για να μπορέσουν με πολύ εύσχημο τρόπο και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί να μπουν στο σπίτι μας..... Να γνωρίζετε ότι θα ασκήσουν πιέσεις με πολλούς τρόπους, ιδιαίτερα στους πολιτικούς μας άρχοντες..... Εμείς όμως ας μη βλέπουμε τους δικούς μας πολιτικούς, αλλά αυτούς που τους τα επιβάλλουν από το παρασκήνιο με τη βία, ύπουλα και εξαπατώντας τους».

Όποιος κι αν είπε τα παραπάνω, είναι προφήτης. Εκτός αν κάποιος ισχυριστεί ότι ο γέροντας Παΐσιος (ή, έστω, ο συγγραφέας του βιβλίου) είχε τέτοιες πηγές πληροφόρησης, ώστε... προέβλεψε την οικονομική κρίση επειδή ήταν έξυπνος!

Αυτό δε στέκει, γιατί, αν ήταν ένα κόλπο, θα είχαν φροντίσει να το προβάλουν από τότε, δε θα ήταν χωμένο στις πίσω σελίδες ενός βιβλίου, από το οποίο το ξέθαψε κάποιος σήμερα.

Να λοιπόν ένα τρολάρισμα που ίσως αξίζει τον κόπο. Ας το ψάξει αυτό κάθε ειλικρινής αναζητητής, όχι ησυχάζοντας στο γραφείο του, παρέα με το laptop του, αλλά με πραγματική έρευνα γύρω από το γέροντα και το γεγονός (και τα θαύματά του γενικότερα, επί τη ευκαιρία).

Και ας κλείσουμε με ολίγα δροσερά:

1. "Παστίτσιος", θαύματα και άλλα περί πίστης (από εδώ)

Έχοντας την ανεκτίμητη ευλογία να έχουμε γνωρίσει τον Γέροντα Παΐσιο προσωπικά, και έχοντας αλλάξει η ζωή μας εντελώς πορεία εξαιτίας του, δεν κρύβουμε ότι όλη αυτή η ιστορία με τα “παστίτσια” και τους “μουσακάδες” μας πονά και μάλιστα πολύ. 

Από τη μία, σίγουρα δεν μας αρέσει, μας στενοχωρεί πολύ, όταν χλευάζουν και κοροϊδεύουν ένα πρόσωπο, το οποίο υπήρξε σταθμός στη ζωή μας. Απορούμε με την κακεντρέχεια πολλών, οι οποίοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να γνωρίσουν λιγάκι το Γέροντα μέσα από τα βιβλία του, αλλά άκριτα, επιπόλαια βιάστηκαν να του πετάξουν λάσπη, να τον φτύσουν, να τον χλευάσουν, έχοντας αυτοανακηρυχτεί φωταδιστές της ανθρωπότητας. Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι κρίμα, κρίμα που δεν τον γνωρίσατε ή δεν προσπαθείτε να τον γνωρίσετε τώρα. Χάνετε!!

Από την άλλη όμως, όλη αυτή η ιστορία ανέδειξε και κάτι άλλο. Πόσο πολλές φορές εντελώς επιπόλαια και άκριτα, κυνηγάμε να δούμε θαύματα, να ακούσουμε τρανταχτές προφητείες που θα ξαναβάλουν την Ελλάδα στη θέση της ιστορίας που της ανήκει και θα κατατροπώσουν τους “κακούς” άθεους και άπιστους.

Όχι, ΔΕΝ είναι αυτό πνευματικότητα, δεν πρέπει να ζητάμε αυτό από τους πατέρες. Οι άγιοι μας δεν είναι ούτε μηχανές παραγωγής θαυμάτων, ούτε μέντιουμ και ονειροκρίτες.  Ο Γέροντας Παΐσιος, κάποτε βλέποντας όλα αυτά, έβαλε μια ταμπέλα στην πόρτα του: “Η μαϊμού λείπει, ο ζωολογικός κήπος κλειστός”.

Αυτό που μας έμεινε από το Γέροντα, ΔΕΝ είναι ούτε τα ΑΜΕΤΡΗΤΑ και από πολλές πλευρές ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΑ του είτε σε εμάς είτε σε γνωστούς μας, ούτε η χωρίς καμιά αμφιβολία ενέργεια του διορατικού του χαρίσματος. Πιστέψτε μας, ούτε λίγα είναι αυτά, ούτε μικρά, ούτε φαντασιόπληκτοι θεωρούμε πως είμαστε. Όχι!!!

Αυτό που μας διέλυσε όμως, αυτό που μας άλλαξε εντελώς, ήταν ότι σε αυτόν, είδαμε τι μπορεί να κάνει ο Χριστός στον άνθρωπο. Στην καρδιά του Γέροντα, είδαμε το Θεό, είδαμε τον Χριστό. Είδαμε την ΑΓΑΠΗ!!! Μια αγάπη χωρίς όρια, χωρίς προϋποθέσεις, με μια αρχοντιά που δεν περιγράφεται. Αυτό μας έμεινε από το Γέροντα. Μια αγάπη πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Πάρα πολλοί που τον γνώρισαν, ένιωσαν βαθιά μέσα τους και ομολόγησαν, πως ο Γέροντας τους αγαπούσε πιο πολύ και από την ίδια τους την μάνα!! Για τέτοια αγάπη μιλάμε.Μπορεί να σας φαίνεται λίγο, πιστέψτε μας όμως, είναι το ΠΑΝ.

Για τους αδιόρθωτους όμως “θαυματοκυνηγούς”, παραθέτουμε παρακάτω ένα περιστατικό με τον αείμνηστο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλο.

Πιστεύεις;

 

Κάποτε ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος ταξίδευε σιδηροδρομικώς, σ’ ένα επαρχιακό σταθμό άκουσε ότι στον ναό του γειτονικού χωριού συνέβη θαύμα:

Μια εικόνα δάκρυσε!

Αμέσως όλοι οι επιβάτες άδειασαν το τραίνο και έτρεξαν να δουν το θαύμα. Όλοι, εκτός από τον π.Ιωήλ, που συνέχισε να μελετά κάποιο βιβλίο.

Όταν συγκινημένοι οι επιβάτες επέστρεψαν , εκείνος που καθόταν ακριβώς απέναντί του, δεν κρατήθηκε και αγανακτισμένος από την απάθεια του , είπε:

-Εσύ , παππούλη, φαίνεται ότι δεν πιστεύεις.

-Εγώ πιστεύω, απάντησε εκείνος, και γι’ αυτό δεν μου κάνουν εντύπωση τα θαύματα. Εσύ δεν πιστεύεις! Και πήγες να δεις το θαύμα για να πιστέψεις. Έτσι δεν είναι; Για πες μου λοιπόν , τώρα πίστεψες;

2. Θαυματολαγνία και χαρισματολαγνία: μια παιδική αρρώστια

π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου, περ. Διάλογος, τ. 25 (από εδώ)

Μια από τις βασικές αίτιες παγιδεύσεως ανθρώπων στις καταστροφικές λατρείες και γενικότερα στις αιρέσεις, είναι η νοσηρή αναζήτηση θαυμαστών σημείων και εντυπωσιακών χαρισμάτων.

Αυτή η θαυματολαγνεία και χαρισματολαγνεία δεν είναι άγνωστη και στον χώρο της Εκκλησίας. Η εμφάνιση σημείων θεωρείται από πολλούς ως το ύψιστο κριτήριο και η αναγκαία εγγύηση αληθείας. Όπου δεν υπάρχουν εμφανή σημεία και χαρίσματα, δεν υπάρχει κατ' αυτούς εγγυημένη ορθοδοξία!

Αυτή η αρρώστια εισχωρεί και στην αντιμετώπιση του κατ' εξοχήν Μυστηρίου της σωτηρίας, της Ιεράς Εξομολογήσεως. Τότε μόνον θεωρείται κάποιος απλανής πνευματικός οδηγός, όταν είναι κάτοχος διορατικού ή προορατικού χαρίσματος!

Έτσι βεβηλώνεται το Μυστήριο της Μετανοίας, το οποίο αντί να είναι άσκηση αυτομεμψίας (δια της εν ταπεινώσει εξαγορεύσεως των κεκρυμένων λογισμών και πράξεων) εκφυλίζεται σε μια παιδαριώδη αναζήτηση μάγου, που θα αποκαλύψη ανωδύνως όλα τα αμαρτήματα! Καταφρονείται η σώζουσα συμβουλή των αγίων Πατέρων: Μη ζητώμεν προγνώστας (πνευματικούς) μηδέ προβλέπτας αλλά ΠΡΟ ΠΑΝΤΩΝ πάντως ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΝΑΣ και ΤΑΙΣ ΕΝ ΗΜΙΝ ΝΟΣΟΙΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ (αγ. Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, λόγος Δ, ρκγ).

Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, που αντί να αναζητούν ιερέα-ιατρό κατάλληλο για τις αρρώστειες τους, τρέχουν πίσω από δήθεν προορατικούς γέροντες, δεν διαφέρουν πολύ από αυτούς που καταντάνε ... να πίνουν το απόνιμμα των ποδών του Σάι Μπάμπα. Και οι μεν, και οι δε πάσχουν από την ίδια νοσηρή αναζήτηση θαυμάτων και χαρισματικών εμπειριών.

Από εδώ

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πριν από 1500 χρόνια, διεπίστωνε ΜΕ ΧΑΡΑ ότι ήδη από τότε είχε περάσει πια ... η εποχή των θαυμάτων! Και εξηγεί τον λόγο, για τον οποίο ο Θεός σταμάτησε τα πολλά θαύματα και σημεία: Το έκανε αυτό ο Θεός, λέει. Ουχί ατιμάζων ημάς αλλά και ΣΦΟΔΡΑ ΤΙΜΩΝ. Για να μας τιμήσει ο Θεός, σταμάτησε τα πολλά θαύματα. Και μάλιστα να μας τιμήσει σφόδρα. Πάρα πολύ.

Και ποια ήταν αυτή η τιμή; Μας τίμησε θυμίζοντάς μας ότι πάψαμε πια να είμαστε νήπια. Μεγαλώσαμε πια. Τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού χρειάζονταν περισσότερο το θαύματα και τα σημεία, γιατί τότε οι άνθρωποι ήταν ακόμη ανόητα νήπια. Ανοητότερον οι άνθρωποι διέκειντο τότε, των ειδώλων προσφάτως απηλλαγμένοι. Μόλις είχαν απαλλαγεί από την πλάνη των ειδώλων. Και ήταν φυσικό να είναι λιγάκι χοντρόμυαλοι και αναίσθητοι στα πνευματικα: Παχυτέρα και αναισθητοτέρα αυτών η διάνοια έτι ην. Και γι' αυτό έχασκαν μπροστά στα χειροπιαστά θαύματα και σημεία: προς τα σωματικά πάντα επτόηντο και εκεχήνεσαν. Ψόφαγαν μόνο για άρτον και θεάματα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις πνευματικές δωρεές του Θεού, που τις δέχεται κανείς μόνο με την πίστη: ουκ είδεσαν τι ποτέ έστι νοητή χάρις, πίστει μόνη θεωρουμένη. Δια τούτο σημεία εγίνετο (αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις την Αγίαν Πεντηκοστήν, λόγος Α).

Τώρα όμως που μεγαλώσαμε (συνεχίζει την σκέψη του αγίου Ιωάννου ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ) όποιος ζητάει θαύματα για να πιστέψει, είναι να τον λυπάται κανείς! Η αξίωσή του αυτή προδίδει πόσο μέσα του κυριαρχεί το σαρκικό φρόνημα και η παχυλή άγνοια. Εκείνοι που πιστεύουν με τα θαύματα, αποτελούν την πιο χαμηλή βαθμίδα πιστών, καταλήγει ο άγιος Ιγνάτιος.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον ντροπή, κάποιος που έχει πλέον την δυνατότητα να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, να θέλει να ξαναγυρίσει στο νηπιαγωγείο! Και μάλιστα σε νηπιαγωγείο αμφιβόλων χαρισμάτων και υπόπτων οραμάτων, όπου κινδυνεύει να πλανηθή πλάνην οικτράν.

Το μεγαλύτερο χάρισμα, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που μπορεί να δεχθή ο άνθρωπος, είναι το να πάσχει για την δόξα του Χριστού. Το να θυσιάζεται στην υπακοή του αγίου θελήματός Του. Δεν τιμάω τα χέρια του Παύλου λέει ο άγιος πατήρ τόσο επειδή ανέστησαν τον χωλό στα Λύστρα, όσο γιατί δέθηκαν με δεσμά για τον Χριστό. Δεν μακαρίζω τον Παύλο τόσο, επειδή ηρπάγη στον παράδεισο ή επειδή άκουσε άρρητα ρήματα, όσο γιατί μπήκε στην φυλακή για τον Χριστό. Και καταλήγει ο άγιος Ιωάννης: Προτιμώ περισσότερο να πάσχω υπέρ Χριστού, παρά να τιμώμαι από Αυτόν (με χαρίσματα και οράματα) (αγίου Ιω. Χρυσ. Ε.Π.Ε. 20, 594).

Ας κρατάμε λοιπόν μικρό καλάθι όταν ακούμε για μεγάλες συκιές, και μάλιστα όταν πρόκειται για συκιές, που αφήνουν έντεχνα να προβάλλονται τα δήθεν χαρίσματά τους και οι θαυματουργίες τους. Η πιο θαυμαστή και συγκλονιστική εμπειρία που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, είναι η δια της υπακοής στον Χριστό απελευθέρωσή του από τα πάθη και η θεραπεία του:

Αν γαρ εξ απανθρωπίας εις ελεημοσύνην μεταβάλης, ξηράν ούσαν την χείρα εξέτεινας. Αν θεάτρων (και τηλεοράσεως) αποστάς επί την εκκλησίαν έλθης, χωλεύοντα τον πόδα διώρθωσας. Αν αποστήσης τους οφθαλμούς από κάλλους αλλοτρίου, τυφλούς όντας ανέωξας. Αν αντί σατανικών ωδών μάθης ψαλμούς πνευματικούς, κωφάλαλος ων ελάλησας. ΤΑΥΤΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ... (αγ. Ιω. Χρυσοστόμου, Ε.Π.Ε. 10, 414).

Επιγραμματικά τί σημαίνει πορνεία στην εκκλησιαστική γλώσσα και τί σημαίνει επιτέλους αυτό το "οι τελώνες και αι πόρναι..."; Μήπως η Εκκλησία αγκαλιάζει τις πόρνες και μετά τις καταδικάζει; Μήπως λέει και ξελέει;

 

π.Παντελεήμων

Επειδή βαρέθηκα να ασχολούμαι με ανθρώπους πού τους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτάνε το δάχτυλο σου ή πού η πονηρία τους υπερβαίνει το όποιο ψήγμα καλής θέλησης και συννενόησης μπορεί να έχουν, αλλά και για να μην σκανδαλίζεται ο κάθε περιηγητής των ιστολογίων, ότι η Εκκλησία "λέει και ξελέει", καταθέτω επιγραμματικά τα παρακάτω και δεν επανέρχομαι:

1. Η σημασία της πορνείας στην εκκλησιαστική γλώσσα(αφήνω τις παραπομπές στους σχολαστικούς του είδους) :

Α) Πορνεία= Στην αγία Γραφή αποστασία του Ισραήλ ή της Εκκλησίας από την γαμική συνάφεια με τον Θεό , ειδωλολατρική λατρεία, προσχώρηση σε αίρεση,είτε αυτό προυποθέτει ιεροδουλεία και όργια είτε όχι.

Β) πορνεία= αυτό που όλοι ξέρουμε σαν πορνεία, είτε σε ιερά ή σε οίκους ανοχής.

Γ) εξωγαμικές σχέσεις και μοιχεία,η συναίνεση στην επιθυμία καθεαυτή.

Δ) η αμαρτία, η αποστασία γενικότερα, η ανομία.

Αν σήμερα έχουμε διαβληθεί και διαβρωθεί από έναν νομικιστικό και υποκριτικό τρόπο σκέψης και τα ήθη μας είναι αλλιώτικα, ας θυμηθούμε πώς η Εκκλησία έχει αυτό το ήθος εδώ και χιλιάδες χρόνια και πριν φανερωθούν οι όψιμοι αγανακτούντες πού ήρθαν να φωταδίσουν τον "καημένο τον κοσμάκη". Δεν συμβιβάζεται η Εκκλησία και δεν υποκύπτει στην δικτατορία της πολιτικής ορθότητας και των αθε:ιστικών φρούτων. Όποιος τρομάζει με τις λέξεις έχει πρόβλημα ο ίδιος. Η Εκκλησία δεν ασχολείται με συντηρητισμούς ή προοδευτισμούς. Έχει την δική της λογική πού δεν είναι ανθρώπινη και δεν συμβιβάζεται ούτε με την ηθική , ούτε με τα στεγανά της κοινωνίας. Τέρμα.

2)  Σχετικά με το χωρίο " οι τελώνες και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν των ουρανών" και τις περιπτώσεις πρώην πορνών πού αγίασαν: Στην Εκκλησία δεν δικαιώνεται αυτός πού κομπάζει ή είναι κοινωνικά θρησκευτικά και ηθικά άμεμπτος, αλλά αυτός πού ζεί σε διαρκή μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει ταπείνωση,αγάπη, διαρκής επιστροφή προς τον Θεό. Ο Θεός κατέβηκε στον Άδη του κόσμου για να σώσει τον νεκρό από την αμαρτία άνθρωπο. Η Αμαρτία έχει οντολογική κυρίως και μετά ηθική διάσταση και δεν συνίσταται στην πράξη όσο στην γενικότερη κατάσταση του ανθρώπου.Οι διάφορες θρησκευτικές ηθικές πού ταλάνισαν το εκκλησιαστικό μας κριτήριο δεν είναι ορθόδοξες, και άρα δεν είναι χριστιανικές. Ο Χριστός συνωμίλησε με τις πόρνες και τους τελώνες γιατί ήρθε να σώσει ακριβώς τον πεσόντα άνθρωπο, δεν ήρθε να ιδρύσει ένα κλειστό κλαμπ υγιών κοινωνικά ανθρώπων. Και φυσικά δεν απέκλεισε από την συντροφιά του τους φαρισαίους και τους άψογους για τα ηθικά και κοινωνικά στάνταρ ανθρώπους, γιατί και αυτοί ήταν αμαρτωλοί(υποκριτές, υπερήφανοι και ανελεήμονες ως επί το πλείστον) Ποιοί όμως σώθηκαν; Αυτοί που "ηγάπησαν πολύ", δηλαδή αυτοί που μετανόησαν. Και αν λοιπόν οι τελώνες και οι πόρνες κατά πλειοψηφίαν μετανόησαν σε σχέση με τους φαρισαίους(υπήρξαν ΚΑΙ μετανοούντες φαρισαίοι) , άρα αυτοί προπορεύονται των φαρισαίων στην Βασιλεία των ουρανών. Στην βασιλεία προπορεύονται οι μετανοϊκοί, οι ταπεινοί, οι πτωχοί τω πνεύματι και όχι απαραίτητα οι "καθαροί εξωτερικά" και θρησκευτικοί άνθρωποι. Αυτή είναι λοιπόν η προτεραιότητα των εν λόγω πορνών και τελωνών και όχι αυτή καθεαυτή η τάξη τους, όπως και το να είναι είναι κάποιος φαρισαίος δεν είναι α πριόρι καταδικαστικό, αν είναι μετανοών και ταπεινός. Ο Χριστός έδωσε προτεραιότητα στους μετανοούντες, αγκάλιασε τον αμαρτωλό, τον ασθενή αλλα δεν δικαίωσε την ασθένεια την αμαρτία. Η Εκκλησία λοιπόν δεν αντιφάσκει. Τον αμαρτωλό αγκαλιάζει και καταδικάζει την αμαρτία πού στρέφει τον άνθρωπο στον θάνατο. Η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι αντιθανατική διδασκαλία. Η Εκκλησία κήρυξε τον πόλεμο στον θάνατο. Όσο για την βλακεία αυτή παραμένει αιώνια, έως τα πάντα γίνουν καινά(...).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται γιατί η Εκκλησία πανηγυρίζει τις μνήμες πορνών που αγίασαν, αφού μετανόησαν, ΑΦΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΔΙΖΟΥΝ, είναι η νίκή της μετάνοιας πάνω στην αρρώστια, είναι το πάσχα της μετάνοιας και πέρασμα προς την ζωή. Γι'αυτό και η Εκκλησία δεν χρειάστηκε να εφεύρει τον μύθο της "πόρνης Μαγδαληνής" , για να συναισθηματομπουρδολογήσει γιατί είχε δεκάδες τρόπαια αναστημένα μπροστά της: την Ταϊσία,την Πελαγία, την Μαρία την Αιγυπτία, τον Πέτρο,τον Παύλο, τον ληστή, την πόρνη, τον Ζακχαίο και γενικά ολους όσους είχαν την γενναιότητα να περάσουν μέσα από τον δρόμο της μετανοίας.

Αν η Εκκλησία καταδικάζει ακόμα την πορνεία και την εντοπίζει; Ναι!Βέβαια! Όπως ο καλός γιατρός εντοπίζει το καρκίνωμα και πάσχει να σώσει τον ασθενή από τον βέβαιο θάνατο. Τα άλλα είναι φιλολογίες.

H Eκκλησία εξαποστέλει ιεροεξεταστικά τους πόρνους και τις πόρνες στο πυρ το εξώτερον; Όσο ευθύνεται ο γιατρός πού εντοπίζει τον κίνδυνο στον ασθενή και αυτός αδιαφορεί και επιλέγει τον θάνατο,τόσο ευθύνεται και η Εκκλησία για την κατάληξη των ανθρώπων πού επιλέγουν να νικώνται από την αμαρτία. 

Το ίδιο και ο Θεός.Ο Θεός δεν ευθύνεται. Ο Θεός αγκαλιάζει και εμάς τους κολασμένους. Αυτοί δεν έχουν τις προυποθέσεις να Τον αναγνωρίσουν και μαστίζονται από την αγάπη και την αγνότητα Του.

Αν οι κατ'επάγγελμα πόρνες ασκούνται σε κάποιου είδους μαρτύριο και εμείς απλά εδώ ηθικολογούμε, όπως συνηθίζεται να λέγεται παντού, ακόμα και μέσα στην Εκκλησία; Γι'αυτό σίγουρος και ασφαλής είναι μόνο αυτός πού αποτελεί και το κριτήριο τους: ο Θεός. Εμείς δεν παίρνουμε θέση ή στάση,αν και πιστεύω πώς αυτά είναι συναισθηματολογίες. Μακάρι να σωθούν αυτές και ας μην σωθώ ποτέ εγώ ο πόρνος. Γιατί αφού μένω αμετανόητος, πόρνος είμαι. Μπορεί αυτές να μετανοήσουν, για τον εαυτό μου δεν είμαι ακόμα σίγουρος.Όμως δεν θα επιδοκιμάσω την πορνεία. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τον θάνατο του άλλου. Πάσχω! Απλά θα αποφύγω να κρίνω τα πρόσωπα για να μην πέσω στην πορνεία της υποκρισίας και της ασπλαχνίας.Kαι ειδικά αν η επί χρήμασι πορνεία είναι δουλεμπόριο; Τότε εγώ δεν έχω το δικαίωμα να αποκαλούμαι και να θεωρούμαι ελεύθερος ενώπιον Θεού, αγγέλων και ανθρώπων, αν δεν καταπολεμήσω και δεν σταθώ δυναμικώς αρνητικά ενώπιον αυτής της κατάστασης.

Αν η περί πορνείας εκκλησιαστική διδασκαλία είναι αναχρονιστική και ασύμβατη με την σημερινή εποχή; Στον κόσμο βασιλιάς ήταν πάντα  η βλακεία και η διαστροφή. Ιδού η αείφορη και αεί σύγχρονη πραγματικότητα. Η απλότητα, η μετάνοια, η γνωριμία με τον Χριστό είναι ο δρόμος και το αντίδοτο προς την κοσμική ηλιθιότητα.Άρα σε αυτό το σημείο μάλλον η Εκκλησία είναι "αντικαθεστωτική".

(Το άρθρο αυτό γράφτηκε εξ αφορμής κάποιου παραπλανητικού άρθρου με ανάλογο περιεχόμενο από κάποιον αυτοαποκαλούμενο άθρησκο στο διαδίκτυο. Δεν δημοσιεύω την πηγή παραπομπής.Θέλω απλά να τον προστατέψω με αυτόν τον τρόπο).

Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι ευχαριστώ!

Η «αλλεργία στο χριστιανισμό»

Γράφει ο Νεκρός

πηγή:Σαντορινιός
Έτσι γεννήθηκε ο νεώτερος αθεϊσμός όλων των αποχρώσεων [από τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει Θεός (που συχνά εκφράστηκε επιθετικά, όπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα) μέχρι την απλή αδιαφορία για σχέση με το Θεό, άσχετα αν υπάρχει ή όχι]. Γεννήθηκε από τη λανθασμένη ταύτιση του χριστιανισμού με τις νοσηρές δυτικές παραχαράξεις του (καθολικισμό και προτεσταντισμό), που ήταν φανερά αντίθετες στη διδασκαλία του Ιησού, όπως διατυπώνεται στην Καινή Διαθήκη, και συχνά έγιναν αφορμή να φερθούν με σκληρότητα στους ανθρώπους κάποιοι δήθεν «καθαροί», που τιτλοφορήθηκαν «αντιπρόσωποι του Θεού».

Ωστόσο, η «αλλεργία» που πιάνει το σύγχρονο άνθρωπο (και μάλιστα το νέο) όταν ακούει για χριστιανισμό και παπάδες, οφείλεται στην άγνοια στοιχείων του αρχαίου (των πρώτων χιλίων ετών) και του ορθόδοξου χριστιανισμού, όπως:

Ότι σκοπός του χριστιανικού ηθικού αγώνα δεν είναι η αποφυγή αμαρτωλών πράξεων (αφήνοντας την ψυχή να βράζει από καταπιεσμένες επιθυμίες, που γεννούν παθολογικές καταστάσεις και κάποτε εκρήγνυνται), αλλά η «νέκρωση των παθών», δηλαδή των εξαρτήσεων που, ριζωμένες στα βάθη της ψυχοσωματικής μας ύπαρξης (όχι μόνο στο σώμα ή μόνο στην ψυχή), εμποδίζουν τον άνθρωπο να ανοιχτεί με αγάπη προς το Θεό, το συνάνθρωπο και τα άλλα πλάσματα της δημιουργίας· στην πραγματικότητα, η «νέκρωση» αυτή δεν είναι ακρωτηριασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά μεταμόρφωση των ψυχοσωματικών δυνάμεων από εμπαθείς σε απαθείς, δηλαδή σε δυνάμεις που προωθούν την αγάπη προς τον άλλο (Θεό, συνάνθρωπο, άλλα όντα) αντί να συστρέφουν τον άνθρωπο προς τον εαυτό του.

Κατά τον άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη (6^ος αι. μ.Χ.), συγγραφέα της Κλίμακος και κατ’ εμέ πατέρα της επιστήμης της ψυχολογίας, τα πάθη δεν είναι «φυσικά στην ψυχή», αλλά εμείς μεταβάλαμε σε πάθη «τα φυσικά χαρακτηριστικά της». Αυτά δεν είναι κακά από μόνα τους, αφού «ο Θεός δε δημιούργησε τίποτα κακό», αλλά γίνονται κακά όταν χρησιμοποιούνται λάθος. Έτσι η «σπορά» (η εκσπερμάτωση και, κατ’ επέκτασιν, η σεξουαλική πράξη) διαστράφηκε σε πορνεία, ο θυμός, που προορίζεται κατά του όφεως (διαβόλου), στράφηκε κατά του πλησίον, ο ζήλος, αντί για τις αρετές, απευθύνεται στο κακό, η επιθυμία της δόξας, αντί για την ουράνια δόξα («δοξασμός» = μετοχή στο θείο Φως, γιατί «δόξα του Θεού» στη Βίβλο = το θείο Φως, εκ του εβραϊκού νεφές Γιαχβέ), στράφηκε προς την ανθρώπινη δόξα κ.ο.κ. (Κλίμαξ, Λόγος ΚΣΤ΄, Περί διακρίσεως – Β΄, 41). Βλ. Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1994, σελ. 318. Βλ. επίσης π. Νικ. Λουδοβίκου, «Να μην χάσουμε τα πάθη. Να τα μεταβάλουμε», Αντί, 13.1.2007.

Αγνοεί επίσης όποιος πάσχει από την παραπάνω αλλεργία ότι το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα δεν είναι κάποια «μετά θάνατον» ανταμοιβή, έναντι της ασκητικής στέρησης κάθε απόλαυσης στην παρούσα ζωή (πράγμα εξαιρετικά ύποπτο, αφού έτσι «η Εκκλησία σου πουλάει κάτι, που δε μπορείς να το ελέγξεις παρά μόνο μετά το θάνατό σου»), αλλά η εδώ και τώρα μεταβολή του ανθρώπου σε θείο ον, που μπορεί να συμβεί στον καθένα –με προσπάθεια φυσικά–και να επαληθευτεί άμεσα με έρευνα στους γνωστούς ζώντες αγίους κάθε γενιάς.

Ότι χαρακτηριστικό αυτού του αγώνα δεν είναι η πειθήνια αποδοχή κάποιων αυθαίρετων κατασκευασμένων «δογμάτων», άνωθεν επιβαλλόμενων με τη βία ή την προπαγάνδα, όπως συνέβη στη μεσαιωνική δύση, αλλά η άμεση γνώση του Θεού, συσσωρευμένη μέσα στους αιώνες και ελεγμένη τόσο προσεχτικά, όσο η γνώση σε κάθε άλλο τομέα, όσο κάθε επιστήμη ελέγχει τη γνώση που αποκτάται με τις μεθόδους της· «πίστη», στην ορολογία της Βίβλου και των αγίων χριστιανών διδασκάλων, δε σημαίνει αποδοχή της ιδέας ότι υπάρχει Θεός (σημασία που έλαβε ο όρος στην εποχή μας), αλλά εμπιστοσύνη στο Θεό (για τον οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα και δεν πιστεύουμε μόνον ότι υπάρχει) ότι η επαγγελία για τη μέλλουσα βασιλεία Του είναι αληθής.

Ότι οι εντολές του Θεού δεν είναι «νόμος», που η παράβασή του επιφέρει την (ανελέητη μάλιστα και αιώνια) τιμωρία του παντοδύναμου νομοθέτη προς τον αδύναμο παραβάτη, αλλά «αποκάλυψη στον κόσμο του τρόπου ζωής του Θεού» (της αγάπης) και οδηγίες προς τον άνθρωπο για μίμηση αυτού του τρόπου [βλ. π. Σωφρονίου(Σαχάρωφ), Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σελ. 112. Ο τίτλος του έργου («θα δούμε το Θεό όπως είναι») προέρχεται από την Α΄ επιστολή Ιωάννου, 3, 2]. Η μίμηση αυτή θα θεραπεύσει τον άνθρωπο από τη μεγάλη ασθένεια, το θάνατο, φέρνοντάς τον σε ενότητα με το Θεό (παράδεισος), αντί του χωρισμού από αυτόν, που προκαλεί την απερίγραπτη οδύνη, την οποία ονομάζουμε κόλαση. «Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Θεός δεν κολάζει κανένα, αλλά ο καθένας κάνει τον εαυτό του επιδεκτικό της μετοχής στο Θεό. Η μετοχή στο Θεό είναι απόλαυση και η αμεθεξία στο Θεό κόλαση» (άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, PG 94, 1573C).

[Αναλυτική παρουσίαση του θέματος, με πλήθος βιβλικών και πατερικών παραπομπών, βλ. στον τόμο Θάνατος, Ανάσταση και Αιώνια ζωή, εκδ. Ετοιμασία, ιερά μονή Τιμίου Προδρόμου, Καρέας 2005. Βλ. ακόμη π. Γ. Δ. Μεταλληνού, τ. κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, «Παράδεισος και Κόλαση στην ορθόδοξη παράδοση», Ν. Μ., «Ο Θεός ως πυρ και φως», Αλέξανδρου Καλόμοιρου (1931-1990) Ο Πύρινος Ποταμός, μτφρ. Π. Μπότση, Ζέφυρος, Θεσσαλονίκη 1995].

Μιλώντας για «Εκκλησία» η νεώτερη και σύγχρονη διανόηση, δυτική και εκδυτικισμένη (βέβαιη για την ανωτερότητά της έναντι των προηγούμενων και των μη δυτικών χώρων του ανθρώπινου πνεύματος), φαντάζεται σταυροφόρους, ιεροεξεταστές, ιησουΐτες, άτεγκτους εξομολόγους που κραδαίνουν απειλητικά το γράμμα του νόμου, ακόμη και δουλεμπόρους, αποικιοκράτες και κονκισταδόρες, δηλαδή τις απάνθρωπες διαστρεβλώσεις του χριστιανισμού, που όχι μόνο συνιστούν αιρέσεις, αλλά και συχνά έπεσαν θύματά τους οι ίδιοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, δηλαδή οι πνευματικοί πατέρες τουλάχιστον εκείνων των σύγχρονων διανοητών που προέρχονται από τις χώρες της ευρωπαϊκής ανατολής Κάνει λάθος, γιατί η ορθόδοξη παράδοση μπορεί να είναι ένας απλός παπάς, μια αγράμματη γιαγιά, ένας έφηβος που γίνεται άγιος, επειδή αγαπάει το Θεό και το συνάνθρωπό του. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι «θεσμός», αλλά ζωντανός οργανισμός, ανθρώπινη κοινωνία – με πολλούς αμαρτωλούς,
αλλά δεν έχουμε κανέναν για πέταμα.

Η ορθόδοξη αγία Όλγα η Μαία, ιθαγενής της Αλάσκας, 1916-1979

Κανένας για πέταμα

Ακόμη κι αν δε λάβουμε υπόψιν μαρτυρίες όπως του Ευσέβιου Καισαρείας για την αυτοθυσία, με την οποία περιέθαλπαν οι χριστιανοί τους ειδωλολάτρες ασθενείς, που είχαν πετάξει στο δρόμο οι δικοί τους στο φονικό λοιμό του 251 μ.Χ., και έθαβαν τους έκθετους νεκρούς διακινδυνεύοντας τη ζωή τους (και συχνά κολλούσαν οι ίδιοι το λοιμό και πέθαιναν ενώ είχαν σώσει άλλους), και το παράπονο του Ιουλιανού του παραβάτη πως το μαγικοθρησκευτικό του όραμά αποτύγχανε, επειδή οι χριστιανοί φρόντιζαν και τους εθνικούς, άρα γίνονταν ηθικά ακαταμάχητοι [1], πάλι γίνεται φανερό το αυθεντικό χριστιανικό ήθος.

Γίνεται φανερό από περιπτώσεις, όπως του αγίου Βονιφάτιου, που ήρθε αντιμέτωπος με την αρχαία γερμανική θρησκεία, μια θρησκεία ανθρωποθυσιών, και θυσιάστηκε οικειοθελώς το καλοκαίρι του 754, αρνούμενος να αμυνθεί μαζί με τους συντρόφους του, όταν δέχτηκε επίθεση των εξαγριωμένων πολεμιστών μιας ειδωλολατρικής φυλής στα δάση πέραν του Ρήνου. Ακολούθησε έτσι το παράδειγμα των αρχαίων χριστιανών μαρτύρων και έδωσε το ειρηνόφιλο μήνυμα του χριστιανισμού, που δε φοβάται το θάνατο. Αλλά και των αγίων Αναργύρων (γιατρών που δεν έπαιρναν αργύρια, ως γνωστόν [2]), του αγίου Παυλίνου, επισκόπου Καμπανίας (5ος αι. μ.Χ.), που, αφού δαπάνησε τα χρήματα της Εκκλησίας και τα δικά του εξαγοράζοντας αιχμαλώτους των Βανδάλων, αντάλλαξε και τον εαυτό του με έναν ακόμη απ’ αυτούς, των αγίων Ρώσων πριγκίπων Μπόρις και Γκλεμπ, που παραδόθηκαν οικειοθελώς στον αδερφό τους Σβιατοπόλκο και θανατώθηκαν το 1015 μ.Χ., για να μη βάλουν τους στρατιώτες τους να πολεμήσουν για χάρη τους, του αγίου Διονυσίου, στη μονή Αναφωνήτριας, στη Ζάκυνθο, γύρω στο 1600, που συγχώρησε το φονιά του αδερφού του σώζοντάς τον από τα χέρια της αστυνομίας, αλλά και των μεγάλων αγίων της φιλανθρωπίας, όπως οι άγιοι Ταβιθά της Ιόππης, Βασίλειος ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Ιωάννης ο Ελεήμων, Γενεβιέβη των Παρισίων, Μελάνη η Ρωμαία κ.ά., και στα νεώτερα χρόνια Φιλοθέη η Αθηναία, Κοσμάς ο Αιτωλός (εξαγόρασε εκατοντάδες κοπέλες ελευθερώνοντάς τις από μουσουλμανικά χαρέμια), Ιωάννης της Κρονστάνδης, Ελισάβετ Θεοδώροβνα, Μαρία Σκόμπτσοβα (μετά από πολυσχιδή ανθρωπιστική δράση, ιδίως στη Γαλλία, πέθανε στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπουργκ, παίρνοντας μάλλον τη θέση κάποιας άλλης για να τη σώσει), Γαβριηλία Παπαγιάννη (μια αγιασμένη νοσοκόμα που ακροβολίστηκε στην Ινδία θέλοντας να υπηρετήσει εκείνους που θεωρούσε πιο βασανισμένους ανθρώπους του πλανήτη) και πολλοί άλλοι, λιγότερο γνωστοί.

Αγία Μαρία Σκόμπτσοβα, νεομάρτυρας των ναζιστικών στρατοπέδων

Το αυθεντικό χριστιανικό ήθος όμως το αντιλαμβάνεται σαφέστατα όποιος μελετήσει το ορθόδοξο αγιολόγιο. Εκεί θα βρει, καταγεγραμμένους ως αγίους, κάθε είδους περιθωριακούς ανθρώπους, αναλφάβητους, ζητιάνους, ανάπηρους (που δε θεραπεύτηκαν, όπως η σύγχρονη αγία Ματρώνα η αόμματη), νόθα παιδιά, ορφανά, δούλους, και φυσικά πόρνες και τελώνες, καθώς και ανθρώπους που διέπραξαν ποικίλα αμαρτήματα, υπήρξαν φονιάδες, δήμιοι, βασανιστές αγίων, μάγοι, ανελέητοι άρχοντες, βιαστές κ.τ.λ. Έχουν ωστόσο ένα κοινό μεταξύ τους και, θα έλεγα, μια μεγάλη διαφορά από εμάς: μετανόησαν ειλικρινά, σοβαρά και βαθιά. Γι’ αυτό αγίασαν.
Ένας ουμανιστής ηθικός άνθρωπος ή ηθικολόγος εδώ συνήθως αναρωτιέται: μήπως λοιπόν το αγιολόγιο είναι μια βίβλος αποθέωσης της διαφθοράς; Πώς ο χριστιανισμός διδάσκει ότι ο Θεός συγχωρεί τόσο γενναιόδωρα αποτρόπαιους αμαρτωλούς; Τι θα πει «μετανόησαν»; Η δικαιοσύνη απαιτεί να πληρώσουν!
Ανάλογη ερώτηση διατυπώνουν πολλοί, ακόμη και βαφτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, πνευματικά όμως αρχάριοι, σκανδαλισμένοι που ο Ιησούς δικαιώνει με τέτοιο τρόπο τον άσωτο υιό στην παραβολή του Λουκ. 15, 11-32 – όλοι βέβαια ταυτίζουν τον εαυτό τους με το «δίκαιο» μεγάλο αδελφό, όχι με τον άσωτο, κι αυτό δεν τους επιτρέπει να νιώσουν ανακούφιση, που η παραβολή τους δίνει ελπίδα σωτηρίας.
Κι όμως η παρουσία τόσων αμαρτωλών στα συναξάρια φανερώνει πως ο χριστιανισμός δεν είναι ηθικιστικός· δεν πετάει στα σκουπίδια τον αμαρτωλό, ούτε καταξιώνει την αμαρτία (κατά την παρερμηνεία άλλων, που νομίζουν πως για να γίνει άγιος κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να έχει διαπράξει πολλές ή βαριές αμαρτίες), αλλά τον προσκαλεί σε σωτηρία μέσω της μετάνοιας, που είναι η μεταβολή του νου – "ούτε εγώ σε κατακρίνω· πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια" είπε ο Ιησούς στη μοιχαλίδα που έσωσε από το λιθοβολισμό (κατά Ιωάννην, 8, 11).
Η σωτηρία του ανθρώπου που μετανοεί οφείλεται στο ότι η μετάνοια προκαλεί άνοιγμα της νοερής καρδιάς, που ήταν κλειστή από τα πάθη, τα οποία οδηγούσαν τον άνθρωπο στην αμαρτία, και επιτρέπει να μπει μέσα της η θεία χάρη, η ενέργεια του Θεού που αγιάζει, δηλαδή σώζει, τον άνθρωπο. Όσο εντονότερη είναι η μετάνοια, τόσο μεγαλύτερο γίνεται το άνοιγμα της καρδιάς και συνεπώς αφθονότερη η είσοδος της θείας χάριτος. Γι’ αυτό η «συντετριμμένη καρδία» οδηγεί και το μεγαλύτερο αμαρτωλό στην αγιότητα.
Όποιος δεν αντέχει να συνυπάρχει με τους αμαρτωλούς (νομίζοντας – ή κοροϊδεύοντας τον εαυτό του – ότι ο ίδιος «είναι αναμάρτητος» ή λιγότερο αμαρτωλός από τους άλλους ή εφοδιασμένος με μεγαλύτερα ελαφρυντικά) δύσκολα θα συμπαθήσει το χριστιανισμό. Εδώ δεν είναι μια ενάρετη ελίτ, όπως ίσως θα ήθελε για να ενταχθεί πανηγυρικά σ’ αυτήν, αλλά ένα νοσοκομείο, στο οποίο προσέρχονται άνθρωποι ηθικά ασθενείς με σκοπό να γίνουν υγιείς.

[1] Ευσεβίου Εκκλησιαστική Ιστορία, 20 688-689. Ιουλιανός, «προς τον Αρσάκιο, αρχιερέα της Γαλατίας», μτφρ. στο: Ιουλιανός, Άπαντα, #4 (σειρά «Οι Έλληνες» #277), Κάκτος, Αθήνα 1993, σελ. 275 και 277.

[2] Καταγεγραμμένοι ως ανάργυροι είναι οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός οι εκ Ρώμης, Ασίας και Αραβίας (τρία ζεύγη αδελφών με τα ίδια ονόματα), Παντελεήμονας και Ερμόλαος, Κύρος και Ιωάννης, Σαμψών και Διομήδης, Θαλέλαιος και Τρύφωνας, Μώκιος και Ανίκητος, οι Ρώσοι Αγαπητός ο Ιαματικός και Λουκάς ο Ιατρός (†1961), καθώς και οι αγίες γυναίκες γιατροί Ερμιόνη, Ζηναΐδα, Νεονίλλα και Σοφία η Ιαματική.

Ερευνάτε τας Γραφάς! Πώς όμως;

πηγή: imverias

 

Για την τεκμηρίωση ενός ιστορικού γεγονότος έχουμε τρία είδη αποδείξεων:

Α. τις προφορικές μαρτυρίες

Β. τις γραπτές μαρτυρίες

Γ. τις πραγματικές αποδείξεις

Με την ιστορικο-δικαστική μέθοδο (στηρίζεται σε αυθεντικά αποδεικτικά στοιχεία και δεν προκαλεί αντιρρήσεις ιστορικά δικαιολογημένες) μπορώ να αποδείξω, ότι πήγα περίπατο, ότι το πρωί ήπια λίγο γάλα, ότι στην Εκκλησία συζήτησα εγκάρδια με τον ιερέα.

Για θέματα ιστορικά η μέθοδος των φυσικών-θετικών επιστημών δεν έχει καμία ισχύ. Είναι εντελώς άχρηστη.

Απόδειξέ μου με την μέθοδο των φυσικών-θετικών επιστημών:

▪Υπήρξε ο Ουίλλιαμ Σαίπηρ;

▪Ήταν επαναστάτης ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ;

▪Ήταν έξυπνος ο Αλκιβιάδης;

▪Ήταν φιλόσοφος ο Σωκράτης;

▪Ήταν ο Λένιν κουμουνιστής;

▪Πίστευε στον Χριστό ο Απόστολος Πέτρος;

Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι έξω από την σφαίρα των φυσικών αποδείξενω. Δεν μπορούν να αποδειχθούν:

▪Ούτε με τα μέσα της χημείας

▪Ούτε της αστρονομίας

▪Ούτε του ηλεκτρισμού

Μπορούν να ελεγχθούν με το κριτήριο της ιστορικο-δικαστικής μεθόδου.

Η ιστορικο-δικαστική μέθοδος είναι απόλυτα σύμφωνη με την βασική αρχή του Χριστιανισμού, ότι αξία έχει μόνο ότι ο άνθρωπος το δέχεται εκούσια και εντελώς ελεύθερα. Γι’ αυτό ο Χριστιανισμός θέλει τον κάθε άνθρωπο να προβληματίζεται και να ερευνά.

Να ερευνά! Μα όχι και να παραλογίζεται! Η έρευνα δεν είναι παραλογισμός!

Τι είναι επιστημονικός παραλογισμός;

▪Δείξε μου τον Θεό με το τηλεσκόπιο!

▪Δείξε μου την ψυχή στο μικροσκόπιο!

▪Δείξε μου, αν είναι ο Υιός ομοούσιος με τον Πατέρα, με χημικά πειράματα!

Δίκαια ο Ρώσος πρωτοπρ. Νικόλαος Ντεπουτάτωφ παρατηρεί ειρωνικά: Αν θέλεις να χρησιμοποίησης την χημεία και το τηλεσκόπιο στον Χριστό, χρησιμοποίησέ τα πρώτα στον Μέγα Αλέξανδρο και στον Ναπολέοντα. Και σίγουρος πια για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου σου, έλα να την εφαρμόσεις και στον Χριστό!

Ο Ρώσος μαρξιστής Γιούρι Σρέηντερ γράφει: «Το νήμα της ζωής ευρίσκεται στην βαθειά πίστη στον άνθρωπο και στις δυνάμεις του, στην πρόοδο της επιστήμης. Πιστεύω σ’ ένα φωτεινό μέλλον, που το χτίζουν οι άνθρωποι».

Βέβαια τα 70 χρόνια προσπάθειας να χτισθεί το «φωτεινό μέλλον» από τους ανθρώπους με την επιστήμη, απόδειξε λάθος τον μαρξιστικό αυτόν συλλογισμό.

Μα  το παράδοξο είναι και ότι ο ίδιος ο Γιούρι Σρέηντερ, συνεχίζοντας με έκδηλο σκεπτικισμό για την ορθότητα των λόγων του, κάνει την εξής πολύτιμη διαπίστωση-παρατήρηση:

«Η πεποίθηση ότι η επιστήμη είναι αλήθεια, και ότι η επιστημονική «αλήθεια» είναι κάτι το αδιαμφισβήτητο, αποτελεί τυπική μορφή δεισιδαιμονίας! Και είναι φοβερό να μεταβάλουμε τόσο άνετα την επιστήμη, από όργανο κριτικής ανάλυσης, δηλαδή από μέθοδο ελέγχου εγκυρότητας και ορθότητας των διαφόρων απόψεων, σε μέσο και όργανο προώθησης και επιβολής απόψεων»!

Ο χριστιανός λοιπόν ερευνά, η Εκκλησία προτρέπει τους πιστούς να ερευνήσουν. Όχι μόνο δεν εμποδίζει την έρευνα άλλα δοξάζει τον Χριστό ψάλλοντας: «Χαίρεις ερευνώμενος δι’ ο Φιλάνθρωπε, προς τούτο προτρέπεις τον Θωμάν. Ή ακόμα και στην Αγία Γραφή λέγει: «Ερευνάτε τας Γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν, και εκείναι εισιν αι μαρτυρούσαι περί Εμού» (Ιω. 5,39)

Η έρευνα των θεμάτων της πίστεως είναι υπόθεση ιερή όμως δεν αρκεί να ερευνούμε αλλά θα πρέπει να ερευνούμε σωστά.

Πολλοί άνθρωποι σήμερα ερευνούν την Αλήθεια της Εκκλησίας αλλά με λάθος τρόπο (και για λάθος λόγους). Πάνε στο βουνό για ψάρια και στην θάλασσα για λαγούς και γι’ αυτό τελικά πελαγώνουν, χάνονται μέσα στο πλήθος των πληροφοριών που δεν μπορούν να τεκμηριώσουν αν έχουν βάση, αν είναι αληθινές… και αφού το μυαλό τους έχει γεμίσει με όλα αυτά τότε στο τέλος μελετούν και την Αγία Γραφή, μελετούν τα λόγια του Χριστού που μιλά για τον εαυτό του. Και καταλήγουν να πιστεύουν αυτά που λένε οι άλλοι για τον Χριστό και όχι τον ίδιο τον Χριστό που μίλησε και για τον εαυτό Του.

Η έρευνα είναι ένα φυσικό έργο που προέρχεται από την σκέψη του ανθρώπου. Ψάχνει για το σωστό και την αλήθεια, κρίνοντας, ελέγχοντας, αμφισβητώντας.

Όμως πολλές φορές η σκέψη αντί να ψάχνει, μένει στις εκδηλώσεις της λειτουργίας της (κρίση, αμφιβολία, αμφισβήτηση, έρευνα) και μάλιστα τις κάνει από «μέσα», «αυτοσκοπό». Τότε η σκέψη διαστρέφεται. Τότε ο άνθρωπος καταντά σκεπτικιστής (δηλ. άνθρωπος, που αμφισβητεί τα πάντα, χωρίς τελικά να ξέρει το γιατί!) και σοφιστής (δηλ. ένας σαδιστής του διαλόγου, που συνομιλεί, σαν να έχει μοναδικό σκοπό του, να φέρει τον συνομιλητή του σε αδιέξοδο.

Θέλει λοιπόν προσοχή ώστε ο άνθρωπος να μην χαθεί στο ψάξιμο και τελικά ξεχάσει γιατί ξεκίνησε να ψάχνει….

 Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου

Γράμμα ἀπὸ τὴν φυλακή

Ἅγιος Βαλέριος Γκαφένκου (Ρουμάνος Ὁμολογητής)

 

πηγή:Αγία Ζώνη
 

29 Ἰανουαρίου 1946
 

Ἡ ζωὴ εἶναι διαφορετικὴ ἀπὸ ὅπως τὴ φαντάζονται οἱ ἄνθρωποι. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ ὅ,τι φαντάζεται αὐτὸς ὅτι εἶναι. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὄντως διαφορετικὴ ἀπὸ τὸ πῶς τὴν θεωρεῖ συνήθως ὁ ἀνθρώπινος νοῦς.

Θέλω νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς καὶ ἀνοιχτὸς μέχρι τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μου. Μὲ τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ ἔκανα στὴ φυλακὴ ἀναρωτιόμουνα γιατί εἶχα φυλακιστεῖ.

Στὸ κοινωνικὸ ἐπίπεδο πάντα μὲ θεωροῦσαν πολὺ καλό, ἕνα παράδειγμα ἠθικῆς ἀγωγῆς. Ἂν βρισκόμουν σὲ σύγκρουση μὲ κάποιον, θὰ ἦταν μόνο γιὰ τὴν ἀλήθεια.

Μετὰ ἀπὸ πολλὴ ἀνησυχία καὶ πολὺ πόνο, ὅταν τὸ ποτήρι τῶν βασάνων εἶχε γεμίσει, ἦρθε μιὰ ἅγια ἡμέρα, τὸν Ἰούνιο τοῦ 1943, ὅταν ἔπεσα μὲ τὸ πρόσωπο στὸ ἔδαφος, γονατισμένος, μὲ συντετριμμένη καρδιά, κλαίγοντας μὲ λυγμούς. Παρακαλοῦσα τὸν Θεὸ νὰ μοῦ δωρίσει τὸ φῶς. Ἐκείνη τὴν περίοδο εἶχα χάσει ὅλη τὴν ἐμπιστοσύνη μου στοὺς ἀνθρώπους. Ἔνιωθα ὅτι βρισκόμουν στὴν ἀλήθεια. Ἀλλὰ τότε γιατί ὑπέφερα; Στὴν ψυχή μου, κάποτε γεμάτη ἀπὸ ἐνθουσιασμό, παρέμεινε μόνο ἡ ἀγάπη. Κανένας δὲ μὲ καταλάβαινε.

Ταυτόχρονα μὲ τὸ κλάμα ἄρχισα νὰ κάνω μετάνοιες. καὶ ξαφνικὰ -ὧ Κύριε, τί μεγάλος εἶσαι, Κύριε! Εἶδα ὅλη τὴν ψυχή μου γεμάτη ἀπὸ ἁμαρτίες.

Βρῆκα μέσα μου τὴ ρίζα ὅλων τῶν ἀνθρώπινων ἁμαρτιῶν. Ἀλίμονο, ἦταν τόσες οἱ ἁμαρτίες, ἀλλὰ τὰ μάτια τῆς πωρωμένης λόγῳ τῆς ὑπερηφάνειας ψυχῆς μου δὲν τὶς ἔβλεπαν! Τί μεγάλος εἶναι ὁ Θεός!

Βλέποντας λοιπὸν ὅλες τὶς ἁμαρτίες μου, αἰσθάνθηκα τὴν ἀνάγκη νὰ φωνάξω δυνατὰ καὶ νὰ ζητήσω ἔλεος, ὁπότε μιὰ βαθιὰ εἰρήνη, ἕνα ἀπέραντο φῶς καὶ πολλὴ ἀγάπη πλημμύρισαν τὴν καρδιά μου.
Μόλις ἀνοίχθηκε ἡ πόρτα, βγῆκα ταχύτατα ἀπὸ τὸ κρατητήριο καὶ πῆγα στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τοὺς ἤξερα ὅτι μὲ ἀγαποῦν περισσότερο καὶ σ' ἐκείνους ποὺ μὲ μισοῦσαν καὶ εἶχαν ἁμαρτήσει ἐναντίον μου πιὸ πολὺ καὶ τοὺς εἶπα στ' ἀνοιχτὰ καὶ ἀπερίφραστα: «Εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος. Δὲν ἀξίζω τὴν ἐμπιστοσύνη οὔτε τοῦ τελευταίου ἄνθρωπου. Εἶμαι εὐτυχής!».

Ὅλοι ἔμειναν κατάπληκτοι. Μερικοὶ μὲ κοίταξαν περιφρονητικά, ἄλλοι ἀψήφιστα, ὁρισμένοι μὲ κοίταξαν μὲ μία ἀγάπη ποὺ οὔτε οἱ ἴδιοι δὲν μποροῦσαν νὰ τὴν ἐξηγήσουν. Μόνο ἕνας ἄνθρωπος μοῦ εἶπε; «Ἀξίζεις νὰ σὲ ἀσπασθοῦμε!»" ἀλλὰ ἐγὼ ἔτρεξα γρήγορα στὸ κρατητήριό μου, ξάπλωσα στὸ κρεβάτι μου καὶ συνέχισα τὰ κλάματά μου, εὐχαριστώντας καὶ δοξάζοντας τὸν Θεό....

Ἀπὸ τότε ἄρχισα ἐνσυνείδητα τὴ μάχη ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας. Ἀλλά, ἂν ξέρατε τί δύσκολη εἶναι ἡ μάχη μὲ τὴν ἁμαρτία! Θέλω νὰ ξέρετε ὅτι ὄχι μόνο ἐδῶ, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἤμουν ἔξω, πολεμοῦσα πάρα πολὺ μὲ τὴν ἁμαρτία.

Στὴ φυλακὴ ἔχω ἐξετάσει τὴν ψυχή μου καὶ κατάλαβα ὅτι, ἔστω κι ἂν δὲν εἶχα ἁμαρτήσει στὴν πράξη, ἀλλὰ μὲ τὸ στόμα καὶ μὲ τὸ νοῦ εἶχα ἀνομήσει. Πῆγα στὸν ἱερέα καί, μετὰ ἀπὸ μιὰ βαθιὰ ἐξέταση τῆς συνείδησής μου, ἐξομολογήθηκα. Ἡ ἐξομολόγηση μὲ ξεφόρτωσε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μου.

Καὶ ἀγωνίζομαι ἀδιαλείπτως. Ἡ μάχη δὲ σταματάει, μέχρι τὸ θάνατο. Χωρὶς μετάνοια κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ προχωρήσει οὔτε ἕνα βῆμα. Τί εἶναι ἡ ζωή; Εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς, τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ καθαρίζουμε τὶς ψυχές μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ ἑτοιμαστοῦμε, διὰ τοῦ Χριστοῦ, νὰ δεχτοῦμε τὴν αἰώνια ζωή. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ἕνα πλάσμα ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀπροσμέτρητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, στὸν ὁποῖο τέθηκαν μπροστὰ ἢ εὐτυχία καὶ ὁ θάνατος, γιὰ νὰ διαλέξει τί θέλει....

Νὰ εἶστε πολὺ προσεκτικοί! Στὴν κοινωνική τους ζωὴ οἱ ἄνθρωποι κοιτάζονται καὶ ἐκδικάζονται ὄχι μὲ βάση τί εἶναι αὐτοὶ οὐσιαστικά, ἀλλὰ μὲ ἐξωτερικὰ κριτήρια. Μὴν ἔχετε ἀπαιτήσεις ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, διότι ὅποιος κάνει ἔτσι θὰ ὑποφέρει πικρά. Ἀλλὰ ἀγαπῆστε τους. Ἕνας μόνος εἶναι τέλειος, ἕνας μόνο εἶναι ἀγαθὸς καὶ ἁγνός: ὁ Χριστὸς-Θεός!

Καὶ τώρα: τί εἶναι ἡ ἀλήθεια; Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Προσπαθῆστε νὰ πλησιάσετε εἰλικρινὰ τὸν Χριστὸ καὶ ἀφῆστε τὸν κόσμο μὲ τὶς ἁμαρτίες του!

Μια ερώτηση!

 

Αποστολέας: George (12 χρονών)

  

Θέμα: Θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι. Γιατί μερικοί άνθρωποι θεωρούν τον Χάρι Πότερ ως διάβολο? Τώρα θα μου πείτε γιατί κάνει πράγματα που στην πραγματικότητα δεν γίνονται. Κάτι άλλο όμως θα υπάρχει σίγουρα.

Και η απάντηση εδώ

Τι να απαντήσουμε όταν κάποιος μας λέει ότι δεν υπάρχει Θεός

πηγή:Ζωντανό Ιστολόγιο

Ένας συνάδελφός σου σού ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!» Καί αἰσθάνεσαι σά νά σέ χτυπᾶ μέ μαστίγιο.

Κι ἐσύ ἀγωνιᾶς γιά τήν ψυχή του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι.

Ἄν δέν ὑπάρχει ὁ Ζῶν κι ὁ Παντοδύναμος Θεός κι ἄν δέν εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τό θάνατο, τότε ὁ θάνατος εἶναι ὁ μοναδικός κυρίαρχος.

Καί ἡ κάθε ζωντανή ὕπαρξη δέν εἶναι παρά ἕνα κλωτσοσκούφι τοῦ θανάτου. Ἕνα ποντικάκι στό στόμα τῆς γάτας.

Μία φορά, ἀντικρούοντας τόν, τοῦ εἶπες: «Ὁ Θεός ὑπάρχει. Γιά σένα δέν ὑπάρχει». Καί δέν ἔσφαλες. Γιατί ἐκεῖνοι πού ἀποκόπτονται ἀπό τόν Αἰώνιο καί Ζωοδότη Κύριο ἐδῶ στήν γῆ, ἀποκόπτονται ἀπό τή ζωή τήν πραγματική. Καί ἔτσι οὔτε ἐδῶ, οὔτε στήν ἄλλη ζωή θά γευθοῦν τό μεγαλεῖο του Θεοῦ καί τῆς πλάσης Του. Καί καλύτερα νά μήν εἴχαμε γεννηθεῖ, παρά νά εἴμαστε ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό.

Ἄν ἤμουν στή θέση σου, θά τοῦ ἔλεγα τά ἑξῆς:

• Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ὀρθότερο θά ἦταν, ἄν ἔλεγες: «Ἐγώ δέν ἔχω Θεό». Διότι τό βλέπεις, ὅτι ὑπάρχουν τόσοι ἄνθρωποι γύρω σου, πού ἔχουν Θεό καί γι’ αὐτό διακηρύττουν ὅτι ὑπάρχει Θεός. Λοιπόν, μή λές: «Δέν ὑπάρχει Θεός»! Περιορίσου νά λές: «Ἐγώ δέν ἔχω Θεό»!
• Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τόν ἄρρωστο, πού λέει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά ὑγεία!
• Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν τυφλό πού λέει: «Δέν ὑπάρχει φῶς στόν κόσμο». Ὅμως φῶς ὑπάρχει. Καί εἶναι διάχυτο παντοῦ. Αὐτός ὁ δυστυχής δέν ἔχει τό φῶς του. Καί θά μιλοῦσε σωστά ἄν ἔλεγε: «Ἐγώ δέν ἔχω μάτια καί δέν βλέπω φῶς».
• Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τό ζητιάνο, πού λέει: «Δέν ὑπάρχει χρυσάφι στή γῆ». Μά χρυσάφι ὑπάρχει! Καί ἐπάνω στή γῆ! Καί μέσα στή γῆ! Αὐτός δέν ἔχει χρυσάφι! Τό σωστό θά ἦταν νά ἔλεγε: «Ἐγώ δέν ἔχω χρυσό»!
• Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν παλιάνθρωπο πού λέει: «Δέν ὑπάρχει καλωσύνη στόν κόσμο». Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πεῖ: «Ἐγώ δέν ἔχω ἴχνος καλοσύνης μέσα μου».

Αὐτό νά τοῦ πεῖς κι ἐσύ:

Συνάδελφε, κάνεις λάθος! Λάθος διακηρύττεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Γιατί, ὅταν κάτι δέν τό ἔχεις ἐσύ καί δέν τό γνωρίζεις ἐσύ, δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά κι ὅτι δέν τό ἔχει κανείς! Ποιός σου ἔδωσε τό δικαίωμα νά μιλᾶς ἐκ μέρους ὅλου του κόσμου; Ποιός σου ἔδωσε τήν ἄδεια νά διακηρύττεις, ὅτι τήν δική σου ἀρρώστια τήν ἔχουν ὅλοι; Ὅτι ὅλοι ἔχουν τήν δική σου πλάνη;

Φωνάζεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Τό διακηρύττεις σέ ὅλον τόν κόσμο! Πολεμᾶς τήν ἀλήθεια!

Ἐκεῖνοι πού δέν θέλουν νά ζοῦν μέ τόν Θεό εἶναι ἐλάχιστοι. Ἀλλά καί γι’ αὐτούς ὁ Θεός ὑπάρχει! Τούς περιμένει. Μέχρι τήν τελευταία πνοή σ’ αὐτή τή γῆ!

Καί μόνο ἄν δέν φροντίσουν νά μετανοήσουν, ἔστω στήν τελευταία τους στιγμή, μόνο τότε ὁ Θεός στήν ἄλλη ζωή θά πάψει νά ὑπάρχει γι’ αὐτούς.

Καί θά τούς διαγράψει ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς.

Γι’ αὐτό πές του, σέ παρακαλῶ φίλε μου.

Γιά τό καλό της ψυχῆς σου. Γιά τά ἐπουράνια ἀγαθά. Γιά τά δάκρυα πού ἔχυσε ὁ Χριστός καί τίς πληγές πού δέχθηκε γιά ὅλους μας. Ἄλλαξε μυαλό! Μετανόησε!

Διορθώσου! Καί γύρισε στήν Ἐκκλησία μας!

Ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σέ πνευματικό του παιδί (από το βιβλίο Δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται)