Οι άνθρωποι δεν κρίνουν τον ζήλο από τα είδη της σοφίας, αλλά από τις αρρώστιες στην ψυχή, ο οποίος (ζήλος) είναι αποτελέσματα μικρής νοημοσύνης και πολλής ανοησίας. Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότητα, η οποία (σοφία) υποφέρει τις ασθένειες των ανθρώπων, και αυτό είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής· διότι λέει ο απόστολος Παύλος, εσείς οι δυνατοί να βαστάζετε τις ασθένειες των αδυνάτων, και να διορθώνετε τον φταίκτη με πνεύμα πραότητας· από τους καρπούς του πνεύματος λαμβάνει ο απόστολος την ειρήνη και την υπομονή. 

 Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και οι"θεολογικές" σχολές της πατρίδας μας

Δυστυχώς το πνεύμα της γνήσιας θεολογίας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά κάθε άλλο παρά κυριαρχεί στις κατ όνομα και καθ υπόθεσιν, ουχί δε και πράγματι, "θεολογικές" σχολές της πατρίδας μας. Οι τελευταίες έχουν διαποτισθεί απ το δηλητήριο του ορθολογισμού με μοιραία συνέπεια να λανσάρονται στα πλαίσια της λειτουργίας τους οι προσωπικοί φιλοσοφικοί στοχασμοί και οι ποικίλου είδους ιδεοληψίες των διδασκόντων σε αυτές σαν θεολογικά θέσφατα. Δεν απέχει πολύ απ την πραγματικότητα η θλιβερότατη διαπίστωση επί τη βάσει της οποίας τα προαναφερθέντα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα υπηρετούν άριστα τους σκοτεινούς σχεδιασμούς της λεγόμενης Νέας Τάξεως. Έχουν μετατραπεί δηλονότι σε νεοταξικά παραμάγαζα και μεταπράτες των συμφερόντων υπερατλαντικών κέντρων εξουσίας.

 Προς τούτο με τη μοιραία και κατάπτυστη απόφασή τους υπέρ της ιδρύσεως "τμήματος ισλαμικών σπουδών" εντός των κόλπων της "θεολογικής" σχολής του ΑΠΘ "αβάνταραν" τη δόλια επιχείρηση της "πολιτιστικής" εισβολής του Ισλάμ στην εκπαιδευτική-πανεπιστημιακή κοινότητα του ΑΠΘ και την ελληνική κοινωνία γενικότερα, στην άμβλυνση των υγιών αντανακλαστικών της οποίας ποντάρουν οι προδιαληφθέντες νεοταξίτικοι κύκλοι. 

 Δυστυχώς, η εν θέματι σχολή διαφεντεύεται και έχει βραχυκυκλωθεί, ως επί το πλείστον, από μέλη της σέχτας του ΚΑΙΡΟΥ, δέσμια μίας στρεβλής "θεολογικής" σκέψεως, με μοιραία συνέπεια αντί οι σχολές να υπερμαχούν του δεινώς βαλλομένου Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους αυτές έχουν καταντήσει εργαστήρια καλλιέργειας και εφαλτήρια και βήματα προωθήσεως προχωρημένων οικουμενιστικών-συγκρητιστικών θέσεων και καταλυτικών, των θείων και ιερών κανόνων, των θεμελίων αυτών της Ορθοδοξίας, κατά το μακαριστό πνευματικό φάρο των Πατρών π.Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, ληρημάτων και φαντασιοκοπημάτων. 

Στα πλαίσια της νεοταξίτικης αυτής "λογικής" εντάσσεται, προφανώς, και η θέσπιση επιλεγόμενου μαθήματος στο τμήμα "θεολογίας" της "θεολογικής" σχολής του ΑΠΘ με αντικείμενο το "θεολογικό φονταμενταλισμό". Ευτυχώς, σημειώθηκαν κάποιες αντιδράσεις, ενδεικτικές του γεγονότος ότι δε σιτίζονται άπαντες με το κουτόχορτο της "πολιτικής ορθότητας" στην οποία αφεύκτως παραπέμπει ο τίτλος του καινοφανούς αυτού "μαθήματος".

 Σοβαροί και συνειδητοποιημένοι κληρικοί-πνευματικοί προβληματίζονται σοβαρά να προτρέψουν τα πνευματικοπαίδια τους προκειμένου τα τελευταία να επιλέξουν τη φοίτησή τους στις λεγόμενες θεολογικές σχολές διατηρώντας τη βάσιμη, δυστυχώς υποψία, ότι θα καταστούν ευάλωτοι στην υιοθέτηση στρεβλών θεολογικών θέσεων που άπτονται καιρίως του Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους. Προφανώς ο "νέος τύπος" θεολόγου που φιλοδοξούν να πλάσουν οι νεοταξίτες είναι ο τύπος του οικουμενιστή-συγκρητιστή, 
 του νεονικολαίτη ερωτολογούντος, αγαπολόγου-σχεσιολόγου, 
 του αποστρεφομένου την πολεμική-αντιρρητική θεολογία των πατέρων ως δήθεν φονταμενταλιστική!, 
 του χαρακτηρίζοντος την προσκόλληση στους Θείους και Ιερούς κανόνες σαν νομικισμό, 
 τη συμμόρφωση με τη χριστιανική ηθική σαν ευσεβισμό και πιετισμό, 
 τον επιβεβλημένο, από του άμβωνος, έλεγχο των ποικίλων παρεκτροπών σαν "εισαγγελικό, καταγγελτικό λόγο", σαν "ρητορική μίσους" και άλλες τέτοιες αηδίες και ανοησίες κ.ο.κ.

Η ποιμαίνουσα Εκκλησία σιωπά σκανδαλωδώς για το κατάντημα των "θεολογικών" σχολών. Απομένει να αναληφθεί μέτωπο δράσεως απ την πλευρά των υγιώς φρονούντων επισκόπων, των ιερών μονών, ιεραποστολικών αδελφοτήτων, ενοριών, επιστημονικών συλλόγων και μεμονωμένων κληρικών και λαικών. Δεν πρέπει να αποτελεί τιμάριο μιας δράκας δήθεν προοδευτικών προφεσσόρων η ιερή υπόθεση του θεολογικού καταρτισμού και εξοπλισμού των παιδιών μας που θέλουν να σπουδάσουν την ιερή επιστήμη για να δώσουν ιερές μάχες κατά των αιρέσεων κι όχι να μετατραπούν σε γιουσουφάκια της νέας τάξης και νεογενίτσαρους! 

 Λυκούργος Νάνης Ιατρός
πηγή:Ακτίνες

Ο ΘΥΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ (Ἡσυχασμὸς καὶ Ἰατρικὴ “συμφωνοῦν”)

«Ὅταν σοῦ ἔλθει θυμός,
κλεῖσε τὸ στόμα δυνατά».
(Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς)

 

(ἀποσπάσματα σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἔκφρασις Μοναχικῆς ἐμπειρίας», ἔκδ. Ἱ. Μ. Φιλοθέου, Ἅγ. Ὄρος)

.                  Γράφεις γιὰ τὸ θυμὸ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνόητου. Ὁ θυμὸς ἀπὸ μόνος του, εἶναι φυσικός. Ὅπως τὰ νεῦρα στὸ σῶμα. Εἶναι καὶ αὐτὸς νεῦρο ψυχῆς. Καὶ ὀφείλει νὰ τὸν μεταχειρίζεται ὁ καθένας ἐναντίον τῶν δαιμόνων, ἀνθρώπων αἱρετικῶν, καὶ σὲ ὅσους τὸν ἐμποδίζουν ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν δὲ θυμώνεις κατὰ τῶν ὁμοψύχων ἀδελφῶν ἢ γίνεσαι ἐκτὸς ἑαυτοῦ, χαλᾶς τὰ ἔργα τῶν χεριῶν σου, γνώριζε ὅτι πάσχεις ἀπὸ κενοδοξία καὶ κάνεις παράχρηση τοῦ νεύρου τῆς ψυχῆς. Ἀπαλλάσσεσαι δὲ μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους καὶ τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση.
.                  Γι’ αὐτό, ὅταν σοῦ ἔλθει θυμός, κλεῖσε τὸ στόμα δυνατὰ καὶ μὴ μιλήσεις σ’ αὐτὸν ποὺ σὲ βρίζει ἢ σὲ ἀτιμάζει ἢ σὲ ἐλέγχει ἢ μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ χωρὶς λόγο σὲ πειράζει. Καὶ αὐτὸς σὰν τὸ φίδι θὰ στρίψει μέσα στὴν καρδιά, θὰ ἀνέβει μέχρι τὸ λαιμό, καὶ ἀφοῦ δὲν θὰ τοῦ δώσεις διέξοδο θὰ πνιγεῖ καὶ θὰ σκάσει. Καί, ὅταν αὐτὸ ἐπαναληφθεῖ λίγες φορές, θὰ λιγοστέψει καὶ θὰ πάψει τελείως.
.                  Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος λογικὸς καὶ ἥμερος, διορθώνεται ἀσυγκρίτως καλύτερα μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὸν ἥμερο τρόπο, παρὰ μὲ τὸν θυμὸ καὶ τὴν ἀγριότητα.
.                  Αὐτὸ τὸ βρῆκα καὶ ἐγὼ μετὰ ἀπὸ πολλὴ καὶ μεγάλη δοκιμασία. Μὲ τὸ καλὸ καὶ μὲ τὴν ἀγάπη μπορεῖς νὰ κάνεις πολλοὺς νὰ ἡμερέψουν. Καὶ ἂν κανεὶς εἶναι καλοπροαίρετος, τὸν κάνεις γρήγορα νὰ συμμορφωθεῖ, νὰ γίνει Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ.
.                  Λοιπὸν αὐτὸ λέω σὲ σένα καὶ σὲ ὅλους: Ποτὲ μὲ θυμὸ μὴ ζητᾶτε νὰ διορθώνετε, διότι πειρασμὸς τὸν πειρασμὸ δὲν βγάζει· ἀλλὰ μὲ ταπείνωση καὶ ἀγάπη εἰλικρινῆ. Ὅταν βλέπεις ὅτι ὑπάρχει θυμός, ἄφησε πρὸς στιγμὴν τὴν διόρθωση. Καὶ ὅταν δεῖς ὅτι πέρασε ὁ θυμὸς καὶ ἦλθε εἰρήνη καὶ λειτουργεῖ χωρὶς πάθος ἡ διάκριση, τότε λὲς τὰ ὠφέλιμα.
.                  Ποτὲ δὲν εἶδα ἐγὼ νὰ γίνει διόρθωση μὲ θυμό, ἀλλὰ πάντοτε μὲ ἀγάπη. Τότε καὶ ὁ νουθετούμενος θυσιάζεται. Λοιπὸν ἔτσι νὰ κάνετε. Πάρε παράδειγμα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό σου. Πότε ἡμερεύεις; Μὲ τὶς ὕβρεις, ἢ μὲ τὴν ἀγάπη;
.                  Καὶ δὲν θαυμάζεις τὸν λόγο ποὺ λέγει ἐκεῖνος ὁ Ἅγιος στὸ Γεροντικὸ “ὅτι ὁ θυμώδης καὶ ὀργίλος ἄνθρωπος, καὶ νεκρὸν ἀκόμη ἐὰν ἀναστήσει, δὲν εἶναι δεκτὸς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ”;
.                  Λὲς ὅτι σέβεσαι τοὺς λόγους μου. Δοκίμασε λοιπὸν ἐὰν ἀληθεύει αὐτό, νὰ κάνεις αὐτὰ ποὺ σοῦ γράφω. Πνίξε τὸ πάθος, ὅταν ἔλθει νὰ σὲ πνίξει αὐτό. Κράτα τὸ φίδι μέσα κλειστὸ μία καὶ δύο καὶ πολλὲς φορές, καὶ ἀμέσως θὰ βρεῖς τὸ δρόμο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς νίκης. Καὶ τότε θὰ ἐνεργήσουν ἀμέσως οἱ προσευχὲς ποὺ κάμνω γιὰ σένα. Καὶ ἀφοῦ νικηθεῖ ἡ μητέρα, καταπίπτει ὅλο τὸ σμῆνος τῶν θυγατέρων, ποὺ γεννᾶ ὁ θυμός. Διότι τὰ κύρια πάθη, ποὺ γεννοῦν ὅλα τὰ ἄλλα, εἶναι θυμὸς καὶ ἐπιθυμία,
.                  Λοιπόν, πνίξε μὲ ὅλη σου τὴ δύναμη τὸν θυμό, κάθε στιγμὴ ποὺ θὰ κινηθεῖ, καὶ θὰ τὸν βρεῖς τὴν ἑπομένη φορὰ ἀσθενέστερο. Καὶ πάλιν ἐξακολούθησε νὰ τὸν κτυπᾶς καὶ νὰ τοῦ κόβεις τὸ κεφάλι, ὅταν τὸν δεῖς νὰ σηκώνει κεφάλι καὶ σὲ λίγο θὰ δημιουργηθεῖ ἡ ἀταραξία ποὺ εἶναι ὁ καρπὸς τῆς μακροθυμίας. Μετὰ ἀκολουθεῖ εἰρήνη καὶ χάρις, καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἀγαθά.
.                  Ἀντιστάσου λοιπὸν μὲ ἀντίρρηση. Μὴν ἀφήνεις τοὺς λογισμοὺς νὰ εἰσέρχονται, ἀλλὰ πολέμησε μὲ τὴν προσευχή. Πολέμησε μὲ ἀνδρεία καὶ ὄχι μὲ χαυνότητα. Καὶ ἀμέσως παραλύουν. Καὶ κάνοντας ἔτσι θὰ ἀνθήσει τὸ ἄνθος τῆς καθαρότητας καὶ ἁγνείας, καὶ θὰ χαίρεται ἡ ψυχή σου χαρὰ ἀνεκλάλητη καὶ θὰ ἔχεις πληροφορία ὅτι ἀπὸ τώρα σοῦ ἑτοιμάσθηκε τόπος τῆς ἀναπαύσεως.

ΠΗΓΗ: gerontesmas.com (ἀπὸ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ)

Τὸ ξέσπασμα θυμοῦ ὀκταπλασιάζει τὸν κίνδυνο ἐμφράγματος

.                 Ὁ κίνδυνος ἐμφράγματος εἶναι 8,5 φορὲς μεγαλύτερος μέσα στὸ πρῶτο δίωρο μετὰ ἀπὸ ἕνα ξέσπασμα ἔντονου θυμοῦ, σύμφωνα μὲ μία νέα αὐστραλιανὴ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα. Οἱ ἐρευνητές, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν δρα Τόμας Μπάκλεϊ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ τοῦ Βασιλικοῦ Νοσοκομείου τοῦ Σίδνεϊ, ποὺ ἔκαναν τὴ δημοσίευση στὸ περιοδικὸ «European Heart Journal» τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑταιρείας Καρδιολογίας, μελέτησαν -μὲ τὴ βοήθεια στεφανιαίας ἀγγειογραφίας- 687 ἀσθενεῖς ποὺ εἶχαν εἰσαχθεῖ σὲ νοσοκομεῖο λόγῳ πιθανοῦ ἐμφράγματος. Ἡ μελέτη ἔδειξε ὅτι ἕνα ἐπεισόδιο συνηθισμένου θυμοῦ δὲν αὐξάνει τὸν κίνδυνο ἐμφράγματος. Ὅταν ὁ θυμὸς ὅμως εἶναι ἀσυνήθιστα ἔντονος, τότε ὁ καρδιαγγειακὸς κίνδυνος τουλάχιστον ὀκταπλασιάζεται. Οἱ ἐρευνητὲς διαπίστωσαν μὲ τὴν ἀγγειογραφία τὸ ὀξὺ μπλοκάρισμα τῶν στεφανιαίων ἀρτηριῶν, ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ μετὰ ἀπὸ περιστατικὰ πολὺ ἔντονου θυμοῦ.
.                 Ἡ μελέτη ἐπιβεβαιώνει αὐτὸ ποὺ ἔχουν δείξει ἄλλες ἔρευνες, ἀλλὰ καὶ ἡ κοινὴ ἐμπειρία, ὅτι ὁ ἔντονος θυμὸς μπορεῖ νὰ πυροδοτήσει ἔμφραγμα τοῦ μυοκαρδίου. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν θυμό, καὶ τὸ ἔντονο ἄγχος μπορεῖ νὰ δράσει ἀνάλογα. Ἡ μελέτη δείχνει ὅτι αὐξάνεται ἕως 9,5 φορὲς ὁ κίνδυνος ἐμφράγματος δύο ὧρες μετὰ ἀπὸ ἕνα ὀξὺ ἐπεισόδιο ἔντονου ἄγχους. Οἱ ἐρευνητὲς ἀνέφεραν μία ποικιλία παραγόντων ποὺ εὐθύνονται γιὰ τὸν ἔντονο θυμό, κυρίως οἱ διαπληκτισμοὶ μὲ ἄλλα μέλη τῆς οἰκογένειας, μὲ φίλους, μὲ συναδέλφους στὴ δουλειὰ ἢ κατὰ τὴν ὥρα τῆς ὁδήγησης. Τὰ ξεσπάσματα θυμοῦ στὴν οἰκογένεια καὶ στὴ δουλειὰ φαίνεται νὰ εἶναι τὰ πιὸ ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν πρόκληση ἐμφράγματος.
.                 Ὅπως εἶπε ὁ Τόμας Μπάκλεϊ, ὁ κίνδυνος αὐξάνει, ἐπειδὴ λόγῳ τοῦ ἔντονου θυμοῦ ἐπιταχύνεται ἡ λειτουργία τῆς καρδιᾶς καὶ αὐξάνεται ἡ πίεση τοῦ αἵματος, πράγμα ἐπιβαρυντικό, ἰδίως ἂν ὑπάρχει ἤδη στένωση ἀρτηρίας καὶ τάση γιὰ θρόμβωση σὲ ἕναν ἄνθρωπο.
.             Ὅσοι θυμώνουν εὔκολα, σύμφωνα μὲ τοὺς ἐρευνητές, πρέπει νὰ ἐλέγχουν συχνὰ τὴν πίεσή τους καὶ ἐπίσης καλὰ θὰ ἔκαναν νὰ κόψουν τὸ τσιγάρο.

Γέροντας Παΐσιος: «Για τίποτε να μην έχετε άγχος…»

Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχει μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήσει και να πλανήσει τον άνθρωπο. Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο. Όταν έχεις διάθεση να κάνεις μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνεις περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς και μετά συνεχίζει… Θυμάμαι, όταν ήμουν αρχάριος μοναχός, ένα διάστημα, μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, μου έλεγε ο πειρασμός: “Κοιμάσαι; Σήκω! Τόσοι άνθρωποι υποφέρουν, τόσοι έχουν ανάγκη…” Σηκωνόμουν και έκανα μετάνοιες, ό,τι μπορούσα. Μόλις έπεφτα να κοιμηθώ, άρχιζε ξανά: “Οι άλλοι υποφέρουν κι εσύ κοιμάσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι. Μέχρι που έφθασα να πω: “Αχ, να μου κόβονταν τα πόδια, τι καλά! Θα ήμουν τότε δικαιολογημένος, αφού δεν θα μπορούσα να κάνω μετάνοιες”. Μια Μεγάλη Σαρακοστή την έβγαλα με το ζόρι, γιατί πήγαινα να στριμώξω τον εαυτό μου περισσότερο από την αντοχή μου.

Γέρων Παΐσιος:Ἐξομολόγοι ἤ ψυχολόγοι; «Αυτοί που δεν είναι καλά πνευματικά, είναι μερικοί ιερωμένοι που σπουδάζουν ψυχολογία, για να βοηθήσουν τις ψυχές (με ανθρώπινες τέχνες)».

 Ἔγραφε ὁ Γέρων Παΐσιος:
«Αυτοί που δεν είναι καλά πνευματικά, είναι μερικοί ιερωμένοι που σπουδάζουν ψυχολογία, για να βοηθήσουν τις ψυχές (με ανθρώπινες τέχνες). Και το παράξενο είναι που οι δάσκαλοί τους οι ψυχολόγοι δεν πιστεύουν στον Θεό και δεν παραδέχονται ούτε ψυχή, ή την παραδέχονται με ένα δικό τους τρόπο (σχεδόν όλοι). Από αυτήν την πράξη τους οι κληρικοί αυτοί φανερώνουν ότι πνευματικά είναι άρρωστοι και έχουν ανάγκη από Αγιοπατερικές εξετάσεις, και, αφού θεραπευθούν, τότε θα διακρίνουν και μόνοι τους το άρρωστο αυτό πνεύμα και θα γνωρίσουν παράλληλα και τη θεία Χάρη, για να χρησιμοποιούν στο εξής τις ψυχές που πάσχουν την θεία ενέργεια και όχι τις ανθρώπινες τέχνες.
Όταν ο άνθρωπος βοηθηθεί να πιστέψει στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή, την αιώνιο – συλλάβει δηλαδή το βαθύτερο νόημα της ζωής – και μετανοήσει, αλλάξει ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με τη Χάρη του Θεού, η οποία αλλοιώνει τον άνθρωπο, διώχνοντας και όλα τα κληρονομικά του. Έτσι έγινε σε πολλούς ανθρώπους που μετανόησαν, αγωνίστηκαν με φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, έγιναν και Άγιοι και τους προσκυνάμε τώρα με ευλάβεια και ζητάμε και τις πρεσβείες τους, ενώ πριν είχαν πολλά πάθη και κληρονομικά.

Επί παραδείγματι, ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοψ, ενώ πριν ήταν ο πιο αιμοβόρος ληστής, με κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στον Θεό, μετανόησε, ασκήθηκε, έφυγαν όλα τα πάθη, τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού και αξιώθηκε να λάβει ακόμα και το προφητικό χάρισμα. Πέρασε δε στην ευαισθησία ακόμα και το Μέγα Αρσένιο, ο οποίος ήταν από τη μεγαλύτερη αρχοντική οικογένεια της Ρώμης, με κληρονομικές αρετές και επιστημονική μεγάλη μόρφωση.
Επομένως, το παν είναι η Χάρις του Θεού και την ψυχή μπορεί να την βοηθήσει μόνο χαριτωμένος Πνευματικός, με πίστη, που αγαπάει την ψυχή και την πονάει, γιατί γνωρίζει τη μεγάλη της αξία, την βοηθάει στη μετάνοια, την ξαλαφρώνει με την εξομολόγηση, την ελευθερώνει από το άγχος και την οδηγεί στον Παράδεισο ή πετάει το λογισμό με τον οποίο βασανίζει την ευαίσθητη ψυχή ο πονηρός, και θεραπεύεται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια στον κόσμο από το λογισμό, όταν δηλαδή πείσει ο διάβολος τον άνθρωπο με λογισμούς ότι δεν είναι καλά. Όπως δεν υπάρχει και ανώτερος γιατρός σ’ αυτές τις περιπτώσεις από τον έμπειρο Πνευματικό, που εμπνέει εμπιστοσύνη με την αγιότητά του και πετάει αυτούς τους λογισμούς από τα ευαίσθητα πλάσματα του Θεού και θεραπεύει ψυχές και σώματα δίχως φάρμακα, με τη Χάρη του Θεού, και τις εξασφαλίζει και τον Παράδεισο».
Πηγή:  Γέροντος Παϊσίου ‘’Επιστολές’’ α’ έκδοση 1994, σελ. 102-103. Σημειώνω, εδώ, ότι πρόκειται για κείμενα που ο ίδιος ο γέροντας έγραψε με το χέρι του, κι αυτό έχει σημασία. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ
Σωτήρη Αδαμίδη:Θεραπευτική των πατέρων & ψυχανάλυση, Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ ΑΘ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ).

Ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος

Ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος δέν ἐνεργεῖ σοφία στούς ἁγίους, χωρίς τό νοῦ πού δέχεται τήν σοφία· οὔτε γνώση, χωρίς τήν δύναμιν τοῦ λογικοῦ πού δέχεται τήν γνώση· οὔτε πίστη χωρίς τήν πληροφορία τοῦ νοῦ καί τοῦ λογικοῦ περί τῶν μελλόντων, πού ἦταν ὡς τότε ἄδηλα σέ ὅλους· οὔτε χαρίσματα ἰμάτων, χωρίς φυσική φιλανθρωπία· οὔτε κανένα ἄλλο ἀπό τά λοιπά χαρίσματα, χωρίς τήν δεκτική ἱκανότητα καί δύναμη τοῦ καθενός. Οὔτε πάλι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἀποκτήσει ἀπό φυσική του δύναμιν ἕνα ἀπό τά χαρίσματα πού ἀριθμήσαμε, χωρίς τήν θεία δύναμη πού τά χορηγεῖ. Τό φανερώνουν αὐτό ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ὕστερα ἀπό τίς ἀποκαλύψεις τῶν θείων ζητοῦν τούς λόγους ὅσων τούς ἀποκαλύφθηκαν.   

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Τα κοιμητήρια

Ένας χώρος ιερός και σεβάσμιος είναι εκείνος του κοιμητηρίου, όπου αναπαύονται τα σώματα των προσφιλών μας προσώπων μέχρι τη μέρα της κοινής αναστάσεως.

Άλλοτε τα κοιμητήρια βρισκόντουσαν στο κέντρο των κοινοτήτων, στον περίβολο των ναών. Έτσι, κατά τις λειτουργικές συνάξεις, θριαμβεύουσα και στρατευόμενη Εκκλησία βρισκόταν στον ίδιο χώρο, δοξολογούσα και προσευχομένη στον Κύριο.

Σήμερα τα κοιμητήρια μεταφέρθησαν έξω από τις πόλεις, δεν έχασαν όμως ούτε την Ιερότητα ούτε τη σημασία τους. Και επειδή είναι ένας χώρος που όλοι οι χριστιανοί τον επισκεπτόμαστε, γι' αυτό και σημειούνται τα πιο κάτω.

Πρώτα - πρώτα πρέπει το κοιμητήριο να το αναφέρουμε με το όνομά του: Κοιμητήριο. Ο θάνατος για μας τους χριστιανούς λογίζεται σαν ύπνος, οι νεκροί κοιμούνται. Κοιμητήριο, λοιπόν, όχι νεκροταφείο.

Με αφετηρία τη χριστιανική θεώρηση ότι το ανθρώπινο σώμα είναι ιερό -αφού βαπτίσθηκε, χρίσθηκε, αγιάσθηκε, τράφηκε με το σώμα και το αίμα του Χριστού- ακόμη και η σκόνη του κοιμητηρίου είναι ιερή. Γιατί στο χώμα του κοιμητηρίου «διαλύονται εις τα εξ ων συνετέθησαν» τα σώματα των νεκρών. Γι' αυτό με προσοχή, ευλάβεια και σεβασμό εισερχόμαστε και βαδίζουμε σ' αυτό... Να πλησιάζουμε τους τάφους με συστολή και ευλάβεια.

Παρ' όλο ότι γνωρίζουμε πως στον τάφο βρίσκεται μονάχα το σώμα, ο δερμάτινος χιτώνας του ανθρώπου, ενώ η ψυχή βρίσκεται στους ουρανούς, στους κόλπους του Αβραάμ, όμως στο κοιμητήριο θα γίνει κάτι πολύ σημαντικό, ανεπανάληπτο: Εδώ θα πραγματοποιηθεί η ανάσταση των νεκρών. Όταν θα ηχήσει η αρχαγγελική σάλπιγγα, τα σώματα, που τώρα βρίσκονται σε αναμονή, κοιτάζοντας προς ανατολάς για να δουν ερχόμενο τον Κύριο της δόξας, θα αναστηθούν για την τελική Κρίση.

Αυτά τα «εν αναμονή» βρισκόμενα σώματα θυμιατίζουμε με λιβάνι, όπως ακριβώς θυμιατίζουμε τα εικονίσματα του Χριστού και των Αγίων. Αφού λοιπόν μέσα στο κοιμητήριο προσφέρουμε θυμίαμα είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους στον ίδιο χώρο να προσφέρουν λιβάνι στο διάβολο (όπως έχει χαρακτηριστεί το τσιγάρο).

Σίγουρα οι άνθρωποι, που συχνάζουν στο κοιμητήριο, είναι άνθρωποι πονεμένοι. Το τσιγάρο, όμως, δεν απαλύνει τον πόνο. Φθορά στην υγεία προκαλεί, ζημιά στο σώμα, που όπως προαναφέρθηκε είναι ιερό, άγιο, ανήκει στο Θεό.

Όσο ιερός και σεβάσμιος κι αν είναι ο χώρος του κοιμητηρίου, δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει από την αλήθεια: Ότι, ο τάφος είναι μία σκάλα που ανεβάζει στον ουρανό. Μετά που θα προσκυνήσουμε τον σταυρό του προσφιλούς μας προσώπου (το σύμβολο της Αναστάσεως), να υψώνουμε στον ουρανό τα μάτια και να προσευχόμαστε στο Θεό για ανάπαυση της ψυχής του νεκρού μας.

Ένα λιτό μνημείο, απαραίτητα ένας απέριττος σταυρός, λίγα λουλούδια, ένα καντήλι, ένα κερί και θυμιάτισμα είναι αρκετά για τη γη. Η προσοχή μας και η ένταση να προχωρούν πάρα πέρα, να ανεβαίνουν πιο ψηλά. Να μετουσιώνονται σε προσευχή και ικεσία «υπέρ μακάριας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως της ψυχής του κεκοιμημένου δούλου του Θεού».

π. Ευέλθωντος Χαραλάμπους

Γέροντας Παϊσιος: Οι Έλληνες έχουν φιλότιμο και ας μην έχουν ευγένεια.

Όταν πήγαινα με το αεροπλάνο στην Αυστραλία, έρχεται η κοπέλα εκεί και μας πρόσφερε καραμέλες. Πήρα μία - θενκ γιού (ευχαριστώ) μου λέει. Δηλαδή ευχαριστώ που δέχτηκες την καραμέλα που σου πρόσφερα.«Βρε, λέω, αυτοί ξεπέρασαν και τον Άγιο Ισαάκ σε ευαισθησία και λεπτότητα!» 

Μετά, προχωρούσα μία μέρα στο δρόμο, βλέπω κόσμο μαζεμένο, πάω να δω…τι είχε γίνει- ένα σκυλάκι το καημένο, το είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και μάζεύτηκε κόσμος γύρω, να βοηθήσουν, άλλος να πάρει τηλέφωνο, άλλος κάτι άλλο. Πολύ ευαισθησία και ενδιαφέρον, θαύμασα.

Μετά από μερικές μέρες, πάλι περπατούσα στο δρόμο, βλέπω έναν άνθρωπο πεσμένο στο πεζοδρόμιο να βογγάει. Μεροκαματιάρης, δούλευε, έπεσε από τη σκάλα και πρέπει να είχε σπάσει τη μέση του… Κανένας δεν ενδιαφερόταν…

Περαστικοί, ρίχναν μία ματιά αδιάφορα και έφευγαν. Θα έρθει λέει το άμπιουλανς (ασθενοφόρο) να τον πάρει. Σού λέει, δεν είμαι εγώ υπεύθυνος, θα φροντίσει το κράτος… Άσε μην μπλέξω και με τραβάν στα δικαστήρια για μάρτυρα.

Πήγα να σκάσω. Πα, πα…. τέτοια αδιαφορία για το συνάνθρωπο…

Τι πολιτισμό και ευγένειά μου λένε μετά; Βλέπεις οι Ευρωπαίοι έχουν μόνο μία εξωτερική ευγένεια, και αυτή εξ ανάγκης για να μη σκοτώνονται μεταξύ τους… Κρύες καρδιές… ενώ οι Έλληνες έχουν φιλότιμο, και ας μην έχουμε ευγένεια.

Πώς καθαρίζεται η καρδιά;

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Για να καθαρίσουμε την καρδιά μας πρέπει να καταβάλουμε μεγάλες προσπάθειες, να κάνουμε γενναίους αγώνες. Έχουμε ανάγκη από συχνά δάκρυα, αδιάλειπτη καρδιακή προσευχή κι εγκράτεια. Πρέπει να μελετάμε το λόγο του Θεού, όπως επίσης τα κείμενα και τους βίους των αγίων. Πάνω απ’ όλα όμως έχουμε ανάγκη από διαρκή μετάνοια, συχνή θεία κοινωνία και καθημερινό αυτοέλεγχο. Πρέπει ν’ αναλογιστούμε πόσο αγνοί πλάστηκαν οι πρωτόπλαστοι και πως η πονηριά της αμαρτίας μπήκε στον κόσμο. Να στοχαστούμε μέσα μας το κατ’ εικόνα και καθ’ όμοίωσιν και την υποχρέωση που έχουμε να μοιάσουμε στο πρωτότυπό μας, στον πάναγνο Θεό. Να συλλογιστούμε τη λύτρωση που δεχτήκαμε από το ανεκτίμητο αίμα του Υιού του Θεού, τη θεία υιοθεσία μας εν Χριστώ Ιησού, την εντολή που μας δόθηκε να γίνουμε «άγιοι εν πάση αναστροφή» (Α’ Πέτρ. α’ 15). Πρέπει να σκεφτόμαστε το θάνατο, την κρίση, τη φρικτή γέεννα.

Πρέπει επίσης να υπομένουμε πολλές θλίψεις, γιατί αυτές θεραπεύουν τις πληγές της αμαρτίας και κατακαίουν τ’ αγκάθια των παθών. «Διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» (Πράξ. ιδ’ 22), λέει ο απόστολος Παύλος. Όλοι οι άγιοι πέρασαν από πολλές θλίψεις για ν’ αποκτήσουν καθαρότητα καρδιάς. Χωρίς θλίψεις κανένας τους δε στεφανώθηκε. Μερικοί τράβηξαν πολλά από τους διώχτες τους, άλλοι εξαντλήθηκαν θεληματικά με νηστείες, αγρυπνίες, άσκηση και χαμαικοιτίες. Αγρυπνούσαν στην προσευχή, και με τη γλυκύτητά της απόκρουαν κάθε αμαρτωλή προσβολή.

Συμμετείχαν, τακτικά στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας, γιατί η θεία κοινωνία είναι δυνατό όπλο και μέσο για την κάθαρση, τον αγιασμό και την ανακαίνιση ψυχής και σώματος. Μελετούσαν όλο και περισσότερο και πιο βαθιά το λόγο του Θεού κι ο νους τους ήταν αφοσιωμένος στον Κύριο. Και κατά την άσκηση όλων αυτών, από τα μάτια κάποιων από κείνους τους ευλογημένους, όπως ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος, έτρεχαν ασταμάτητα δάκρυα. Τα δάκρυα τα έχουμε μεγάλη ανάγκη, γιατί καθαρίζουν την καρδιά μας.

«Δακρύων μοι παράσχου, Χριστέ, ρανίδας, τον ρύπον της καρδίας μου καθαιρούσας», διαβάζουμε στην ακολουθία προ της θείας μεταλήψεως (ωδή γ’). Και στον κανόνα προς τον Άγγελο φύλακα (ωδή η’) διαβάζουμε: «Από βλεφάρων δάκρυα, αστακτί καταρρέοντα, μετά δαψιλούς της προχοής παράσχου μοι, δι’ όλον με πλύνοντα, εκ κορυφής και μέχρι ποδών, ως υπέρ χιόνα, λευκανθέντα χιτώνα, φορέσας μετανοίας, εις νυμφώνα τον θείον, εισέλθω». Και στην έκτη ωδή του ιδίου κανόνα: «Λιβάδας δακρυομβρύτους ομβρίζειν, τον στεγάζοντα εν ύδασι λόγω, τα εαυτού υψηλά υπερώα, χάριν μοι δούναι δυσώπει προστάτα μου· ως αν δι’ εκείνων καθαρθή η καρδία μου και καθορά τον Θεόν».

Εκείνοι που κλαίνε για τις αμαρτίες τους ξέρουν πως τα δάκρυα μας βοηθάνε ν’ αποκτήσουμε την καθαρότητα, την ειρήνη και τη μακαριότητα της καρδιάς μας. Γιατί όπως βγαίνουν τα δάκρυα από τα μάτια μας, μαζί τους φεύγουν κι οι αμαρτίες από την ψυχή μας. Μετά τα δάκρυα η συνείδησή μας ηρεμεί, γαληνεύει και μέσα μας νιώθουμε ένα είδος πνευματικής γλυκύτητας, μια «οσμή ευωδίας πνευματικής». Τότε τα πνευματικά μάτια μας βλέπουν μέσα μας το Θεό να καθαρίζει όλες τις ανομίες μας και να μας χαρίζει το ανέκφραστο έλεός Του. Τότε μόνο μπορούμε να καταλάβουμε εμπειρικά πόσο μακάριοι κι ευτυχισμένοι, ειρηνικοί και χαρούμενοι είναι εκείνοι που έχουν καθαρή και άδολη καρδιά. Η συνείδηση δεν τους βασανίζει. Οι αμαρτίες τους συχωρέθηκαν από το άπειρο έλεος του Θεού και δεν τους ελέγχουν πια. Έχουν την αίσθηση πως αναπαύονται κοντά στο Θεό, την πηγή της μακαριότητας, κι ο Θεός αναπαύεται σ’ αυτούς. Μακάριοι οι καθαροί τη  καρδία.

Η καθαρή καρδιά είναι πλούσια πηγή ειρήνης και μόνιμης χαράς. Ό,τι καλό και να δουν εκείνοι που έχουν καθαρή κι αγνή καρδιά χαίρονται μέσα τους. Γιατί σε κάθε πλάσμα βλέπουν τη σφραγίδα της αγαθότητας του Θεού, της σοφίας και της παντοδυναμίας Του. Αλλά νιώθουν ευτυχισμένοι και με τον εαυτό τους. Η καρδιακή καθαρότητά τους και το έλεος του Θεού τους κάνει χαρούμενους, όπως χαρούμενους τους κάνουν και τα μέλλοντα αγαθά «α οφθαλμός ουκ είδεν και ους ουκ ήκουσεν», αλλά την ύπαρξή τους τη νιώθουν με βεβαιότητα στην καρδιά τους.

Από την άλλη μεριά τώρα, πόσο αξιολύπητοι είναι οι άνθρωποι που έχουν καρδιά μολυσμένη και δόλια! Η καρδιά τους είναι πηγή μόνιμης θλίψης. Φόβος και τρόμος τους διακατέχει, μ’ όλο που κρατούν τα προσχήματα και δείχνουν χαρούμενοι. Και γιατί αυτό; Επειδή οι αμαρτίες και τα πάθη απομυζούν σαν σκουλήκια την καρδιά τους και την στεγνώνουν. Η συνείδηση τους διαμαρτύρεται, δεν τους αφήνει σε ησυχία. Η κρίση του Θεού τους τρομοκρατεί. Μακάριοι, οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται. Μακάριοι και τρισευτυχισμένοι είναι εκείνοι που έχουν καθαρή κι άδολη καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν πρόσωπο με πρόσωπο το Θεό στη μέλλουσα ζωή. Είναι φυσικό οι καθαροί να βλέπουν τον Καθαρό, όπως είναι χαρακτηριστικό στο καθαρό και υγιές μάτι να βλέπει το φως.

        Αν εγκαταλείψαμε όλα τα εγκόσμια και νιώθουμε πως είμαστε μακάριοι κι ευτυχισμένοι απ’ αυτήν τη ζωή ακόμα, παραδινόμαστε με αφοσίωση στην προσευχή. Και τότε μιλάμε μαζί Του όπως τα παιδιά στον πατέρα τους, μ’ όλο που δεν Τον βλέπουμε με τα μάτια μας αλλά «δι’ εσόπτρου, εν αινίγματι» (Α’ Κορ. ιγ’ 12). Φτάνει βέβαια σ’ αυτή τη ζωή να έχουμε πολύ έντονη την αίσθηση της παρουσίας Του. Κι αν εμείς αξιωνόμαστε να έχουμε τέτοιες ευλογίες, τι να πούμε για τους οσίους και τους δίκαιους και τους «καθαρούς τη καρδία», τι θα νιώσουν εκείνοι όταν δουν το Θεό στη μέλλουσα ζωή πρόσωπο με πρόσωπο, Εκείνον που είναι πηγή του αιωνίου φωτός και της μακαριότητας;

Τι να πούμε για τις τάξεις των αγγέλων, για τους προπάτορες, τους προφήτες, τους αποστόλους. Ιεράρχες, και μάρτυρες, τους μοναστές κι όλους τους αγίους, με τους οποίους ζει κι ευφραίνεται κάθε πλάσμα στον ουρανό και τη γη; Μάλιστα! Αυτή θα είναι πραγματική ευτυχία και μακαριότητα, άπειρη ηδονή, εκεί, «όπου ήχος καθαρός, εορταζόντων», εκεί που υπάρχει η ανεκλάλητη χαρά εκείνων που θεωρούν το ανέκφραστο κάλλος της μορφής Του.

      Ας φροντίσουμε όλοι λοιπόν ν’ αποκτήσουμε καθαρή κι αγνή καρδιά με δάκρυα μετανοίας, με αγρυπνίες και προσευχές, με εγκράτεια και συχνή μελέτη του λόγου του Θεού. Ας βιαστούμε να ξεριζώσουμε και ν’ αποβάλουμε από την καρδιά μας την τύφλωση των παθών, για να μπορέσουμε να δούμε το Χριστό, το Θεό μας, το Σωτήρα των   ψυχών μας.

       «Χριστέ, το φως το άληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθήτω εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Ίνα εν αύτω οψόμεθα φως το απρόσιτον και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς έργασίαν των εντολών σου^- πρεσβείαις της πανάχραντου σου μητρός και πάντων σου των αγίων. Αμήν».

(Αγ. Ιωάννου Κρονστάνδης, «Οι Μακαρισμοί – δέκα ερμηνευτικές ομιλίες», Αθήνα 2005)

Επικίνδυνο να διδάσκεις χωρίς αρετή

«Είναι επικίνδυνο να διδάσκει ένας που δεν έχει προχωρήσει στην πράξη της αρετής.

Όπως δηλαδή καθώς κάποιος έχει σπίτι ετοιμόρροπο και δεχθεί σ’ αυτό φιλοξενούμενους, θα τους κάνει κακό με την πτώση των τοίχων, έτσι και εκείνοι οι οποίοι δεν κατάρτισαν πρώτα τους εαυτούς τους, θα προξενήσουν την απώλεια σε όσους προσέρχονται σε αυτούς. 

Γιατί με τα λόγια βέβαια τους προσκάλεσαν στο δρόμο της σωτηρίας, με την κακή τους όμως συμπεριφορά θα βλάψουν τελικά τους αγωνιστές».

Αγία Συγκλητική·

Γέροντας Παΐσιος και..αγιοπότηρα

π. Νεκτάριος Σαββίδης

 Πριν λίγο καιρό ο αγιορείτης ιερομόναχος π. Μ, μου αποκάλυψε ένα περιστατικό που με προβλημάτισε πολύ, ίσως και λόγω της εποχής που διερχόμαστε και το οποίο παραθέτω αυτούσιο

"Μία φορά , μου διηγήθηκε ο π. Μ, καθώς λειτουργούσα, ήρθε μέσα μου έντονη η επιθυμία να προσφέρω εις μνήμην των γονέων μου και για την ψυχή τους ένα καλό αγιοπότηρο στο μοναστήρι μου. Πριν κάνω όμως οποιαδήποτε ενέργεια σκέφτηκα να περάσω από τον Γέροντα Παΐσιο, με τον οποίο με συνέδεε πνευματική φιλία πολλών ετών. Πράγματι του εκμυστηρεύτηκα τον λογισμό μου. Μόλις με άκουσε ο Γέροντας με ρώτησε : -Το μοναστήρι σας έχει άλλα αγιοπότηρα;

- Ναι, του απάντησα. Έχει πολλά και εξαιρετικά μάλιστα.

Στην συνέχεια ο Γέροντας που γνώριζε την οικογένειά μου, με ρωτά: Τα αδέλφια σου εργάζονται;

Όταν του απάντησα πως πότε έχουν κάνα μεροκάματο και πότε όχι, ό Γέροντας Παΐσιος με έμφαση μου λέει: "παπά , θα έχουν δίκιο τα αδέλφια σου να αλλαξοπιστήσουν! Βρε ευλογημένε. Δώσε καλλίτερα τα χρήματα στη φαμελιά τους και μην στεναχωριέσαι για το μοναστήρι. Φτάνουν αυτά που έχει."

Έτσι, παπά, συνέχισε ο γερο-Παΐσιος έγινε και στη Ρωσία. Ο κόσμος πεινούσε και αυτοί φτιάχναν χρυσούς τρούλους.

Το πόσο ευαρεστήθηκε ο Θεός απ΄όλα αυτά φάνηκε στη συνέχεια. Επέτρεψε κατόπιν να γίνουν όλα αυτά βόλια και να πέσουν στα κεφάλια τους…

Μάλιστα ο Γέροντας έχοντας μάθει για κάποιον ηγούμενο που έλεγε, φέρτε κανδήλες για την εορτή της Παναγίας, κανδήλες για των Βαΐων, κανδήλες για το ένα και το άλλο, και πως τάχα με όλα αυτά ευαρεστείται η Παναγία , έλεγε: άλλα παιδιά δεν έχουν χρήματα για να φάνε, δεν έχουν χρήματα για φάρμακα, άλλοι είναι φυλακισμένοι για ναρκωτικά και εμείς λέμε ότι τα θέλει αυτά η Παναγία…

Πού τα βρήκαν αυτά, βρε παιδάκι μου είπε κλείνοντας την συνομιλία μας και συμπλήρωσε: τίποτε άλλο δεν θέλει παπά ο Θεός παρά μόνο τη μετάνοια και την σωτηρία μας.’’

Βίαζε τον εαυτό σου στην προσευχή

Μάθε να προσεύχεσαι. Βίαζε τον εαυτόν σου εις την προσευχήν. Κατά αρχάς θα εύρης δυσκολίαν, ύστερον όμως όσον περισσότερον βιάζης τον εαυτόν σου, τόσον ευκολώτερον θα προσεύχεσαι. Εις την αρχήν όμως είναι πάντοτε αναγκαίον να βιάζη κανείς τον εαυτό του. 

Η καρδία μας κάθε ημέρα αποθνήσκει πνευματικώς. Και μόνον θερμή προσευχή συνοδευόμενη με δάκρυα την ζωογονεί και την κάμνει να αναπνέη πάλιν. Αν δεν προσευχώμεθα με αρκετήν πνευματικήν ζέσιν, εύκολα και ταχέως θα αποθάνωμεν πνευματικώς. 

Όταν κάποια εσωτερική ανησυχία σε εμποδίζει να προφέρης της προσευχής τας λέξεις κατά την θείαν ακολουθίαν, γνώριζε ότι αυτή η ανησυχία και αδυναμία είναι απάτη του εχθρού, του δαίμονος. Ρίψε από επάνω σου την αθυμίαν, λιποψυχίαν και δειλίαν και πρόφερε το όνομα του Κυρίου χωρίς βίαν, ηρέμως και δυνατά. Τοιουτοτρόπως θα καταβάλης την ανησυχίαν και αδυναμίαν σου και θα κερδίσεις θάρρος και δύναμιν. Τα πάντα είναι δυνατά διά εκείνους που πιστεύουν και εις τον Θεόν ελπίζουν. Πρέπει να παλαίωμεν και να νικώμεν.

Μη φείδεσαι τον εαυτόν σου, αλλά προσεύχου με ζέσιν και αν έχης κοπιάση όλην την ημέραν. Μη παραμελής την αγίαν προσευχή. Προσεύχου μέχρι τέλους εις τον Θεόν με όλην την καρδίαν σου, διότι αυτό είναι καθήκον σου απέναντι του Θεού. Εφόσον έθεσες την χείρα επάνω εις το άροτρον, μη βλέπης οπίσω.

Αν έχης ως κανόνα ζωής να λέγης ωρισμένον αριθμόν προσευχών, είτε αυταί είναι μακραί, είτε βραχείαι, λέγε τας καλώς. Αναγίνωσκε τας προσευχάς με συναίσθησιν βαθείαν και μη κάμης αυτήν την εργασίαν του Θεόυ με την καρδίαν σου διηρεμένη εις δύο, ούτως ώστε το εν μέρος να ανήκη εις Αυτόν και το άλλον ήμισυ εις την σάρκαν σου.

Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, Η εν Χριστώ ζωή μου, εκδ. «Το περιβόλι της Παναγίας».

Οκτώ αιτίες κακοπάθειας των Αγίων:

1) Αφήνει ό Θεός να κακοπάθουν οι ενάρετοι για να μην υπερηφανεύονται για την αγιότητα τους.

2) Για να μην τούς θεωρούν οι άλλοι άνθρωποι θεούς και όχι ανθρώπους.

3) Για να φαίνεται ότι ή δύναμη του Θεού υπερισχύει και γίνεται ισχυρή με τούς ασθενείς.

4) Για να γίνεται φανερή ή υπομονή τους, και ή αφοσίωση τους στο Θεό και να παραδειγματίζονται οι άλλοι.

5) Για να μας θυμίζουν ότι υπάρχει άλλη ζωή πού θα απολαύσει ό καθένας κατά τα έργα του.

6) Για να έχουν παρηγοριά όσοι θλίβονται βλέποντας τούς αγίους να υποφέρουν.

7) Για να μιμούμαστε τούς αγίους πού υποφέρουν.

8) Ή θλίψη οδηγεί στην ταπεινοφροσύνη.

Ποιος μου βεβαιώνει εμένα ότι ο Χριστός αναστήθηκε;

Του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μου το βεβαιώνει η συνείδησή μου πριν απ’ όλα. Κατόπιν ο νους μου και η βούληση μου.

Πρώτον, η συνείδηση μου λέει: τόσα πάθη που υπέστη ο Χριστός για το καλό και τη σωτηρία των ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να επιβραβευτούν με τίποτε άλλο παρά με την ανάσταση και την υπερκόσμια δόξα. Τα ανείπωτα πάθη του Δικαίου στεφανώθηκαν με την ανείπωτη δόξα. Αυτό μου δίνει ικανοποίηση και ηρεμία.

Δεύτερον, ο νους μού λέει: χωρίς την λαμπρή αναστάσιμη νίκη όλο το έργο του Υιού του Θεού θα παρέμενε στον τάφο, ολόκληρη η αποστολή Του θα ήταν μάταιη.

Τρίτον, η βούληση μού λέει: η ανάσταση του Χριστού με έσωσε από τους ταλαντευόμενους δισταγμούς ανάμεσα στο καλό και το κακό, και με θέτει αποφασιστικά στον δρόμο του καλού. Και αυτό μου φωτίζει τον δρόμο και μου δίνει στήριγμα και δύναμη.

Εκτός από τις τρεις φωνές, οι οποίες από μέσα μου βεβαιώνουν εμένα, υπάρχουν και άλλοι ασφαλώς μάρτυρες, που το βεβαιώνουν. Είναι οι ένδοξες μυροφόρες γυναίκες, είναι οι δώδεκα μεγάλοι απόστολοι, και πέντε εκατοντάδες άλλων μαρτύρων, που όλοι μετά την ανάστασή Του Τον έβλεπαν και Τον άκουγαν, όχι στον ύπνο τους αλλά στην πραγματικότητα, και όχι μόνο για ένα λεπτό αλλά για σαράντα ολόκληρες ημέρες. Μου το βεβαιώνει εκείνος ο πύρινος Σαύλος ο μεγαλύτερος Εβραίος διώκτης του χριστιανισμού· μου το μαρτυρεί, ότι είδε εκείνο το φώς του αναστηθέντα Κυρίου καταμεσής της ημέρας, και ότι άκουσε τη φωνή Του, και ότι υπάκουσε την εντολή Του. Αυτήν την μαρτυρία ο Παύλος δεν ήθελε να την αρνηθεί ούτε μετά από τριάντα χρόνια, ούτε ακόμα και την ώρα που στη Ρώμη του Νέρωνα η μάχαιρα έπεφτε στο κεφάλι του. Μου το βεβαιώνει και ο άγιος Προκόπιος, αρχηγός του Ρωμαϊκού στρατού που ξεκίνησε να αφανίσει τους χριστιανούς στις χώρες της ανατολής, και στον οποίον εμφανίστηκε ξαφνικά ζωντανός ο Χριστός και τον γύρισε με το μέρος Του. Και αντί να σφάξει ο Προκόπιος τους χριστιανούς, αυτοβούλως παραδόθηκε για να τον σφάξουν στο όνομα του Χριστού. Μου το βεβαιώνουν ακόμα χιλιάδες μαρτύρων του Χριστού στις φυλακές, στους τόπους εκτελέσεων μέσω αιώνων και αιώνων, από τους μάρτυρες των Ιεροσολύμων μέχρι τους μάρτυρες των Βαλκανίων, έως τις μέρες μας, ως τους νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.

Μου το βεβαιώνουν και όλες οι δίκαιες και αγαθές ψυχές, τις οποίες συχνά συναντώ στη ζωή, και οι οποίες χαίρονται όταν ακούν ότι ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών. Αυτό ανταποκρίνεται στη συνείδησή τους, δονεί την ψυχή τους, και ευφραίνει την καρδιά τους.

Μαρτυρία παίρνω και από τους αμαρτωλούς και τους αντιπάλους του Χριστού. Μόνο και μόνο με το ότι αυτοί, ως αμαρτωλοί και μοχθηροί, απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού εγώ βεβαιώνομαι για το αντίθετο. Σε κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα της συμπεριφοράς των μαρτύρων, και ως εκ τούτου σταθμίζουν την αξία της μαρτυρίας τους. Όταν νηφάλιοι, καθαροί και άγιοι μάρτυρες ισχυρίζονται πως ξέρουν ότι ο Χριστός ανέστη, λαμβάνω με ευχαρίστηση την μαρτυρία τους ως αληθή. Αλλά όταν οι ακάθαρτοι, άδικοι και ασυνείδητοι απορρίπτουν την ανάσταση του Χριστού, μ’ αυτό ενδυναμώνουν τη μαρτυρία των πρώτων, και μου βεβαιώνουν ακόμα περισσότερο την αλήθεια της Ανάστασης του Κυρίου μου. Εφόσον αυτοί όσα απορρίπτουν, τα απορρίπτουν από κακεντρέχεια και όχι από γνώση.

Με βεβαιώνουν ακόμα αρκετοί λαοί και φυλές, που μόνο η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού τους έβγαλε από την άγρια κατάσταση στη διαφώτιση, από τη δουλεία στη ελευθερία, από το βούρκο του αμοραλισμού και του σκοταδισμού στο φως των τέκνων του Θεού. Και η ανάσταση του Σερβικού λαού μου μαρτυρεί την Ανάσταση του Χριστού.

Ακόμα και η λέξη «Ανάσταση» εκ νεκρών μου βεβαιώνει το αυτονόητο. Γιατί χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε ούτε καν η λέξη στις ανθρώπινες γλώσσες. Όταν ο Παύλος πρώτη φορά πρόφερε αυτή τη λέξη στην πολιτισμένη Αθήνα, οι Αθηναίοι εξεπλάγησαν και αναστατώθηκαν.

Και έτσι, τέκνα του Θεού, σας χαιρετώ κι εγώ. Αληθώς Ανέστη ο Χριστός.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Εκδ. Εν πλώ, σ. 70-72).

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς:Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε Χριστιανισμός!

Εάν υπάρχει μια αλήθεια στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Και ακόμη, εάν υπάρχει μια πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η ανάσταση του Χριστού. Μόνο στην ανάσταση του Χριστού εξηγούνται όλα τα θαύματά Του, όλες οι αλήθειές Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.
Μέχρι την ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει εκ του θανάτου εις την ζωήν, αλλά με την ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και έτσι εξασφάλισε στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση εκ του θανάτου στην ανάσταση.
Με την αμαρτία ο άνθρωπος έγινε θνητός και πεπερασμένος· με την ανάσταση του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Και για αυτό χωρίς την ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός. 
Μεταξύ των θαυμάτων η ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό πηγάζουν η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Αυτό είναι εκείνο το οποίο καμία άλλη θρησκεία δεν έχει· αυτό είναι εκείνο το οποίο ανυψώνει τον Κύριο υπεράνω όλων των ανθρώπων και των θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο δείχνει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σε όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.
Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει αληθινά στον Αναστάντα Κύριο το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των παθών και εάν μεν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει ότι αγωνίζεται για την αθανασία και την αιώνια ζωή. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε μάταιη η πίστη του! Διότι, εάν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι αγώνας για την αθανασία και την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Εάν με την πίστη στο Χριστό δεν φθάνει κανείς στην αθανασία και την επί του θανάτου νίκη, τότε προς τι η πίστη μας; Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δε δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει κανείς στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος με την πίστη στον Αναστάντα Χριστό αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει σιγά-σιγά μέσα του την αίσθηση ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε, άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, νίκησε το θάνατο σε όλα τα μέτωπα της μάχης.
Χωρίς την ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε κάτω από τον ουρανό τίποτε πιο παράλογο από τον κόσμο αυτό ούτε μεγαλύτερη απελπισία από τη ζωή αυτή, δίχως αθανασία. Σ’ όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο, που δεν πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών. Γι’ αυτό, για την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Αναστημένος Κύριος είναι τα «πάντα εν πάσιν» σ’ όλους τους κόσμους: ο,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθειά μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιωνία Ζωή σε όλες τις αιωνιότητες και απεραντοσύνες.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ -ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: «Τον νυμφώνα σου βλέπω»

Tον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ· λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσόν με», ψάλλει η Εκκλησία μας.

Η ψυχή του χριστιανού, η μετανοημένη ψυχή, αυτή που έχει συναίσθηση της αμαρτωλότητος και της ευθύνης, στρέφει τα μάτια της προς τον Νυμφίον της Εκκλησίας και γοερώς αναφωνεί: «Σωτήρα μου, Ευεργέτα μου, Συ που σταυρώθηκες γιά μένα την αμαρτωλή ψυχή· δεν έχω χιτώνα καθαρό, χιτώνα λελαμπρυσμένο από τα δάκρυα και την μετάνοια· ένδυμα δεν έχω αγνό. Πώς θα παρουσιασθώ ενώπιόν Σου, Ουράνιε Νυμφίε κάθε μετανοημένης και καθαράς ψυχής! Ο νυμφώνας Σου είναι κεκοσμημένος, είναι θαυμάσια στολισμένος και όμορφος. Εγώ όμως δεν έχω ένδυμα, ίνα εισέλθω και κατοικήσω αιωνίως εν αυτώ. Σε παρακαλώ, Σε ικετεύω, Ουράνιε Νυμφίε της ψυχής μου, λάμπρυνόν με· καθάρισε το ένδυμα της ψυχής μου, δώσε μου τα απαιτούμενα μέσα καθάρσεως για να λαμπρυνθή το ένδυμα αυτό και να αξιωθώ να γίνω μέτοχος, να γίνω άξιος να κατοικήσω μέσα σ' αυτόν τον ουράνιο και αιώνιο νυμφώνά Σου».

Η Βασιλεία του Θεού, η Άνω Ιερουσαλήμ, ο ουράνιος κόσμος, ο αιώνιος και αναλλοίωτος είναι ο νυμφώνας του Θεού, εκεί που κατοικεί ο Θεός εν φωτί, εκεί που οι άγγελοι ψάλλουν ακαταπαύστως το: «Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών». Σ' εκείνον τον ουράνιο κόσμο βρίσκεται η μακαριότητα του Θεού, η ευτυχία, το κάλλος και η ομορφιά.

Ψυχές κεκαθαρμένες και με τα δάκρυα αγνισμένες, αισθάνονται αυτόν τον ουράνιο νυμφώνα· από τώρα τον γεύονται· τον βλέπουν με τα μάτια της ψυχής· τον ορέγονται, τον ποθούν και νοσταλγούν την ημέρα και την ώρα που θα απέλθουν δια να κατοικήσουν εις αυτόν.

Ημείς όμως οι ταλαίπωροι άνθρωποι δεν έχουμε την πληροφόρησι της συνειδήσεως, γιατί η ψυχή μας δεν είναι καθαρή, μήτε το σώμα μας. Γι' αυτό ακριβώς και δεν είναι ανοιγμένα τα μάτια της ψυχής μας, να δούμε τον ουράνιο αυτό κόσμο, αυτήν την ομορφιά, την οποία είδε για λίγο ο Απόστολος Παύλος και ανεφώνησε από έκπληξι και θάμβος και είπε: «Ώ βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Ως ά- νεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!...» (Ρωμ. 11, 33), και αλλού πάλιν «Α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρ-δίαν άνθρωπου ουκ άνέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (Α'Κορ. 2, 9).

Σ' αυτόν τον νυμφώνα τον ουράνιο καλούμεθα να γίνουμε οικήτορες, να κατοικήσουμε, να συναυλιζώμεθα μετά των Αγγέλων, μετά των Αγίων, σε ουράνια παστάδα, στην Άνω Ιερουσαλήμ, στο κάλλος της Βασιλείας των Ουρανών, στο φως το απρόσιτον, στον υπέρφωτον γνόφον της αγνωσίας του Θεού, αφού καθάρουμε τον χιτώνα της ψυχής μας.

Σ' αυτήν την κάθαρσι του χιτώνος, που καλούμεθα να επιτύχουμε, μας βοηθεί πάρα πολύ η Εκκλησία μας. Γι' αυτό, τον χρόνο αυτό, που ανοίχθηκε μπροστά μας και φέτος, αυτές τις άγιες ημέρες -με την γενική άποψι της νηστείας, όχι μόνον από τροφές, αλλά κυρίως από εγκράτεια κακών επιθυμιών-πρέπει ο κάθε χριστιανός που ποθεί να σωθή, να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις και τις αποφάσεις του και να αγωνισθή να ζήση πιο σεμνά, πιο απέριττα, πιο απλά, σταματώντας την εξωτερική προσπάθεια της καλλωπίσεως και στρεφόμενος στον εσωτερικό καλλωπισμό του. Το εξωτερικό σκεύος καταστρέφεται, διαλύεται, γίνεται βορά και τροφή των σκωλήκων και της φθοράς. Την ομορφιά όμως της ψυχής, όχι μόνο κανένα πράγμα δεν τη φθείρει, αλλά μάλλον το Πνεύμα του Θεού την εξωραΐζει προς το ευγενέστερον. Ο χρόνος ολοένα και συντέμνεται, όλο και λιγοστεύει.

Κάθε ημέρα που περνά, είναι και ένα βήμα προς τον θάνατο. Να ξέρετε, ότι και ένα μόνο δάκρυ ισοδυναμεί με το λουτρό. Όπως το λουτρό ανακουφίζει το σώμα και το πλύσιμο καθαρίζει το ένδυμα, ούτω πως και τα δάκρυα της μετανοημένης ψυχής αγνίζουν την καρδιά, αγνίζουν το νου, αγνίζουν το σώμα, αγνίζουν την ζωή, αγνίζουν τον λόγο, αγνίζουν ακόμα και την κάθε έκφρασι του ανθρώπου.

Να γονατίζουμε και να προσευχώμεθα με πολλή ταπείνωσι. Σε κάθε μετανοημένη ψυχή δίδεται λόγος, της δίδεται φωτισμένη προσευχή. Αυτό το βλέπουμε στην πόρνη του Ευαγγελίου κατά την Μεγάλη Τρίτη. Που ήξερε αυτή, μια γυναίκα του δρόμου να κάνη προσευχή; Αφ' ης στιγμής όμως απεφάσισε να μετανοήση και άρχισε να κλίνη προς το φως και προς την αλήθεια, της δόθηκε πνεύμα προσευχής. Πόσο ωραία είναι τα λόγια της μπροστά στον Σωτήρα! Γονάτισε μπροστά Του και ασφαλώς έκανε έναν εσωτερικό διάλογο μαζί Του! Εξέφρασε με όλη την καρδιά της την μετάνοιά της, διότι της απεκαλύφθη ότι Αυτός είναι ο μόνος Σωτήρας της και όλοι οι άλλοι την εξηπάτησαν. Είδε ότι μόνον ο Ιησούς, ο Χριστός, είναι Αυτός που θα της δώση το φώς, την ανακούφισι, την χαρά και την άφεσι των πολλών της εγκλημάτων.

«Δέξαι με -είπε- την αμαρτωλή, δέξαι μου το πέλαγος της αμαρτίας!». Και είδατε ότι τα δάκρυά της ήταν τόσα πολλά, που έβρεξαν τα άχραντα πόδια του Χριστού και αναγκάσθηκε να τα σκουπίση με την πλούσια κόμη της. Δεν χρειαζόταν άλλο μύρο για τον Χριστό μας. Το πολυτιμότερο μύρο ήταν τα δάκρυά της, που άξιζαν μεγάλο πλούτο.

Ήταν σε θέσι να εξαλείψουν όλο το χρέος που είχε απέναντι στον Θεό. Και ενώ ήταν καταβουρκωμένη, καταπνιγμένη στη βρωμιά και στη δυσωδία, τα πολύτιμα εκείνα δάκρυα την βοήθησαν να λαμπρύνη το ένδυμα της ψυχής της και να γίνη αποδεκτή από τον Σωτήρα μας. Εμείς, άραγε, πότε θα λαμπρύνουμε το ένδυμα της ψυχής μας;

Έτσι και κάθε αμαρτωλή ψυχή που κλαίει, που βρέχει νοερώς τα πόδια του Χριστού μας, δέχεται την αυτήν ανταπόκρισιν, την οποία δέχθηκε και η πόρνη γυναίκα. Δεν είναι μόνον το ότι σώθηκε, αλλά και έγινε φωτεινό παράδειγμα για κάθε ψυχή παραστρατημένη, γιατί της δείχνει τον τρόπο, τον δρόμο και το φως για επιστροφή. Αν μπορούσε κανείς να εμβαθύνη στην ψυχή αυτής της γυναίκας, καθ' ην στιγμήν ωλοφύρετο και έκλαιγε και έβρεχε τους αχράντους πόδας του Ιησού, θα έβλεπε οποία η ανακούφισις, οποίον βάρος της έφυγε και οποίαν ανάπαυσιν έλαβε η συνείδησίς της. Ο Χριστός γι' αυτά τα δάκρυά της της έδωσε πλήρη την άφεσι όλων των αμαρτιών της. Έτσι και σε κάθε άνθρωπο, που επιστρέφει κοντά Του, του δίνει πλούσια την συγγνώμη, αρκεί να μετανοήση ειλικρινά. Ουδέν πρόβλημα μετά την μετάνοια. «Ου θελήσει θέλω τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν», λέγει ο Κύριος. Ορκίζεται στον εαυτόν Του ο Θεός και λέγει: «δεν θέλω κανένας άνθρωπος, καμμία ψυχή να χαθή και να κολασθή, αλλά θα την περιμένω. Θα εξαντλήσω κάθε περιθώριο χρόνου και κάθε προσμονή για την επιστροφή της».

Ας ακολουθήσουμε τον φωτεινό δρόμο της μετανοίας· εάν μετανοήσουμε ειλικρινά, τότε ο Θεός δέχεται την μετάνοιά μας και δημιουργεί νέα σχέσι μαζί μας. Πολλές φορές ο άνθρωπος από το βάρος της αμαρτίας, έρχεται στο σημείο να λέγη: «Μά, δύναται ο Θεός να μου συγχωρέση αυτά που έκανα;». Από τη μια πλευρά έχει δίκηο. Νοιώθει το βάρος κι αναρωτιέται, αν τόσο βάρος μπορεί να το σηκώση ο Θεός! Για όνομα του Θεού! Δεν μπορεί ο Θεός, ο Χριστός, το πέλαγος της ευσπλαχνίας και των οικτιρμών, να σηκώση το βάρος μιας ψυχής αμαρτωλής; Μια χούφτα άμμος όταν ριφθή, μέσα στους ωκεανούς, έχει καμμία υπόστασι; Καμμία υπόστασι, χάνεται. Φαίνεται τίποτε στην επιφάνεια; Μηδαμώς. Ακριβώς ετσι είναι και όλα τα αμαρτήματα της ανθρωπότητος. Είναι ενα μηδέν εμπρός στην άβυσσο της ευσπλαχνίας του Θεού. Πολλώ μάλλον τα αμαρτήματα μιας και μόνον ψυχής!

Έρχεται όμως από τα δεξιά, ο αλλότριος της σωτηρίας του ανθρώπου, ο δαίμων και συμβουλεύει την ψυχή: «δεν συγχωρείσαι με τίποτε!» την σπρώχνει, την πιέζει και την «πρεσσάρει» για να την εξωθήση στο έγκλημα της αυτοκτονίας. Γι' αυτόν τον λόγο, ημείς ποτέ να μη πιστέψωμε κάτι τέτοιο, ακόμη και αν κάθε ημέρα εγκληματούμε. Ποτέ να μη χάσουμε την ελπίδα, όσα κι αν πράττουμε, όσο κι αν πίπτουμε, όσο κι αν τραυματιζώμεθα και χτυπάμε· μηδαμώς απελπισία και απόγνωσις. Μα, θα πη ο λογισμός: «Έως πότε θα με περιμένη ο Θεός;» Εφ' όσον ο Θεός σου χαρίζει ζωή, αυτό είναι μία έγγύησις του Θεού ότι σε περιμένει. Δεν μπορείς εσύ να αποκλείσης το δικαίωμα της προσμονής του Θεού. Μ' αυτήν την ελπίδα, μ' αυτό το θάρρος να προσερχώμεθα στον Θρόνο της Χάριτος του Θεού.

Έχουμε αναρίθμητα φωτεινά παραδείγματα μετανοίας ανθρώπων, μακράν του Θεού ευρισκομένων, οι οποίοι επέστρεψαν και όχι απλώς σώθηκαν, αλλά άγγιξαν μεγάλα μέτρα αγιότητος.

Η Οσία Μαρία η Αιγύπτια τι ήτο; Πόσοι και πόσες σαν την Οσία Μαρία, δεν υπήρξαν αμαρτωλοί άνθρωποι, που έγιναν άγιοι κατόπιν! Γι' αυτό κανείς να μην απελπίζεται, αλλά να προσέρχεται με μετάνοια στον πνευματικό, που δύναται με τον λόγο του να οικειώση τον αμαρτωλό μετά του Θεού, να τον δικαιώσει αυτοστιγμεί. «Όσα εάν λύσητε επί της γης, έσται λελυμένα και εν τω ουρανώ. Η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος έχει σε συγκεχωρημένον και λελυμένον και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι». Αυτομάτως το «κομπιούτερ» του Θεού χτυπάει μηδέν αμάρτημα και συγχρόνως ανοίγεται η πύλη της Βασιλείας των Ουρανών. ο νυμφώνας του Χριστού δέχεται τον άνθρωπο, τον προηγουμένως μη έχοντα «λελαμπρυσμένον» τον χιτώνα της ψυχής.

Γι' αυτήν την μεγάλη ευσπλαχνία του Θεού, ας τον ευχαριστήσουμε, ας τον προσκυνήσουμε με όλη την ευγνωμοσύνη της ψυχής μας. Εάν ο Θεός δεν ήτο τόσον απείρως εύσπλαχνος, ουδείς ο σωζόμενος. Κανείς δεν θα εσώζετο, διότι ουδείς ευρίσκεται και υπήρξεν επί της γης άμεμπτος και χωρίς σφάλμα και κηλίδα. Ουδείς ημπορεί να καυχηθή ότι ετήρησε την καρδίαν του άμεμπτη και καθαρή. Η ευσπλαχνία του Θεού όμως είναι τόσο δραστική, το φάρμακο αυτό είναι τόσο φοβερό και τρομερό, που εξαλείφει τα πάντα. Κάνει τρομερές επεμβάσεις, απίθανες εγχειρήσεις και σώζει τον άνθρωπο από βέβαιο ψυχικό θάνατο.

Εδώ βλέπουμε ψυχές, που έφυγαν από την ζωή αμετανόητες και «θεία επεμβάσει και θεία προνοία» δια πρεσβειών αγίων ανθρώπων, επεστράφησαν πίσω και έλαβαν την συγγνώμη. «Μετά θάνατον ουκ εστί μετάνοια» από την ίδια την κολασμένη ψυχή. Για να μετανοήση η ίδια, πρέπει να επιστρέψη στην ζωή. Ακόμη και τέτοια θαύματα έκανε η πρόνοια του Θεού, για να σώση τον άνθρωπο.

Ο νυμφώνας «ηνέωκται», ο Χριστός μας περιμένει· δεν πρέπει να βραδύνουμε. Το στάδιον της νηστείας και της καθάρσεως το βαδίζουμε τώρα, το λουτρό της μετανοίας μας περιμένει. Ας αξιοποιήσουμε τον χρόνο τώρα, που όλα συμβάλλουν στην μετάνοια. Τα λόγια της Εκκλησίας είναι όλα κατανυκτικά, αρκεί να προσέξουμε την έννοιά των. Ας γονατίζουμε κάθε μέρα, κάθε νύχτα και ας επικαλούμεθα πνεύμα κατανύξεως και δακρύων να μας χαρίζη ο Θεός.

Κι όταν αγγίξη ο Θεός τα μάτια μας, να τον ευχαριστήσουμε, να ταπεινωθούμε και να Του εκφράσουμε την αδυναμία μας, κι ότι με την ευσπλαχνία Του και μόνον μετανοούμε και όχι ότι είμεθα ικανοί και άξιοι για μετάνοια. και το ότι πιστεύουμε στον Θεό και το ότι αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας είναι Χάρις Θεού, είναι ευσπλαχνία. Έάν η Χάρις δεν επισκιάση, ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Εάν σκεπτώμεθα επιστροφή, εάν μετανοούμε, εάν αλλάζουμε, αυτό είναι Χάρις Θεού. Για να έλθη η Χάρις του Θεού, είμεθα δεκτοί από την Χάρι.

Ας μετανοήσουμε όσο είναι στην διάθεσί μας ο χρόνος, όσο έχουμε τον καιρό μπροστά μας. Ο Θεός είναι τόσο καλός, ο Ουράνιος Πατέρας έχει τέτοια καρδιά που όλοι χωράμε μέσα Του, αρκεί να προσέλθουμε εν μετανοία και εξομολογήσει. Ιδιαίτερα τώρα να προσερχώμεθα στις Προηγιασμένες Λειτουργίες, διότι είναι γεμάτες κατάνυξι και χάρι. Τι ωραίο το Χερουβικό της Προηγιασμένης Λειτουργίας! Μά, κι εκείνο το Χερουβικό του Μεγάλου Σαββάτου, τι δογματική και θεολογία περιέχει!

Ας βιάσουμε τους εαυτούς μας, για να βρεθούμε γρηγορούντες και νήφοντες και να καταπολεμήσουμε την αμέλεια και τη ραθυμία, γιατί αυτά εμποδίζουν τα αγαθά του Θεού προς τον άνθρωπο. Έρχεται ο δαίμων και μας φέρνει κόπωσι, κομάρες και μας ψιθυρίζει: «μη κάνης τις μετάνοιες, μη σηκώνεσαι τώρα για προσευχή, είσαι κουρασμένος, κοιμήσου λίγο παραπάνω, θα πας για δουλειά και τόσα άλλα». Ας μη τον ακούσουμε, ας βιασθούμε, διότι δεν ξέρουμε μετά από λίγες στιγμές τι μπορεί να συμβή. «Όπου εύρω σε, εκεί και κρινώ σε». Αν μας βρη επάνω στη βία, θα μας κατάταξη μετά των βιαστών. Αν μας βρη στην αμέλεια και στη ραθυμία, θα μας κατατάξη μετά των ραθύμων και των αποτυχημένων.

Να βοηθήσουμε και τους συνανθρώπους μας· να τους μιλήσουμε για τον Θεό, για την αγάπη του Ουρανίου Πατρός· να τους δώσουμε θάρρος κι ελπίδα. Μία ψυχή να βοηθήσουμε, είναι η μεγαλυτέρα ελεημοσύνη. Όπως κι εμάς μας βοήθησαν άλλοι άνθρωποι, οφείλουμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο.

Ας βιασθούμε λοιπόν σε όλα, για να εισέλθουμε στον νυμφώνα του Χριστού· διότι «των βιαστών είναι η Βασιλεία των Ουρανών». Αμήν.

πηγή κειμένου: γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου «Η τέχνη της σωτηρίας», εκδ. Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Άγιον Όρος, 2005.
Τον νυμφώνα σου βλέπω
σωτήρ μου κεκοσμημένον
και ένδυμα ουκ έχω
ίνα εισέλθω εν αυτό.
Λαμπρυνόν μου την στολή της ψυχής
Φωτοδότα και σώσον με

Bάστα καλά τη μακάρια χαρμολύπη..

..της οσίας κατάνυξης, και μην πάψεις 

να την εργάζε­σαι μέσα σου,

ώσπου να σε κάνει 

να υψωθείς α­πό τούτον τον κόσμον 

και να σε παραστήσει 

καθαρόν στο Χριστό

Η λαιμαργία μας και οι πικρίδες της νηστείας

       Μη πλανάσαι! Ούτε από την δουλεία του Φαραώ πρόκειται να ελευθερωθής ούτε το άνω Πάσχα θα αντικρύσης, εάν δεν γευθής παντοτεινά πικρίδες και άζυμα. Πικρίδες είναι η βία και κακοπάθεια της νηστείας, και άζυμα το χωρίς φυσίωσι φρόνημα.

Κλίμαξ,Λόγος περί γαστριμαργίας

              

πηγή:τρελογιάννης

Από τον επίλογο του βιβλίου για την νηστειοθεραπεία του γιατρού Ι.Παπαγιαννόπουλου.

 Στο βιβλίο περιγράψαμε τις τεχνικές των σωστών γευμάτων, των μικρών γευμάτων, της νηστείας και της ξηρασίας.
Όλες αυτές οι τεχνικές είναι μέσα και όχι σκοποί. Είναι μέσα για τη διατήρηση της σωματικής υγείας ή και για την αποκατάστασή της, όταν αυτή έχει τρωθεί. Ταυτόχρονα όμως είναι και μέσα στον αγώνα εναντίον της λαιμαργίας.
Η λαιμαργία έχει δύο σκέλη: ένα σωματικό το οποίο οφείλεται στη τοξίνωση του σώματος και στην κακή κατάσταση της εντερικής χλωρίδας και  ένα πνευματικό το οποίο οφείλεται στην έλξη του νοός και των αισθήσεων προς τις γεύσεις.
Η λαιμαργία, ως έλξη και ως πάθος, είναι ένας εχθρός που επιβουλεύεται την υγεία όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής. Ο πόλεμος που διεξάγει εναντίον μας είναι φοβερός! Είναι πόλεμος διαρκής, ύπουλος και επιστημονικός. Είναι μακροπρόθεσμα σχεδιασμένος και γίνεται με ακρίβεια, με λεπτότητα και με μεθοδικότητα. Χαρακτηρίζεται από περιόδους όξυνσης και περιόδους ανακωχής.
Στις περιόδους όξυνσης έχουμε μεγάλη δυσκολία να αντισταθούμε στις ηδονικές και δελεαστικές της προτάσεις. Πρόκειται για κατά μέτωπον επιθέσεις της λαιμαργίας, όπου αυτή προσπαθεί απ΄ ευθείας και με θράσος να μας υποτάξει.
Στις περιόδους ανακωχής αντίθετα, νομίζουμε ότι απαλλαγήκαμε τελείως απ' αυτή και ότι δεν πρόκειται ποτέ πλέον να μας ξαναενοχλήσει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ελιγμό της λαιμαργίας! Προσπαθεί να μας δημιουργήσει μία ψεύτικη σιγουριά, αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Αφού μας οδηγήσει στον εφησυχασμό, εν συνεχεία σιγά - σιγά μας διαβρώνει. Χωρίς να το καταλάβουμε, μας ρίχνει τελικά σε τέτοιες παραβάσεις που δεν μπορούμε ούτε καν να φαντασθούμε.
Άλλες φορές, επίσης σκοπίμως, υποχωρεί η λαιμαργία και μας αφήνει ανενόχλητους για μεγάλα διαστήματα.  
Ο σκοπός της είναι να επιτρέψει να δράσουν άλλα πάθη, χειρότερα απ' αυτήν (όπως η υπερηφάνεια, η κενοδοξία, η φιλαργυρία και κυρίως η λαγνεία) ή να γίνουν παρεκτροπές, ασυγκρίτως χειρότερες από τις παραβάσεις του φαγητού (όπως η ιδεολογική πλάνη). Επειδή ακριβώς μας έχουν φύγει οι λαιμαργικές επιθυμίες, νομίζουμε ότι είμαστε σε σωστό δρόμο και δεν υποψιαζόμαστε ότι έχουμε πέσει σε καταστάσεις πολύ φοβερότερες από τη λαιμαργία.
Πραγματικά, οι πλέον ύποπτες και επίφοβες φάσεις του αγώνα είναι οι φάσεις της ανακωχής. Η δολιότητα των σχεδίων της, αποκαλύπτεται όταν, μετά από πολύ καιρό και σε ανύποπτο χρόνο, επανέρχεται και πάλι η λαιμαργία και μάλιστα δριμύτερη από πριν.
Οι μεθοδείες και οι τακτικές αυτές της λαιμαργίας συνεχίζονται διαρκώς και, στις περισσότερες περιπτώσεις, ισοβίως.

Eνας σοφός του 6ου μ.Χ. αιώνα  έγραφε: "Θα ήταν αξιοθαύμαστο εάν κάποιος ελευθερώθηκε από αυτήν, πριν κατοικήσειτον τάφο". (Θαυμάζω γαρ, ει μη τις τάφον οικήσας, εγένετο ταύτης ελεύθερος).
Και σ' ένα άλλο σημείο: "Πολλές φορές έρχεται η λαιμαργία και κάθεται επάνω στο στομάχι και κάνει ώστε να μη χορταίνει ο άνθρωπος, έστω και αν φάγει ολόκληρη την Αίγυπτο και πιει ολόκληρο τον Νείλο".
 (Γίνωσκε, ότι περ πολλάκις ο δαίμων τω στομάχω καθέζεται και μη κορένυσθαι τον άνθρωπον  παρασκευάζει, καν πάσαν την Αίγυπτον φάγη και τον Νείλον πίη).
Και τα έγραφε αυτά ένας από τους μεγαλύτερους ασκητές των αιώνων!
Ένας άλλος σοφός του 7ου μ.Χ. αιώνος  γράφει για τις φάσεις ανακωχής : "Πριν να μπεις στην πόλη της ταπείνωσης (δηλαδή πριν φύγει η υπερηφάνεια) εάν βρεις ανάπαυση από την ενόχληση των παθών (της λαιμαργίας στην προκειμένη περίπτωση), μη πιστέψεις στον εαυτό σου! Διότι σου έχει στήσει ενέδρα ο εχθρός για να σε εξαπατήσει. Αλλά μετά την πρώτην εκείνην ανάπαυση, περίμενε άλλη μεγαλύτερη ενόχληση και ταραχή. Διότι εάν δεν κατορθωθούν όλες ανεξαιρέτως οι αρετές, οι οποίες στεφανώνονται και ασφαλίζονται από την ταπείνωση, μην περιμένεις να βρεις  ανάπαυση από τους κόπους σου ούτε να έχεις ανακούφιση από τις επιβουλές των εχθρών σου".
 (Προ του εισελθείν εις την πόλιν της ταπεινώσεως, εάν ίδης σαυτόν ότι ανεπαύθης εκ της οχλήσεως των παθών, μη πιστεύσης σεαυτώ. Ενέδραν γαρ τινα ενεδρεύει σοι ο εχθρός. Αλλ' εκδέχου μετά την ανάπαυσιν πολλήν όχλησιν και ταραχήν. Ει μη γαρ διέλθης τα καταλύματα των αρετών, ούκ απαντάς ανάπαυσιν εκ του μόχθου σου, ουδέ εκ των επιβουλών άνεσιν έξεις, έως αν φθάσεις το κατάλυμα της ταπεινώσεως). Η πάλη λοιπόν εναντίον της λαιμαργίας δεν είναι μία αυτόνομη υπόθεση αλλά ένα μέρος του ευρύτερου αγώνα για την υγεία της ψυχής. Ο αγώνας αυτός δεν τελειώνει όταν κερδηθεί μία μάχη εναντίον της λαιμαργίας αλλά όταν έρθει (ως δώρο) η ασύγκριτη και τελειωτική κατάσταση της ταπείνωσης.

Εμείς, ως άπειροι στη στρατηγική του πνευματικού αγώνα και αμέτοχοι των υψηλών εμπειριών, περιοριστήκαμε στο βιβλίο αυτό σε απλές τεχνικές γευμάτων, στην επισήμανση των λαιμαργικών παραβάσεων και των συνεπειών τους για τη σωματική υγεία και στις θεραπευτικές εφαρμογές της νηστειοθεραπείας.

Υπάρχουν άλλες μέθοδοι, συμπληρωματικές της νηστείας και ίσως ανώτερες και αποτελεσματικότερες. Αυτές έχουν περιγραφεί από βυζαντινούς και σύγχρονους ασκητές  και είναι χρήσιμες όχι μόνο για το πρόβλημα της λαιμαργίας αλλά και για άλλες αδυναμίες που ενδεχόμενα έχουμε.

Οι ίδιοι βυζαντινοί και σύγχρονοι πατέρες απέδειξαν ότι η μονομερής, υπερβολική και αποκλειστική ενασχόληση με την νηστεία και το φαγητό είναι πλάνη. Έτσι συμβουλεύουν όλους εμάς για την καλλιέργεια όλων μαζί των αρετών. Αυτές σχηματίζουν ένα αδιάσπαστο πλέγμα του οποίου ένας κρίκος είναι η νηστεία.
Ευχόμαστε ο καθένας μας να έχει επιτυχία σε όλες τις αγαθές επιδιώξεις του και διέξοδο στις πνευματικές αναζητήσεις του. Η νηστεία και η τεχνική των σωστών γευμάτων είναι ένα από τα απλά αλλά αρκετά αποτελεσματικά μέσα στην καθημερινή μας προσπάθεια για μία καλύτερη υγεία και μια πνευματικότερη ζωή

Γέροντα, τί να προσέξουμε περισσότερο την Μεγάλη Σαρακοστή;

- Γέροντα, τί να προσέξουμε περισσότερο την Μεγάλη Σαρακοστή;
- Την αρχοντιά, την πνευματική αρχοντιά.
- Γέροντα, η Μεγάλη Σαρακοστή δεν είναι περισσότερο περίοδος μετανοίας;
- Αρχοντιά-αρχοντιά, για να δικτυωθήτε με τον Χριστό, αλλιώς δεν γίνεται προκοπή. Αν ξέρατε τί δίνει η αρχοντιά, θα την κυνηγούσατε μέρα-νύχτα, ούτε θα κοιμόσασταν. Αν αναλύση κανείς την πνευματική αρχοντιά, θα δή εκεί μέσα κρυμμένο το μεγαλείο του Θεού!
- Γέροντα, τί είναι ακριβώς η αρχοντιά;
- Αρχοντιά πνευματική είναι η πνευματική ανωτερότητα, είναι η θυσία. Μια αρχοντική ψυχή έχει απαιτήσεις μόνον από τον εαυτό της και όχι από τους άλλους. Θυσιάζεται για τους άλλους, χωρίς να περιμένη ανταμοιβή. Ξεχνάει ό,τι δίνει και θυμάται ακόμη και το παραμικρό που της δίνεται. Έχει φιλότιμο, έχει ταπείνωση και απλότητα, έχει ανιδιοτέλεια, τιμιότητα..., όλα τα έχει. Έχει και την μεγαλύτερη χαρά και την πνευματική αγαλλίαση.
Η πνευματική αρχοντιά έχει Χάρη Θεού, είναι-πώς να το πώ; μια θεϊκή ιδιότητα. Όπου υπάρχει αρχοντιά, υπάρχει το αθόρυβο, υπάρχει η αφάνεια, γι' αυτό εκεί αναπαύεται ο Χριστός και εκεί υπάρχει η ευλογία του Χριστού.