Η ΠΡΟΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΗ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΜΗΝΟΥ

Η προκοπή είναι πράγμα ευλογημένο. Να έχεις ένα σπίτι, μία δουλειά, μία σύζυγο, μωράκια και παιδάκια που στολίζουν τη ζωή σου. Αρκεί μονάχα αυτή η προκοπή σου να μην έγινε, φίλε, ο θεός σου στη θέση του ίδιου του Θεού σου.
Ο εγωισμός της προκοπής καταντάει προκοπή του εγωισμού σου. Δεν αντέχεις, φιλαράκι μου καλό, να μη σε λένε «προκομμένο άνθρωπο». Βιάζεσαι να παντρευτείς, να εργαστείς, να τεκνοποιήσεις. Άλλοτε πάλι θλίβεσαι γιατί έχεις αργήσει, καθώς λες, να βάλεις μια τάξη στη ζωή σου. Είτε βιάζεσαι, φίλε, είτε θλίβεσαι, ο εγωισμός της μέλλουσας προκοπής σου κατάντησε προκοπή του παρόντος και μέλλοντος εγωισμού σου.
Άσε το. Θα έρθει η ώρα. Δε θέλει βοήθεια το νερό για να κατέβει την πλαγιά. Δε χρειάζεται, φίλε, η βιασύνη της προκοπής σου.
Δεν τρέχει τίποτα, μωρέ, κι αν είσαι λιγάκι «ανεπρόκοπος». Είσαι, όμως, τίμιος. Δεν είσαι βολεμένος. Περιμένεις να αγαπήσεις για να παντρευτείς και δεν παντρεύεσαι για να προκόψεις. Βάζεις κριτήρια κι αρχές για το που θα εργαστείς, για το που θα φυσήξεις την πνοή σου, σε τι θα επενδύσεις τη ζωή σου.
Για τους άλλους είσαι λίγο «ανεπρόκοπος», αλλά εμένα μ’ αρέσεις. Σε γουστάρω, αδερφούλη! «Σε πάω», ρε φίλε, γιατί είσαι εμπόλεμος.
Ο ζητιάνος, ο άστεγος, ο άνεργος, ο ανύπαντρος σε μεγάλη ηλικία, ο μη τακτοποιημένος άνθρωπος, είναι πολλές φορές «ανεπρόκοπος» στα μάτια της κοινωνίας μας. Στα μάτια, όμως, του Θεού τα πράγματα αλλάζουν δραματικά. Γιατί γνωρίζει ο Θεός το βάθος μας: το πως προκόψαμε, το πόσα κλέψαμε, σε τι υποχωρήσαμε, πότε βιαστήκαμε να τακτοποιηθούμε λόγω του εγωισμού μας, ποιοι είμαστε, εν τέλει, όλοι εμείς οι «προκομμένοι» κι οι «ανεπρόκοποι» του κόσμου τούτου.

Ομιλία για τα αναπτυξιακά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά του νηπίου και του παιδιού από τον Αιδεσ. Πρωτοπρ. Π. Βασίλειο Θερμό, ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή, Επίκ. Καθηγητή Α.Α.

Μία πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 7/3/2015 στη Χριστιανική Εστία, η οποία διοργανώθηκε στο πλαίσιο ποιμαντικής επιμόρφωσης το οποίο πραγματοποιεί η Ιερά Μητρόπολη Θήρας, Αμοργού & Νήσων σε συνεργασία με την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και το Ίδρυμα Ποιμαντικής Επιμόρφωσης με θέμα «Ποιμαντική προσέγγιση του παιδιού και εφήβου στη σύγχρονη πραγματικότητα». 

Το θέμα της εισηγήσεως ήταν «Αναπτυξιακά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά του νηπίου και του παιδιού» με ομιλητή τον Αιδεσ. Πρωτοπρ. π. Βασίλειο Θερμό, ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή, Επίκ. Καθηγητή Α.Α. 

Οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα ιερείς, κατηχητές - στελέχη του γραφείου νεότητας και εκπαιδευτικοί είχαν τη δυνατότητα να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους και να ενημερωθούν για τα σύγχρονα θέματα παιδοψυχιατρικής μέσα από μία πολύ πλούσια και εμπεριστατωμένη ομιλία ενώ οι ίδιοι είχαν την ευκαιρία να εργαστούν σε μικρές ομάδες μέσα από τις οποίες προέκυψε μία πολύ εποικοδομητική συζήτηση. 

Την Κυριακή 8/3/2015, στον ίδιο χώρο πραγματοποιήθηκε ανοιχτή πνευματική ομιλία από τον π. Βασίλειο Θερμό, με θέμα: «Τι είναι και τι δεν είναι άσκηση». 

Κατά την εισήγηση αυτή τέθηκαν ερωτήσεις και προβληματισμοί από το πολυπληθές κοινό που είχε κατακλείσει την αίθουσα.

Τίποτε δὲν εἶναι τυχαῖο…

Τίποτε δὲν είναι τυχαίο. Στενοχώρια και ασθένειες– Νὰ ξέρεις, παιδί μου, τίποτε δὲν ἔγινε εἰκῆ καὶ ὡς ἔτυχε. Ὅλα ἔχουν τὸν σκοπό τους. Καὶ τίποτα δὲν γίνεται χωρὶς νὰ ὑπάρχει αἰτία. Οὔτε μιὰ πευκοβελόνα δὲν πέφτει ἀπὸ τὸ πεῦκο ἂν δὲν θέλει ὁ Θεός. Γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ μὴ στενοχωριέσαι γιὰ ὅ,τι σοῦ γίνεται. Ἔτσι ἁγιαζόμαστε.

Νά! Ἐσὺ στενοχωριέσαι μὲ τὰ πρόσωπα τοῦ σπιτιοῦ σου καὶ βασανίζεσαι πότε μὲ τὴ γυναίκα σου καὶ πότε μὲ τὰ παιδιά σου. Αὐτὰ εἶναι ὅμως ποὺ σὲ κάνουν καὶ ἀνεβαίνεις πνευματικὰ ψηλά… Ἂν δὲν ἦσαν αὐτοί, ἐσὺ δὲν θὰ προχωροῦσες καθόλου. Σοῦ τοὺς ἔχει δώσει ὁ Θεὸς γιὰ σένα. Μὰ θὰ μοῦ πεῖς -συνέχισε ὁ Γέροντας- εἶναι καλὸ νὰ ὑποφέρουμε ἀπὸ τοὺς ἀγαπημένους μας; Ἔ! Ἔτσι τὸ θέλει ὁ Θεός. Καὶ ἐσὺ εἶσαι εὐαίσθητος πολὺ, καὶ ἀπὸ τὴ στενοχώρια σου, σοῦ πονάει τὸ στομάχι σου καὶ ἡ κοιλιά σου ἐκεῖ χαμηλά.

– Ναί, μὰ εἶναι κακὸ, Παππούλη, νὰ εἶναι κάποιος εὐαίσθητος;

– Ναί, εἶναι κακὸ νὰ εἶναι κανεὶς πολὺ εὐαίσθητος σὰν ἐσένα, γιατὶ μὲ τὴ στενοχώρια δημιουργεῖς διάφορες σωματικὲς ἀρρώστιες. Δὲν ξέρεις ἀκόμα ὅτι καὶ ὅλες οἱ ψυχικὲς ἀρρώστιες εἶναι δαιμόνια;

– Ὄχι…

– Ἔ, μάθε το τώρα ἀπὸ μένα…

Μιά καταπληκτική συζήτηση ενός πατέρα με τό γιό του..

Πατέρα, είπε την Κυριακή ο μικρός στον πατέρα του, έχω την άδεια σου να πάω στην Εκκλησία;
Όχι, απάντησε ο άπιστος πατέρας. Η Εκκλησία δεν είναι για σένα. Είναι για τους γέρους και τις γριές.
Μα, πατερούλη μου, είπε ο μικρός, στο σχολείο έμαθα ότι η τέταρτη εντολή του Θεού, λέει να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, για να λατρέψουμε τον Θεό.
Αυτό είναι ανοησία, συνέχισε ο πατέρας.
Αλλά τότε, πατέρα μου, αν είναι ανοησία να εφαρμόζουμε την τέταρτη εντολή, θα είναι επίσης ανοησία να προσέχουμε την πέμπτη εντολή, που λέει να σεβώμεθα τους γονείς μας....!
Τα λόγια αυτά έπεσαν σαν κεραυνός στ' αυτιά του πατέρα, που τελικώς αποδέχθηκε το μήνυμα του μικρού παιδιού του.
Γιατί ο Θεός μας διδάσκει και δια των μικρών και δια των νηπίων...

ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ..
(Θεϊκά Μονοπάτια...)

Παιδί και βυζαντινή εικόνα (ή: μπακλαβουργήματα και τιποτολογίες στα σχολεία!...)

Του Δημήτρη Νατσιού, Δασκάλου - Θεολόγου από το Κιλκίς 

Το έχουμε τονίσει επανειλημμένως ότι από τα σχολικά εγχειρίδια, τα βιβλία Γλώσσας, τα Αναγνωστικά του Δημοτικού -όπως τα ονομάζαμε παλαιότερα- είναι τα κρισιμότερα και από πλευράς συγγραφής, τα δυσκολότερα. 

(Μία διευκρίνηση. Τα βιβλία Γλώσσας, ονομάζονταν Αναγνωστικά, όχι μόνο γιατί μέσω των βιβλίων αυτών, μάθαινε ο μαθητής ανάγνωση, να συλλαβίζει, να διαβάζει. Αυτό τελειώνει στην Α΄ Δημοτικού. Με τα παλιά, ωραία Αναγνωστικά, γινόταν ανάγνωση του πολιτισμού μας. Ξεφυλλίζοντάς τα ο μαθητής περιδιάβαινε και οικειωνόταν τα, καθ’ ημάς, τιμαλφή. Τα βιβλία περιείχαν γνώσεις ιστορικές, γεωγραφικές, λαογραφικές.

Τα μυρίπνοα άνθη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, αρωμάτιζαν τα «φυλώμματά» τους. Γι’ αυτό και η συγγραφή τους ανατίθετο σε τρανούς και σπουδαίους λογοτέχνες και επιστήμονες και όχι, ως είθισται σήμερα, σε σκύβαλα και περιτρίμματα της εθνοαποδόμησης).

Τα βιβλία, λοιπόν, Γλώσσας, αλλά και ο δάσκαλος αποτελούν για τον μικρό μαθητή ενσάρκωση της κοινωνίας στην οποία το σχολείο τον οδηγεί. Στα βιβλία αντικατοπτρίζεται το ποιόν της κοινωνίας στην οποία καλείται ο μικρός μαθητής να ενηλικιωθεί και να προκόψει. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στα ανούσια και επικίνδυνα κείμενα που περιέχουν τα βιβλία Γλώσσας.

Τα βιβλία όμως έχουν και εικαστική διάσταση. Και μέσω της εικόνας περνούν μηνύματα, κάποτε δραστικότερα από τον λόγο. (Η λέξη εικόνα προέρχεται από το ρήμα είκω, που σημαίνει ομοιάζω, εξ ου και ο σύγχρονος όρος «εικαστικές τέχνες»).

Πριν όμως ακροθίξουμε το περιεχόμενο των βιβλίων, μια αναφορά στον εικαστικό καλλωπισμό των τάξεων. Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, υπηρετούσα στο σχολείο των Άνω Σουρμένων, χωριό σκαρφαλωμένο στους πρόποδες του καταπράσινου και πανέμορφου όρους Μπέλλες, στα σύνορα με τα Σκόπια.

Συνηθίζω να έχω αναρτημένα, στους τοίχους της αίθουσας, κάδρα των ηρώων της ιστορίας μας, καθώς και λίγες εικόνες, βυζαντινές αγιογραφίες. Επισκέπτεται το διθέσιο σχολείο-έκλεισε πια-σχολικός σύμβουλος, «προοδευτικής» κοπής. (Ήταν τα χρόνια της σοσιαληστρικής λαίλαπας και φαυλοπραξίας).

Μου ζήτησε να κατεβάσω τις εικόνες και τα κάδρα των ηρώων, διότι δεν δημιουργούν «παιδαγωγική ατμόσφαιρα», τρομάζουν τα παιδιά και να αναρτήσω τοπία, ζώα και λοιπές χαζοχαρούμενες παραστάσεις.

Πρώτον, του απάντησα, η αίθουσα δεν είναι προέκταση του παιδικού δωματίου, πρέπει ο χώρος να αναδίδει σοβαρότητα. Δεύτερον, αν στρέψουν το βλέμμα τους τα παιδιά αριστερά αντικρίζουν το Μπέλλες και, αν κοιτάξουν δεξιά, την ωραιότατη λίμνη Δοϊράνη.

Τι δουλειά έχουν τα τοπία, όταν έχεις, ζωντανό μπροστά στα μάτια σου τον... τόπο.

Τρίτον, οι ήρωες, οι ανέσπερες μορφές τους, δεν «κατεβαίνουν», γιατί αυτοί μας ελευθέρωσαν, τα παιδιά τους συνήθισαν, έγιναν «φίλοι» τους.

Δεν κατάλαβε, σηκώθηκε και έφυγε. Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μία φωτογραφία με γατάκια που παίζουν, είναι παιδαγωγικώς τελεσφερότερη από την παράσταση, γιά παράδειγμα, της Εξόδου του Μεσολογγίου [φωτο].

Αντίθετα η δεύτερη διδάσκει μια πολύ υψηλή έννοια, την θυσία, ενώ η πρώτη είναι ένα ρηχό «μπακλαβούργημα», που θα έλεγε και ο Κόντογλου. Δεν θυμάμαι που το εντόπισα, αλλά σημείωσα ένα σπουδαίο κείμενο του Παλαμά, γι’ αυτήν την υποτίμηση ουσιαστικά του μαθητή, του παιδιού.

«Έχω για του παιδιού τον νου μια ιδέα κάπως διαφορετική από άλλους. Πιστεύω πως το μυαλό του, μπορεί να χωνέψει τροφή πιο λεπτή και πιο βαθιά απ’ όση συνηθίζουμε να του προσφέρουμε. Μέσα στον μικρόκοσμο της ψυχής του γίνονται πράγματα πιο πολλά κι απ’ όσα φαντάζονται του κόσμου οι ψυχολόγοι. Οι πιο μεγάλοι άνθρωποι μου φαίνεται πως είν’ εκείνοι που από τα πρώτα χρόνια τους γρικούσανε κουβέντες και αναστρεφότανε με ιδέες πιο ψηλές από το παιδακίσιο μπόι τους». 

(Σοφές κουβέντες. Γιατί για παράδειγμα, να μην υπάρχουν στα βιβλία Γλώσσας αποσπάσματα από τα εξαίσια έργα του Πλούταρχου, του Μεγ. Βασιλείου -σε στρωτή νεοελληνική- του Παπαδιαμάντη και βρίσκεις ανοητολογήματα του τύπου «η Φρικαντέλα η μάγισσα»;).

Είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια τα γνωστά, σκοτεινά κέντρα των Χριστομάχων, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα του λεγόμενου ουδετερόθρησκου σχολείου, βάλθηκαν να αποκαθηλώσουν από τις σχολικές τάξεις τις εικόνες.

Στα σχολικά βιβλία Γλώσσας, οι σύγχρονοι αυτοί Εικονομάχοι, σχεδόν πέτυχαν τον εξοβελισμό της ορθόδοξης αγιογραφίας. Μετά βίας σ’ όλα τα βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού θα συναντήσεις 5-6 εικόνες. (Ακόμη και στις εορταστικές ενότητες-Χριστούγεννα, Πάσχα-παρελαύνουν οι φραγκοζωγραφιές, κάρτες, αυγά και χιονάνθρωποι ενώ δεν θα βρεις, για παράδειγμα, εικόνα της Γέννησης του Χριστού στο κεφάλαιο για τα Χριστούγεννα της Ε’ Δημοτικού).

Κατ’ αυτούς το λιτό, «ανεξίκακον και αθεάτριστον» της βυζαντινής αγιογραφίας, δεν συνάδει με την παιδική ηλικία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Χρησιμοποιώντας την εξαίρετη έκδοση της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέας, «Τι ξέρεις εσύ για τις εικόνες» σημειώνουμε τα εξής:

Αν βάλουμε το παιδί να ζωγραφίσει π.χ. ένα δέντρο, εκείνο θα ακολουθήσει φυσικότατα τη βυζαντινή ζωγραφική. Θα ζωγραφίσει το δέντρο με κάθε του φύλλο χωριστά, ευδιάκριτα, τον κάθε καρπό ολόκληρο, συγκεκριμένο. Διότι το παιδί έχει έμφυτη την αίσθηση της ενότητας, ενώ η δυτική τέχνη, που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της την αποσπασματικότητα, του δημιουργεί διλήμματα. Το παιδί δηλαδή δεν μπορεί να δημιουργήσει κάτι μισό, π.χ. ένα σπίτι ή ένα βουνό μισό και το άλλο μισό να χάνεται μέσα στη σκιά. Στο παιδικό σχέδιο, όπως και το βυζαντινό, όλα φαίνονται, όλα παρατίθενται. Όλα τα φύλλα είναι πάνω στα δέντρα, τίποτε δεν είναι πεσμένο κάτω.

Επίσης το παιδί δεν δεσμεύεται από τους νόμους της οπτικής και της προοπτικής. Αν του πεις να ζωγραφίσει την οικογένειά του, θα ζωγραφίσει μεγαλύτερο τον πατέρα, λίγο μικρότερη τη μητέρα και τα παιδιά ακόμη μικρότερα. Θα ζωγραφίσει δηλαδή αξιολογικά, όπως κάνει και η βυζαντινή τέχνη. Έχουμε δει εικόνες στις οποίες το πρόσωπο που κυριαρχεί, ζωγραφίζεται μεγαλύτερο. (Η Θεοτόκος στην εικόνα της Γέννησης του Χριστού, ο Παύλος και ο Πέτρος στην εικόνα της Πεντηκοστής). Ζωγραφίζονται μεγαλύτεροι αξιολογικά, σύμφωνα με την πνευματική προοπτική. Απ’ αυτά γίνεται κατανοητό ότι στο παιδί η βυζαντινή ζωγραφική ταιριάζει περισσότερο, διότι δεν το βάζει σε διλήμματα σκιοπλαστικά, ανταγωνισμούς στο θέμα όλου και μέρους, στο προοπτικό βάθος και το βοηθά να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του.

Ένα άλλο σημείο ταυτίσεως παιδικού σχεδίου και βυζαντινού, είναι η θέα των αθεάτων. Η βυζαντινή εικόνα ιστορεί, όχι μόνο τα θεατά, αλλά και τα αθέατα ακόμη, πράγμα που δεν μπορεί να το κάνει η δυτική φαινομενοκρατική τέχνη. Π.χ. στην εικόνα της ιάσεως του Παραλυτικού του Ευαγγελίου, εικονίζονται έξω από το σπίτι όσα διαδραματίζονται μέσα στο σπίτι, του οποίου οι άνθρωποι που μετέφεραν τον Παραλυτικό διέρρηξαν τη στέγη. Επειδή δεν ήταν δυνατόν να παρουσιαστούν καταλεπτώς τα γεγονότα, αν ζωγραφίζονταν μέσα στο σπίτι και θα παρέμεναν αθέατα, η βυζαντινή τέχνη βρίσκει αυτή τη λύση, τα παρουσιάζει σαν να διαδραματίζονται έξω. Ή σαν να γίνονται διάφανοι οι τοίχοι και να αποκαλύπτονται όλα.

Εικ. του Γ. Μαμάτσιου, από εδώ

Το ίδιο κάνει και το παιδί στη ζωγραφική του. Η θέα των αθεάτων είναι πολύ φυσική για το παιδί, γιατί μέσα του έχει μία ολοκληρωμένη θεώρηση του κόσμου, που δεν δεσμεύεται από τους νόμους της προοπτικής. Έτσι, αν το βάλεις να ζωγραφίσει το σπίτι του, το ζωγραφίζει σαν διάφανο. Οι άνθρωποι, τα έπιπλα, τα λουλούδια, είναι θεατά. Οι τοίχοι δεν εμποδίζουν τη θέα και της πιο μικρής λεπτομέρειας. Ή αν του πεις να ζωγραφίσει τη θάλασσα, θα τη ζωγραφίσει έτσι ώστε τα ψάρια όλα ναι είναι ορατά, όπως το κάνει και η βυζαντινή τέχνη, στην εικόνα της Βάπτισης.

Είναι φανερό λοιπόν ότι η τέχνη αυτή είναι πολύ οικεία στο παιδί, δεν του δημιουργεί διλήμματα, δεν το κοντράρει και το ωριμάζει με τα μυστικά μηνύματα που του εμπνέει η αισθητική της:

Ότι δηλαδή όλη η κτίση είναι δώρο του Δημιουργού. Όλα είναι καμωμένα «καλά λίαν».

Όλα είναι συμφιλιωμένα μεταξύ τους, και το όλο και το επί μέρους, η ηρεμία, η ειρήνη και η αρμονία ξεχύνονται από τη συνύπαρξή τους. Και έτσι το δοξολογικό βίωμα κτίζεται μυστικά και υπαρξιακά στην παιδική ψυχή. 

Και, συνοψίζοντας, τα παιδιά αντικρίζουν τις αξίες σαρκωμένες σε πρόσωπα. Έτσι μαθαίνει και όχι με τις αερόπλαστες ιδεολογίες και τιποτολογίες…

Συμπλήρωμα: Η Χάνα, τα τέρατα και οι ορθόδοξες εικόνες (από εδώ, στο τέλος του post)

Περίληψη άρθρου από την κινέζικη ιστοσελίδα του π. Ιωνά της Ταϊβάν (δες το ελληνικό blog του εδώ) που μιλάει για ένα ορθόδοξο κινεζάκι, τη Χάνα, που δε μπορούσε να κοιμηθεί το βράδυ, γιατί φοβόταν. Πίστευε ότι γύρω παραμονεύουν τέρατα! Εξηγεί ο π. Ιωνάς ότι τριγύρω πράγματι υπάρχουν "τέρατα" (π.χ. έμποροι ναρκωτικών) ή πράγματα που φαίνονται τέρατα στα μάτια ενός παιδιού (π.χ. θορυβώδεις μοτοσικλέτες και άλλες μηχανές), αλλά και τέρατα που εισβάλλουν στην παιδική και εφηβική ψυχούλα από την τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα παιχνίδια υπολογιστών κ.λ.π.!

Σε αντίθεση με όλα αυτά τα τραυματικά ερεθίσματα, η ορθοδοξία προσφέρει εικόνες θετικές και θεραπευτικές για την ψυχή: τις εικόνες του Χριστού μας, της Παναγίας και των αγίων. Οι εκκλησίες μας είναι γεμάτες τέτοιες όμορφες αγιογραφίες, που μας υπενθυμίζουν ότι ζούμε περιστοιχισμένοι από τους αγίους μας, κυριολεκτικά κάνοντας συντροφιά με αυτούς. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τη θεολογική έννοια της αγιογραφίας, αλλά αισθάνονται τα θετικά μηνύματα που τους προσφέρει.

Την Κυριακή μετά την κινέζικη πρωτοχρονιά η Χάνα πήγε με τους γονείς της στην εκκλησία και μετά τη λειτουργία είπε στον παπά Ιωνά: "Τα ρούχα σου είναι όμορφα". Κατόπιν, δείχνοντας με το χεράκι της μια εικονίτσα, είπε: "Όμορφο".
Τώρα, καταλήγει ο π. Ιωνάς, η Χάνα κοιμάται ήσυχη τα βράδυα - "το ίδιο κι εγώ", προσθέτει.

Φωτο από άλλη περίσταση. Κινεζάκι της Αμερικής ασπάζεται την εικόνα των Κινέζων πρωτομαρτύρων.

π. Βασίλειος Ιβηρίτης προς καθηγητές: Να βλέπετε το παιδί σαν «αετό του πνεύματος» και όχι «σαν πουλερικό, για το κοτέτσι του συστήματος»

 πηγή:Τρελογιάννης
Αφού δέχθηκε καταιγισμό επιθέσεων στην πρώτη του παρέμβαση του περασμένου Οκτωβρίου για τον χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών ο Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους αρχιμανδρίτης Βασίλειος Ιβηρίτης (Γοντικάκης), παρενέβη και πάλι με κείμενο πνοής, που είδε το φως τον περασμένο Ιανουάριο. Με το νέο κείμενό του ο σεβαστός Προηγούμενος απευθύνεται αδιακρίτως προς όλους τους θεολόγους και τοποθετεί το περιεχόμενο και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος εκεί που πραγματικά οφείλει να είναι: Να βλέπει το παιδί έτσι όπως είναι, «αετό του πνεύματος», και όχι «σαν πουλερικό, για το κοτέτσι του συστήματος». Ελάχιστα αποσπάσματα παραθέτουμε στη συνέχεια από το εξαιρετικό αυτό κείμενο, που θα μπορούσε να αποτελέσει άριστο οδηγό για τη συγγραφή οποιουδήποτε Νέου Προγράμματος Σπουδών. Ιδού τι γράφει ο Αγιορείτης Προηγούμενος: «Δεν ασχολούμαι απλώς με το φαινόμενο θρησκεία. Δεν έχω μπροστά μου σπουδαστές θρησκειολογικών απασχολήσεων. Αλλά έχω ευαίσθητα πλάσματα που θέλουν να ζήσουν. Οφείλω να τους προσφέρω την κατάλληλη τροφή για να αναπτυχθούν και τα παιχνίδια για να παίξουν. Δεν τους εκθέτω ο,τι κυκλοφορεί στη θρησκευτική αγορά για να διαλέξουν μόνα τους. Απομακρύνω όλα τα αιχμηρά αντικείμενα για να μην κοπούν παίζοντας, και όλα τα φάρμακα για να μη δηλητηριαστούν δοκιμάζοντας... Συμπερασματικά: Με την ορθόδοξη εμπειρία και ζωή, το ομολογιακό μάθημα είναι ανοικτό και απεριόριστο. Το ανοικτό ανθρωπίνως είναι το κλειστό και ανυπόφορο... Θρησκευτικά για όλους είναι η έκπληξι της αγάπης, της ταπεινώσεως του Θεού Λόγου, που θεώνει τον άνθρωπο. Θρησκευτικά για κανένα, η βάναυση επέμβασι του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο». Καί καταλήγει το εμπνευσμένο κείμενο του Προηγουμένου π. Βασιλείου με τα εξής: «Από αγάπη προς τις ευαίσθητες ψυχές, όπου γης, που πονούν και διψούν την αλήθεια της ελευθερίας· και από σεβασμό προς αυτούς που πολτοποιήθηκαν – και πολτοποιούνται – από τους ολοκληρωτισμούς του ψεύδους, είναι καλό να σεβαστούμε την αγιότητα της ζωής του ανθρώπου όπως την έπλασε ο Θεός».

Γέρων Πορφύριος: «Δεν μου αρέσει να προφητεύω»

Σε μια εποχή που όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει την ανάγκη, εξαιτίας της βαθύτατης κρίσης που πλήττει την ανθρωπότητα, να ασχοληθεί με εσχατολογικά γεγονότα όπως αυτά περιγράφονται στην Αποκάλυψη του Αγίου  Ιωάννου του Θεολόγου αλλά και όπως με τη Χάρη του Θεού αποκαλύφθηκαν στους Προφήτες, στους Πατέρες της Εκκλησίας αλλά και σε σύγχρονους αγίους γέροντες όπως ο Γέρων Παΐσιος, πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα στη στάση του Γέροντα Πορφυρίου και να αποκωδικοποιήσουμε γιατί ένας τόσο μεγάλος Άγιος της εποχής μας, ενώ γνώριζε με ακρίβεια και λεπτομερέστατα για όλα όσα ζούμε και που έρχονται, εν τούτοις απέφευγε να μιλάει για αυτά.

Πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαιτέρως γιατί ο γέροντας δεν μίλησε καθόλου για τα επερχόμενα, αλλά αποκάλυψε μόνο τα αναγκαίως απαραίτητα και σε συγκεκριμένους ανθρώπους.

Ο βασικός πυρήνας της σκέψης του Γέροντα Πορφυρίου ήταν ότι ο κόσμος είναι ανάγκη να εμπεδώσει και να καλλιεργήσει την αγάπη προς το δημιουργό του, όχι μέσα από το φόβο των μελλούμενων, αλλά μέσα από μια ανιδιοτελή σχέση, όπως ο στοργικός πατέρας προς το παιδί του.

Γιατί η ενότητα που ήταν η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Χριστού προς τους Αποστόλους, μπορεί να εξασφαλισθεί όταν το παιδί ενωθεί με τον πατέρα δια της αγάπης πρωτίστως και όχι δια του φόβου.

Ο Γέρων Πορφύριος παρομοίασε ευστόχως την εποχή που ζούμε όπως τα χρόνια λίγο πριν έλθει ο Χριστός.

Τι επικρατούσε τότε; Μια ρωμαϊκή «ειρήνη» στην εξουσία, η ειδωλολατρία, ένα ιερατείο αλλοτριωμένο από τα πάθη της εξουσίας, υποκριτικό χωρίς να ωφελεί αντιθέτως να απομακρύνει τον κόσμο από τον Θεό και τέλος υπήρχε μια μικρή μερίδα αγνών και αγαθών ανθρώπων.

Όλα αυτά περιγράφουν το σήμερα με λεπτομέρεια και η επανάληψη της ίδιας εποχής  προφανώς πρέπει να μας προβληματίσει εντόνως.

Πριν από τον Χριστό υπήρξαν προφητείες για τον ερχομό Του αλλά και προειδοποιήσεις για μετάνοια στο λαό του Θεού, όπως στην περίπτωση του Ιωνά και της Νινευή.

Ωστόσο αυτές οι προφητείες στάλθηκαν από τον Θεό για εκείνους τους λίγους αγνούς και αγαθούς ανθρώπους κάθε εποχής, όπως προανέφερα, γιατί είχαν την καλή προαίρεση να δεχθούν τα μηνύματα και να γνωρίζουν τι θα πράξουν.

Με αυτό το σκεπτικό ενεργούσε και ο Γέρων Πορφύριος καλώντας τους ανθρώπους να πλησιάσουν από αγάπη στον Χριστό και όχι από τον φόβο φοβερών γεγονότων.

Γνώριζε αλλά δεν έλεγε. Μιλούσε λακωνικά και κωδικοποιημένα και γνώριζε ότι υπήρχε στην εποχή του μεγάλο χάσμα στην πνευματικότητα των ανθρώπων του Αγίου Όρους με τον έξω κόσμο.

Για αυτό το λόγο είχε στείλει άνθρωπο να ειδοποιήσει τον Γέροντα Παΐσιο να πάψει πλέον να μιλάει για τον αντίχριστο, το χάραγμα, επικείμενους πολέμους κλπ.

Όχι γιατί ήταν λάθος αυτά που με Θεία φώτιση είχε πληροφορηθεί ο Γέρων Παΐσιος, αλλά γιατί τα πνευματικά μέτρα του κόσμου είναι σε τέτοια επίπεδα που ο φόβος δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό  αποτέλεσμα και ήταν αναγκαία η προσέγγιση μόνο δια της αγάπης του Χριστού.

Διότι  αν άνθρωπος αγαπήσει τον Θεό, τότε ο Θεός όταν αλλάζουν οι άνθρωποι αλλάζει και Εκείνος την ιστορία. Το ίδιο έγινε και στην επικείμενη καταστροφή της Νινευή.

Ο ίδιος ο Γέροντας Πορφύριος τις τελευταίες ημέρες του τόνιζε την ηθική κατάπτωση και εξαθλίωση που έχουμε περιέλθει ως λαός και τόνιζε στα πνευματικά του τέκνα να βρουν τον στίχο της Παλαιάς Διαθήκης που λέει «ιμάτιον έχεις, αρχηγός ημών γενού».

Εκεί μας έλεγε ότι περιγράφεται η σημερινή κατάσταση ανάγλυφα. Ίδιες καταστάσεις του «παλαιού Ισραήλ» με τον «νέο Ισραήλ» [=τους χριστιανούς] και ίδια συμπτώματα.

Ο «παλαιός Ισραήλ» έχασε την ενότητα του με τον Θεό και ο «νέος Ισραήλ» έχασε αυτήν ακριβώς την πορεία ενότητας με τον Χριστό.

Αυτή ήταν και η μεγάλη λαχτάρα του Γέροντα και την υπηρέτησε κυριολεκτικώς μέχρι τελευταίας πνοής.

Η Αρχιερατική Προσευχή του Χριστού «Ίνα ώσιν εν» ήταν αυτή που υπηρέτησε ο Γέροντας όσο ζούσε και με αυτή κοιμήθηκε στα χείλη. Γιατί γνώριζε ότι η ανθρωπότητα διασφαλίζοντας την ενότητα με τον Χριστό δεν θα είχε ποτέ να φοβηθεί ούτε πολέμους, ούτε αντίχριστο.

Αντιθέτως σήμερα προσεγγίζουμε το κακό και εξετάζουμε τα επερχόμενα ως αναπόφευκτο κακό. Εκεί χάνουμε όλη την ουσία.

Άρθρο: Η φρίκη του πολέμου στα μάτια των παιδιών

Οι πόλεμοι, οι επικείμενες συμφορές και γεγονότα είναι το ύστατο φάρμακο στην αποστασία του ανθρώπου και για αυτό ο Γέρων Πορφύριος έλεγε ότι: «Η Αποκάλυψη γράφτηκε για να μην γίνει».

Γιατί η Αποκάλυψη έχει ως σκοπό την προειδοποίηση και ο τρόπος να αποφευχθεί είναι μόνο αν υπηρετήσουμε την ενότητα που μας άφησε ο Χριστός ως παρακαταθήκη.

Αυτή είναι η θεραπευτική αγωγή στον ασθενή, γιατί αν η ασθένεια προχωρήσει, τα γεγονότα της Αποκάλυψης θα είναι ο ακρωτηριασμός που προκαλεί ο ιατρός όταν χτυπήσει η γάγγραινα. ["Ν": Δυστυχώς, δε βλέπουμε αυτή τη μετάνοια που προτείνει ο άγιος Γέροντας].

Έλεγε ο Γέροντας: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν' απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό»

Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο γέροντας μίλησε για αυτά που ζούμε και που έρχονται. Τόνιζε ότι αλλάζει η δικαιοσύνη του Θεού και ότι η κατάστασή μας είναι αθλία.

Έβλεπε όμως το έλεος Του Θεού για μία ακόμη φορά να επισκέπτεται την ανθρωπότητα. Το ίδιο έλεγε και ο Γέρων Παΐσιος όταν επισκέπτες τον πλησίαζαν με έκδηλη αγωνία για τα επερχόμενα και όταν τον ρωτούσαν πότε θα έρθει η οργή του Θεού. Εκείνος έλεγε ότι «Θα πρέπει να ζητούμε να έρθει το έλεός Του και όχι η οργή Του».

Αυτό έχει ανάγκη η ανθρωπότητα και έτσι πρέπει να προσεγγίζει αυτά που είπαν οι Άγιοί μας. Αυτά που προφητεύθηκαν για τις μέρες μας, αφορούν εκείνους τους λίγους, που όπως προ Χριστού, έχουν την προαίρεση να υπηρετήσουν την εν Χριστώ ενότητα.

Οι φυλλάδες, ο ξένος τύπος, κανάλια και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ασχολούνται συστηματικά με το  τι είπε ο Γέρων Παΐσιος και άλλοι σύγχρονοι γέροντες. Δεν γνωρίζω αν το κάνουν για λόγους διαφημιστικούς, εμπορικούς κλπ. Πρέπει όμως να προβληματιστούμε. Να προβληματιστούμε για να αναζητήσουμε την ουσία μέσα σε όλα αυτά.

Το 2009 επισκεπτόμενοι την Ρωσία, μέσα στα πλαίσια  της προσπάθειας έκδοσης των επιστολών του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, συναντηθήκαμε με υψηλόβαθμο στέλεχος της Κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Με έκπληξη άκουσα μια ερώτηση που σχετίζεται με όλα τα παραπάνω.

Με ρώτησε :

- Γέροντα Γεώργιε, οι πατέρες στο Άγιον Όρος λένε ότι θα γίνει πόλεμος Ρωσίας Τουρκίας για την Κωνσταντινούπολη. Εσείς τι λέτε για αυτό;

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Του απάντησα δίχως να το σκεφτώ, όπως πιστεύω θα απαντούσε και ο Γέρων Πορφύριος.

- Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που είναι ένας μεγάλος Άγιος της Ορθοδοξίας είπε: "Θα προσπαθούν να το λύσουν με την πέννα, μα δεν θα μπορούν. 99  φορές με τον πόλεμο και μια με την πέννα". «Πάντως εμείς, είμαστε με την πέννα», συμπλήρωσα.

Οι Έλληνες πιστεύω ότι είχαν την ευλογία να τους στείλει ο Θεός μια αποκαλυπτική προσωπικότητα όπως ο Γέρων Πορφύριος για να μας δείξει τον τρόπο και τον δρόμο για να αποφύγουμε συμφορές και δυσκολίες.

Εναπόκειται σε εμάς πως θα διαχειριστούμε την παρακαταθήκη που μας άφησε και να μην περιμένουμε το πλοίο να συγκρουστεί με το παγόβουνο.

Αν ενεργούμε ο καθένας από μόνος του και ξεκομμένοι από τον Χριστό, είναι σίγουρο τότε ότι θα πούμε αυτό που είπε ο άγιος γέροντας: «Μπορεί όμως, με το σχέδιο τού Θεού, να έρθει, να έρθει ώστε οι άνθρωποι ν' αποκτήσουν μία επίγνωση, να ιδούνε το χάος ολοζώντανο μπροστά τους, να πούνε: Έ! Πέφτουμε στο χάος, χανόμαστε. Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε. Και να έρθουνε πάλι στο δρόμο τού Θεού και να λάμψει η Ορθόδοξος πίστις».

Οι τελευταίες ημέρες του Γέροντα Πορφυρίου ήταν και οι πλέον αποκαλυπτικές για τα πνευματικά του παιδιά αλλά και για όλη την ανθρωπότητα. Ο γέροντας μας μάζεψε στο κελί του στα Καυσοκαλύβια και μας είπε: «Δεν μου αρέσει να προφητεύω αλλά θα σας πω μια προφητεία».

Ο Γέροντας μας μίλησε για το τι θα συμβεί στην  Ελλάδα και ποιο είναι το μέλλον της. Ήταν αποκαλυπτικός για το μέλλον της Ελλάδας. Όλα αυτά πλέον άρχισαν να πραγματοποιούνται. Σήμερα ζούμε όλα όσα μας είπε και που άρχισαν να πραγματοποιούνται με ακρίβεια.

Η μεγαλύτερη αποκάλυψη του Θεού ήταν  το τελευταίο βράδυ της ζωής του, όταν για μισή ώρα περίπου προσευχόταν με την αρχιερατική προσευχή του Ιησού «Ίνα ώσιν εν»...

Αυτή η προσευχή είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του Χριστού στο ανθρώπινο γένος. Το να γίνει πράξη η ενότητα της ανθρωπότητας με τον Θεό.  

Ιερομόναχος π. Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης

Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής,

Ιερά Σκήτη Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους 

ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Eνα μήνυμα απο τις κατηχητικές συντροφιές της Εξω γωνιάς...  Ευχαριστούμε κα Σαλίβερου

---

1. Μακάριο το σπίτι,που κυβερνάει ο Χριστός.

2. Μακάριο το σπίτι,που καταστατικό του έχει το Ιερό Ευαγγέλιο.

3. Μακάριο το σπίτι,που όλοι προσεύχονται.

4. Μακάριο το σπίτι,που το ανδρόγυνο ζει με αμοιβαία αγάπη,ανοχή,

συνχωρητικότητα και διαφυλάσσει,σαν κόρη οφθαλμού,το συζυγικό

του σπίτι.

5. Μακάριο το σπίτι,που τα μέλη του ζουν με αλληλοσεβασμό,αλληλοκατανόηση και ο καθένας υποχωρεί για το χατήρι του άλλου,οπότε κανένα δυσάρεστο μεταξύ τους πρόβλημα.

6. Μακάριο το σπίτι,που τα μέλη του είναι πιστά παιδιά του Θεού και ζουν την πνευματική και μυστηριακή ζωή της Αγίας Του Εκκλησίας,οπότε δεν κινδυνεύουν να γίνουν θύματα της μαγείας.

7. Μακάριο το σπίτι,που τα μέλη του είναι πνευματικώς καλλιεργημένα και θρησκευτικώς κατηρτισμένα,οπότε δεν διατρέχουν το κίνδυνο να παρασυρθούν από τους αιρετικούς και τα κάθε όργανα του Αντίχριστου.

8. Μακάριο το σπίτι,που τα μέλη του ζουν με φρόνηση και αυτοκυριαρχία οπότε δεν κινδυνεύουν να πέσουν θύματα των εμπόρων των ναρκωτικών και του λευκού θανάτου.

9. Μακάριο το σπίτι, που τα μέλη του ζουν με σωφροσύνη,εγκράτεια και γενικά σύμφωνα με τους κανόνες της ηθικής.

10. Μακάριο το σπίτι,που βασιλεύει η Αγάπη και όπου αγάπη ευλογία και όπου ευλογία ο Χριστός και όπου ο Χριστός ευτυχία, χαρά, ειρήνη,γαλήνη

Παιδικός σταθμός: Πότε είναι η κατάλληλη ώρα;

 πηγή:in2life

της Έλενας Μπούλια

Καθώς ο παιδικός σταθμός δεν αποτελεί υποχρεωτικό στάδιο στην εκπαίδευση του παιδιού, όπως το νηπιαγωγείο, η απόφαση για το πότε και το εάν «πρέπει» ένας γονιός να στείλει εκεί το παιδί του έχει να κάνει με διάφορους παράγοντες: Εργάζονται οι γονείς και με τι ωράρια; Υπάρχουν συγγενικά πρόσωπα που μπορούν να φροντίζουν τα παιδιά όταν οι γονείς εργάζονται; Υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για ιδιωτικό παιδικό σταθμό; Οι ειδικοί τι συμβουλεύουν για την ομαλή κοινωνικοποίηση του παιδιού;
Πριν οι γονείς πάρουν την απόφαση, παιδικός σταθμός ή σπίτι, προκύπτουν ακόμα περισσότερα ερωτήματα και ενδοιασμοί: Μήπως αντί να το στείλω στον σταθμό να αφήσω την δουλειά μου; Αν το στείλω και αρρωσταίνει συνέχεια, τι θα κάνω; Θα τρώει καλά εκεί; Θα προσαρμοστεί; Σαφείς απαντήσεις για όλα τα παραπάνω ερωτήματα δεν υπάρχουν. Ακούγοντας, όμως, απόψεις νέων μαμάδων και ειδικών ίσως μπορέσουμε να πάρουμε πιο εύκολα την σωστή απόφαση.

Τι λένε οι μαμάδες; Η Ελένη έχει μία κόρη 20 μηνών και, επειδή εργάζεται, της την «κρατάει» η μαμά της από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα. «Αν δεν είχα την μαμά μου να μου κρατάει τη μικρή μάλλον θα αναγκαζόμουν να αφήσω την δουλειά μου ή θα προσπαθούσα να δουλεύω από το σπίτι. Δεν θα σκεφτόμουν να προσλάβω baby sitter γιατί τα χρήματα που θα της έδινα θα ήταν ανάλογα του μισθού μου –δεν θα με συνέφερε», λέει και εξηγεί ότι το γεγονός ότι την βοηθά η μητέρα της της επιτρέπει να καθυστερήσει την απόφαση του παιδικού σταθμού.

«Θα σκεφτώ να την στείλω στον παιδικό σταθμό μετά τα δυόμιση χρόνια, γιατί νομίζω ότι τώρα ακόμα είναι πολύ μικρή. Δε μπορεί καν να μιλήσει κανονικά, ενώ παρατηρώ πως και στις κούνιες δεν είναι ακόμα έτοιμη να παίξει κανονικά με άλλα παιδάκια», προσθέτει. «Και επειδή σε δημοτικό παιδικό σταθμό φοβάμαι ότι δεν θα την πάρουν, μάλλον θα στραφούμε κατευθείαν σε κάποιον ιδιωτικό, που να μην κοστίζει όμως πανάκριβα».

Η Αγγελική, από την άλλη έστειλε τον γιο της στον παιδικό σταθμό όταν αυτός ήταν 21 μηνών. Μέχρι τότε τον κρατούσαν μόνο εκείνη με τον άνδρα της, έχοντας διαμορφώσει τα ωράρια εργασίας τους έτσι ώστε το πρωί να βρίσκεται με τον μικρό ο ένας γονιός και το απόγευμα ο άλλος. «Δε μου φάνηκε μικρός όταν τον έστειλα στον σταθμό. Εντάξει, η πρώτη εβδομάδα προσαρμογής ήταν λίγο δύσκολη –είχαμε κλάματα κ.λ.π. Όμως, σιγά-σιγά όλα έστρωσαν και άρχισε να το απολαμβάνει».

Η Αγγελική εξηγεί σε ποιους τομείς βοήθησε τον γιο της ο παιδικός σταθμός: «Στο σπίτι είχαμε πρόβλημα με το φαγητό –δεν έτρωγε εύκολα και ήταν πολύ επιλεκτικός. Στον σταθμό, όμως, άρχισε να τρώει καλύτερα, ίσως παρασυρόμενος από τα άλλα παιδάκια. Έπειτα, ο σταθμός τον βοήθησε στην ομιλία του, έμαθε να λέει τραγουδάκια, να παίζει με άλλα παιδιά, να μαζεύει τα παιχνίδια του και έκανε φίλους. Το μοναδικό πρόβλημα που μπορώ να αναγνωρίσω με τον παιδικό σταθμό είναι οι ιώσεις, όμως όποτε και να πάει το παιδί θα τις κολλήσει –δεν θεωρώ ότι έχει να κάνει με την ηλικία του».

Η Αγγελική επέλεξε έναν παιδικό σταθμό που δεν είναι ούτε ακριβώς ιδιωτικός ούτε δημόσιος. «Πληρώνουμε κάποια χρήματα τα οποία προκύπτουν από τα εισοδήματά μας, αλλά ευτυχώς δεν είναι πολλά», καταλήγει.

Η Έφη θα στείλει τον 3χρονο γιο της στον παιδικό σταθμό φέτος για πρώτη φορά. Μέχρι σήμερα τον «κρατούσε» και αυτόν η γιαγιά του, όμως «πλέον ο ίδιος θέλει να κοινωνικοποιηθεί με παιδιά της ηλικίας του. Βλέπω ότι δεν αντέχει άλλο στο σπίτι, θέλει να παίξει, να μιλήσει –έχει έρθει η ώρα». Η Έφη επέλεξε έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό της περιοχής της, ο οποίος καλύπτει απόλυτα την φιλοσοφία ζωής της: «Ήθελα έναν παιδικό σταθμό στον οποίον δεν θα είναι όλα πλαστικά και που θα είναι σε αρμονία με την φύση. Τον βρήκα, οπότε δεν ασχολήθηκα καν με τους δημόσιους σταθμούς. Άλλωστε, και το μηνιαίο κόστος του δεν είναι εξωφρενικό –περί τα 250 ευρώ τον μήνα».

Τι λέει η ειδικός; Η αναπτυξιακή παιδίατρος κ. Ιωάννα Αντωνιάδου-Κουμάτου, λέει ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος στο πότε θα αποφασίσουμε να στείλουμε το παιδί μας στον παιδικό σταθμό. «Όποια απόφαση και να πάρουμε, όμως, πρέπει να την στηρίξουμε με σταθερότητα, ώστε να αποβεί καλύτερη για το παιδί μας». Αν, δηλαδή, οι γονείς αποφασίσουν να στείλουν το παιδί στον παιδικό σταθμό, δεν πρέπει να παλινδρομήσουν στην πρώτη δυσκολία και να το ξαναφέρουν στο σπίτι, γιατί κάτι τέτοιο μόνο αναστάτωση μπορεί να προκαλέσει στο παιδί.

Σε πολύ γενικές γραμμές, πάντως, λέει η ειδικός, αν είναι η ανάγκη για εκπαίδευση που κάνει τους γονείς να σκέφτονται τον παιδικό σταθμό και όχι οι αναγκαστικές συνθήκες (εργασιακές, οικονομικές ή ανυπαρξία βοήθειας), είναι καλύτερο μέχρι την ηλικία των 2,5 ετών το παιδί να μένει στο σπίτι.

Αυτό γιατί μέχρι τα 2,5 χρόνια, τόσο από σωματική όσο και από συναισθηματική άποψη, είναι προτιμότερο το παιδί να παραμένει σε ένα σταθερό, ασφαλές περιβάλλον με ένα «δικό του» πρόσωπο. Μέχρι εκείνη την ηλικία, άλλωστε, τα παιδιά προτιμούν την ατομική ενασχόληση μαζί τους. Προτιμούν τον χώρο τους και τον σεβασμό στις δικές τους ανάγκες και ρυθμούς. Όσο για το παιχνίδι με άλλα παιδιά, τις πιο πολλές φορές τους είναι αδιάφορο γιατί δεν ξέρουν ακόμη να συνεργάζονται και να μοιράζονται. Η καθημερινή βόλτα στην παιδική χαρά τους είναι αρκετή.

Αντίθετα, μετά τα 2,5 χρόνια, το παιδί είναι έτοιμο, αν και όχι υποχρεωμένο, να «μπει» στο πρόγραμμα του παιδικού σταθμού. Ενώ μετά τα 3-3,5 χρόνια, ο παιδικός σταθμός αρχίζει να γίνεται απαραίτητος, προκειμένου το παιδί να μάθει να αποκτά με δομημένο τρόπο γνώσεις και να αναπτύξει νοητικές δεξιότητες. Επιπλέον, από τότε και μετά το παιδί μαθαίνει σταδιακά να συναναστρέφεται, να συνυπάρχει, να συνεργάζεται και, κυρίως, να ακολουθεί κανόνες συναλλαγής μέσα σε μία ομάδα, αλλά και να σέβεται τους άλλους και τον εαυτό του.

«Απαραίτητη προϋπόθεση, βέβαια, είναι η ποιότητα του παιδικού σταθμού», τονίζει η κ. Αντωνιάδου-Κουμάτου, «ειδικά στις μικρές ηλικίες, όταν το παιδί είναι ευάλωτο». Η ασφάλεια, η καθαριότητα, η τάξη, η ευπρέπεια, αλλά και το ίδιο το προσωπικό (τα πρόσωπά τους, οι εκφράσεις τους, η ψυχολογία τους), είναι στοιχεία που οι γονείς πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα πριν καταλήξουν σε κάποιον παιδικό σταθμό, είτε είναι ιδιωτικός είτε δημόσιος.

Όσο για τις αρρώστιες; «Αυτές είναι δυστυχώς μία πραγματικότητα. Σε όποια ηλικία και αν αρχίσει να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό θα αρρωσταίνει συχνά για τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, χτίζει το παιδί την ανοσία του. Αποκτά ανοσολογική μνήμη και μόνο έτσι δεν αρρωσταίνει συχνά μετά», καταλήγει η ειδικός.

Πανελλαδικές εξετάσεις – Μερικές χρήσιμες συμβουλές…

του καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Κάθε χρόνο αυτή την εποχή, καθώς ανακοινώνεται η έναρξη των πανελλαδικών εξετάσεων για μια θέση σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ της χώρας μας, που φέτος ξεκινούν την ερχόμενη Δευτέρα 21 του Μάη, παιδιά, γονείς και συγγενείς θα «ψηθούν» μεταφορικά, (και με τις ζέστη και πραγματικά) για την επιτυχή ολοκλήρωση προσπαθειών όχι μόνο της φετινής ακαδημαϊκής χρονιάς αλλά και για 2-3 περασμένες με την φροντιστηριακή προετοιμασία.

Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες μέσα από τα ελληνικά ΜΜΕ, και τώρα πια και από τα αγαπημένα μου Blogs προσπαθώ να βοηθήσω παιδιά και γονείς να ελέγξουν και να αποφύγουν το άγχος που θα τους τυλίξει.

Την αποτυχία κανείς μας δεν τη θέλει και για κάθε παιδί που θα τη γνωρίσει επειδή τυλίχτηκε στο άγχος η πικρία είναι ανείπωτη…

H αλήθεια είναι ότι όταν ένα παιδί αποτυχαίνει εισπράττει διπλά την αίσθηση της ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ- πρώτα γιατί απέτυχε και μειώνεται το ΕΓΩ του απέναντι στους συμμαθητές και, δεύτερον, επειδή έχει την υποκειμενική αίσθηση ότι ΠΡΟΔΩΣΕ τους γονείς του, ότι δεν στάθηκε αντάξιο των κόπων, μόχθων και εξόδων στις δύσκολες αυτές οικονομικά εποχές!

Συχνά ακούω γονείς να μιλάνε για χάπια, για ηρεμιστικά και αγχολυτικά που θα βοηθήσουν το παιδί να ελέγξει το άγχος και το στρες αλλά εδώ η θέση μου είναι κατηγορηματική – ΟΧΙ σε χάπια, με εξαίρεση απειροελάχιστες περιπτώσεις όπου τα δίνει ο ειδικός ιατρός για άλλους λόγους! Εξάλλου τα κάθε λογής αγχολυτικά μπορεί να επιδράσουν κατασταλτικά σε σημείο ώστε να λείψει από το παιδί η απαιτούμενη ένταση για προσοχή και νοητική διέγερση χωρίς την οποία δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει μέσα στην αίθουσα εξετάσεων.

Το ερώτημα που αντιμετωπίζω από γονείς, παιδιά και…δημοσιογράφους τις τελευταίες δεκαετίες εντοπίζεται στο εάν υπάρχει «συνταγή επιτυχίας» και ποια είναι τα συστατικά της στοιχεία.

Mετά από πολύχρονη ενασχόληση με το θέμα των πανελλαδικών εξετάσεων κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η προσοχή των παιδιών και των οικογενειών τους χρειάζεται να εστιασθεί σε τρία συγκεκριμένα σημεία:

* Στο σπίτι όπου συνιστώ συναισθηματική ανακωχή ανάμεσα σε γονείς, αδέλφια, θείους και θείες γιαγιάδες και παππούδες

* Στον εξεταστικό χώρο

* Στην ψυχική κατάσταση των παιδιών μετά από κάθε μέρα εξετάσεων, με άλλα λόγια στην προετοιμασία των παιδιών μας να συνεχίσουν στα επόμενα με αισιοδοξία οποιαδήποτε και εάν ήταν η επίδοσή τους στο μάθημα στο οποίο εξετάσθηκαν μέχρι στιγμής.

Παραθέτω και μερικές πρακτικές συμβουλές:

1] Παιδιά εντρυφήστε στη μελέτη κάνοντας ένα συνδυασμό εντατικής σπουδής αλλά και ψυχαγωγίας. Ο εγκέφαλός μας έχει τεράστιες δυνατότητες αλλά και οι ψυχοσυναισθηματικές και ψυχοκοινωνικές μας ανάγκες διαδραματίζουν σημαντικό ρολό στην υπόθεση της επιτυχίας. Ακόμη και το καλύτερο μυαλό, ο πιο δυνατός μαθητής η μαθήτρια μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα κουραστεί και τότε είναι απαραίτητο να σταματήσει το παιδί και να επιδιώξει ένα ευχάριστο διάλειμμα.

2] Συχνά, πιο συχνά απ ότι πολλοί νομίζουν υπερβολική μελέτη και επανάληψη... δεν βοήθα! Αφού έχετε διαβάσει όλο το χρόνο, λίγο πριν τις εξετάσεις, αν μου επιτραπεί η έκφραση που πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες μου χρησιμοποιούν, "...ρίξτε το λίγο έξω..."

3] Μην προσπαθήσετε να "ελέγξετε" τις γνώσεις σας λίγα λεπτά της ώρας πριν την είσοδό σας στον εξεταστικό χώρο. Μέσα στην ένταση της ψυχοσυναισθηματικής σας διέγερσης είναι πολύ πιθανό να σας φανούν όλα άγνωστα με αποτέλεσμα να αγχωθείτε και να πανικοβληθείτε. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο τότε...συνέλθετε γρήγορα γιατί αλλιώς για σήμερα χάσατε.

4] Μέσα στον εξεταστικό χώρο φροντίστε να εξοικειωθείτε με πρόσωπα και πράγματα και πάρτε μαζί σας ένα μπουκάλι νερό για δροσιά αλλά και για παρηγοριά. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να παλινδρομούμε σε παιδικές ηλικίες μπροστά σε καταστάσεις στρες και άγχους. Διώξτε το άγχος και την ξηροστομία πίνοντας μια γουλιά νερό.

5] Όταν σας δοθούν τα θέματα ξεκινήστε με αυτό που ξέρετε καλύτερα. Μην κολλήσετε στο άγνωστο ή δύσκολο για σας θέμα. Απαντώντας το εύκολο που κατέχετε καλά δημιουργείτε στον εαυτό σας την θετική ψυχολογικά αίσθηση ότι κάνετε κάτι δημιουργικό και στη συνέχεια με ανεβασμένο το ηθικό σας καταπιαστείτε με το ή τα δύσκολα θέματα και πάλι πηγαίνοντας προοδευτικά από τα γνωστά στα λιγότερο γνωστά.

6] Είναι πιθανό για μερικά δευτερόλεπτα να σας φανούν όλα τα θέματα άγνωστα με αποτέλεσμα να αγχωθείτε και να πανικοβληθείτε. Εάν σας συμβεί αυτό τότε...χαλαρώστε για μερικά λεπτά, διαβάστε ξανά τα θέματα και θα ξαφνιαστείτε (οι διαβασμένοι) με τη συνειδητοποίηση ότι τελικά δεν σας είναι και τόσο άγνωστα...

7] Άσχετα με το πώς γράψατε σε ένα συγκεκριμένο μάθημα συνεχίστε τις προσπάθειές σας για τα υπόλοιπα μαθήματά σας. Σίγουρα κάθε μάθημα μετρά αλλά εκείνο που τελικά μετράει περισσότερο είναι η δυνατότητα να χειρισθείτε κάθε μάθημα σαν ξεχωριστή οντότητα. Δεν είναι λίγα τα παιδιά που έγραψαν χαμηλά στο πρώτο μάθημα και στη συνέχεια πήγαν πολύ καλά στα υπόλοιπα χωρίς άγχος και ηττοπάθεια με αποτέλεσμα να περάσουν εάν όχι στην πρώτη σίγουρα σε κάποια από τις επιλογές τους.

8] Στη διάρκεια των εξετάσεων η διατροφή είναι προσεγμένη, ισορροπημένη χωρίς τις υπερβολές που μπορεί να δημιουργήσουν κάποια οργανική αναστάτωση.

Ανακεφαλαιώνω με μια ειλικρινή παράκληση, ως ακαδημαϊκός δάσκαλος που γνώρισα δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και φοιτήτριες και γονιός τους γονείς και συγγενείς να δείξουν ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ και ζητάω από εσάς παιδιά να οπλισθείτε με καλοπροαίρετο χιούμορ, αυτό που βοηθά να ξεπερνάμε και τις δυσκολότερες φάσεις στη ζωή μας…

Καλή επιτυχία!..

Γράμμα προς τον υποψήφιο των πανελληνίων εξετάσεων

Δημήτρης Καραγιάννης

Αγαπητέ φίλε,

Μου είπαν ότι έχεις έντονο άγχος καθώς ευρίσκεσαι στο τελικό στάδιο πρίν τις εξετάσεις. Ότι έχεις μεταπτώσεις στην συναισθηματική σου κατάσταση. Άλλοτε νιώθεις ήσυχος και σίγουρος και άλλοτε τα νιώθεις μαύρα – δύσκολα – ακατόρθωτα και νιώθεις τις προσπάθειές σου περιττές. Ότι άλλοτε κάνεις αστεία, λες και δεν υπάρχει πρόβλημα, και άλλοτε το πιο μικρό αστείο που θα σου κάνουν είναι ικανό να σε κάνει να θέλεις να διαλύσεις τα πάντα…

Μαθαίνω ότι οι δικοί σου προσπαθούν να σου συμπαρασταθούν και άλλοτε τα καταφέρνουν, άλλοτε πάλι καταφέρνουν το αντίθετο, καθώς ανησυχώντας οι ίδιοι, προσπαθούν να σε πείσουν να μην ανησυχείς…Καθώς σε κοιτάζουν με βλέμμα πικραμένο ή φοβισμένο, όπως όταν έχει αρρωστήσει ένα προσφιλές τους πρόσωπο.

Ότι όταν διαβάζεις πολύ, σου λένε ότι πρέπει να βγείς έξω, να ξεσκάσεις, αλλά όταν βγαίνεις έξω, σε κοιτάζουν ανήσυχα μήπως και έχεις παραιτηθεί…

Μου ζήτησαν λοιπόν επειδή συνεργάζομαι με τους εφήβους και τις οικογένειές τους, να γράψω κάτι που να μπορεί να βοηθήσει…

Λοιπόν θα είμαι ξεκάθαρος, όπως πρέπει να είσαι, όταν αναφέρεσαι στην ζωή.

Το άγχος, η αγωνία, η ανησυχία, η ανασφάλεια, η αποσταθεροποίηση, η ξενοιασιά, ο εκνευρισμός, ο φόβος, όλα αυτά τελοσπάντων όχι μόνο δεν είναι αρνητικά στοιχεία στην πορεία σου, αλλά αντιθέτως αποτελούν αποδείξεις οτί είσαι ζωντανός, υγιής και υπεύθυνος…

Ένας υγιής άνθρωπος, όταν βρίσκεται σε μία εσωτερική διεργασία, όταν θέτει στόχους, όταν δίνει εξετάσεις (οποιουδήποτε είδους εξετάσεις), όταν ανοίγεται, τότε είναι φυσιολογικό να αναρωτιέται… Είναι η ανάληψη της ευθύνης της ελευθερίας του που τον δυσκολεύει…

Είναι ωραίο το να έχεις ένα σκοπό και να τον παλεύεις. Τότε είσαι και νιώθεις ζωντανός. Στην διάρκεια του αγώνα, αν είσαι φυσιολογικός θα αναρωτηθείς και για το εάν θα τα καταφέρεις. Θα αναρωτηθείς και για το εάν αξίζει τόσος κόπος. Για το εάν είναι αυτός που σου ταιριάζει ή ακόμα και αν στην πραγματικότητα είναι δικός σου στόχος ή κάποιοι άλλοι σου τον έχουν επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα…

Όμως όλα αυτά δεν είναι αδυναμία. Δεν αποτελούν προδοσία. Είναι η ευκαιρία του να επαναδιαβεβαιώσεις και να επαναπροσδιορίσεις τον στόχο σου. Είναι το τίμημα της ελευθερίας. Και όταν ακόμη κλείνεις τα αυτιά σου και δεν ασχολείσαι με τέτοια ερωτήματα και αυτό υγεία είναι, καθώς γνωρίζεις οτι η επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου, δεν θα σημαίνει τον τελικό προσδιορισμό , αλλά αντίθετα να σου επιτρέψεις να θέσεις και άλλους στόχους στην συνέχεια…

Ένας αθλητής που τρέχει 100 m, δεν προλαβαίνει να σκεφτεί. Συγκεντρώνεται, παίρνει μία ανάσα και τρέχει δίχως να γυρίσει να δεί δίπλα του ή μέσα του, τι συμβαίνει. Ένας μαραθωνοδρόμος όμως, καθώς τρέχει σκέφτεται, ξανασκέφτεται , ιδρώνει, εξαντλείται, αναρωτιέται για τις δυνάμεις του, για την επάρκειά της προπόνησής του, για τις δυνατότητές των αντιπάλων του, για το εάν θα πρέπει τώρα ή αργότερα να δώσει όλες του τις δυνάμεις. Αναρωτιέται ακόμα και για το εάν το να τρέχεις Μαραθώνιο είναι η καλύτερη επιλογή ή άν θα έπρεπε να ασχολείται με κάτι άλλο. Και καθώς αναρωτιέται τρέχει…Και δεν πρόκειται βέβαια για κάποιον αδύναμο άνθρωπο, γιατί τότε δεν θα μπορούσε να τρέχει Μαραθώνιο…

Είναι η μακρά επίπονη και απαιτητική διαδικασία του Μαραθώνιου που θέτει ερωτήματα. Και εσύ φίλε μου δεν τρέχεις 100 m. Μαραθώνιο τρέχεις και σου αξίζει το χειροκρότημα μου, όπως και να νιώθεις.

Σου εύχομαι να πετύχεις, αλλά όχι μόνο σε μία σχολή ή σε μία καλή σχολή, αλλά σε κάτι περισσότερο. Στο να υπερασπίζεις τις επιλογές σου και ταυτόχρονα να τις διευρύνεις…

Παιδικός Παράδεισος

Ανατρεπτική πρόταση για τις προγαμιαίες σχέσεις

Η εγκράτεια και η υγιής τήρηση παρθενίας – αγνείας σήμερα θεωρείται δύσκολη υπόθεση για νέους και νέες μέχρι την ώρα του γάμου. Οι βιολογικές ορμές αρχίζουν από τα εφηβικά, σχολικά χρόνια. Το κλίμα και το κυρίαρχο κοινωνικό πρότυπο εξυμνούν την σεξουαλική απόλαυση. Ο γάμος αντιμετωπίζεται συχνά ως μια υπόθεση κάπου στα …άντα κοινωνικής σύμβασης και τεκνοποιίας, αφού πρώτα προηγηθούν σπουδές, επαγγελματική και οικονομική αποκατάσταση, ταξίδια, εμπειρίες, εσωτερική ωρίμανση, ψυχολογική προετοιμασία κλπ.

Υπάρχει τελικά τρόπος να αντιμετωπιστούν καταστάσεις που θεωρούνται σήμερα μονόδρομος όπως η πολύπλευρη φθορά μέσα από προγαμιαίες σχέσεις; Με ποιες αξίες και πρακτικές μπορούν να δομηθούν ευτυχισμένοι γάμοι και συζυγικές σχέσεις που θα αντέξουν στο χρόνο;

Γράφει η  Σαλογραία πηγήΤρελογιάννης

Αγαπημένο μου, οφείλω να σου ομολογήσω ότι τρελαίνομαι για παροιμίες!

Λοιπόν, μια από τις παροιμίες που έμαθα πρώιμα, ήταν και η ανωτέρω γραφείσα, η συμβουλεύουσα:
-Ή μικρός μικρός παντρέψου, ή μικρός καλογερέψου!
-Εν μέσω τέτοιας οικονομικής κρίσης, μανδάμ Σαλογραία, κάθεσαι και γράφεις για παντρειές πρώιμες;
Σάλεψες, τελείως, κακομοίραααα;
-Δε σάλεψα καθόλου και παρακαλώ, μεγαλύτερος σεβασμός προς το …γεράματο, όχι άϊντε άϊντε, με βλέπεις που μιλάω σαν πεταλουδίτσα, και ξεχνάς ότι ανάμεσά μας, κυλάει ένας Ρουβίκωνας που μας χωρίζει, για Όνομαα…

Ο σεβασμός προς τους γέρους,τη νεολαία π ο τ έ δεν την έβλαψε!

Τι λέγαμε; α ναι!
Ότι είναι καλό να μικροπαντρεύονται τα παιδιά, το κήρυξε και ο Αγιάννης ο Χρυσόστομος!
-Το είπε και αυτός;
-Μάλιστα το είπε!
Δε θυμάμαι, πού- ρώτα το γκουγκλ- αλλά εγώ κάποτε το διάβασα!

Το διάβασα και θαύμασα!

Έγραφε ο άγιος ο θεοφώτιστος(σε ελεύθερη, σαλογραιϊκή απόδοση το δίνω):

-Άμα γίνει η κόρη σου δώδεκα χρονών, και ο γιος σου δεκαπέντε και αρχίσει και τους γαργαλάει πολύ το …πουλί τους, και τους ανεβαίνουνε οι ορμόνες και τους μαστιγώνουνε τον εγκέφαλο, και αρχίσουνε και λυσσάνε για …εξ, ..εξ,…εξ , να τους παντρεύεις, και αντί για ένα γιο ή μια κόρη, να ταίζεις δυο παιδιά( τη νύφη ή και το γαμπρό που θα πάρεις αναλόγως)

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Μην παραλείψετε να διαβάσετε και τα πολύ ζουμερά σχόλια με εύστοχες σκέψεις και πρακτικές συμβουλές. Σταχυολογώ ενδεικτικά:

[] Κάνε θέμα ζεματιστής προσευχής και το θέμα του συντρόφου.
Αν πιστεύεις ότι ΕΚΕΙΝΟς ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ άκρη ΤΗΣ ΓΗΣ, ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΘΑ ΣΟΥ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙ!
Έχω ζήσει ΤΕΤΟΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ.

Βέβαια, συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Βγες και λίγο από το σπίτι.

[] «Τίποτε ας μην είναι στη γυναίκα τιμιώτερο από τον άνδρα της και τίποτε στον άνδρα προσφιλέστερο από τη γυναίκα του. Αυτό συγκροτεί τη ζωή μας, η ομόνοια της γυναίκας προς τον άνδρα, αυτό συγκροτεί όλο τον κόσμο»

[] Η διαφύλαξη της παρθενίας στον άνθρωπο είναι πολύ σπουδαίο πράγμα κατα την γνώμη μου!Κατά άλλους θεωρείται βλακεία ,καθώς πιστεύουν οτι η ζωή χωρίς »εμπειρίες» δεν ‘εχει νόημα…

»Πώς θα βρείς τον καλό σύντροφο άν δεν δοκιμάσεις πέντε έξι;» ή »κι άν δεν σου πετύχει καλός απ΄την αρχή…με την πείρα όμως μπορείς και διαλέγεις καλύτερα…»

Πόσο λάθος είναι όλο αυτό!Αυτή δυστυχως είναι η λογική του σήμερα και οι νέοι φτάνουν στα 20 έχοντας δοκιμάσει τα πάντα και είναι τόσο κουρασμένοι ψυχολογικά και ερωτικά που νιώθουν σα να τα έχουν όλα δοκιμάσει κι απο τη ζωη τους δεν περιμένουν τίποτα….

[] χωρίς Χριστό και από τα 10 να παντρευτείς παρθενία δεν θα έχεις.
Στο χωρίο μας οι νέες παντρεύονται κατα μέσο όρο 17-20 χρονών κι όμως ματωμένο σεντόνι δεν βλέπουμε.

[] Το άλλο που έχει καταλάβει η ταπεινότητά μου, σε σχέση με την ατάκα που ακούω:»δεν είμαι ώριμος για γάμο»έχω να πώ ότι ΟΣΟ ΔΕΝ παντρεύεται κάποιος , ΠΟΤΕ δεν ΘΑ είναι επαρκώς ώριμος για γάμο, ακόμη και αν φτάσει διαβάζοντας φιλοσοφίες και θεολογίες περί γάμου μέχρι τα 50!

Ωριμάζει ΚΥΡΙΩΣ, όποιος παντρεύεται.

Ακόμα και αν δεν του δοθούνε παιδιά,ωριμάζει, όπως μαθαίνει κολύμπι, όποιος μπαίνει ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, και όχι όποιος συζητάει τα θεωρητικά της κολύμβησης καθήμενος στην ξηρά -όντας άσχετος από πλατσούρισμα έστω και σε φουσκωμένη σαμπρέλα.

Το πρόβλημα σήμερα πέρα από οικονομικό είναι και ψυχολογικό.
Οι άνθρωποι, αν ζήσουν έστω και μ ί α κακή ερωτική ιστορία προ του γάμου, ΤΡΕΜΟΥΝ μετά,ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ να ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΝ τον επόμενο σύντροφο,και με το δίκιο τους, βέβαια.
Φοβούμενοι το ψειρίζουν στο μη περαιτέρω, το ζήτημα.
Όσο το ψειρίζεις, τόσο ανακαλύπτεις τέρατα κάτω από το χαλί να παραμονεύουν για να σου πιούνε το αίμα.
Όσο το ψειρίζεις βλέπεις το δυνητικό χάος των σχέσεων και κάθεσαι ως ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΓΑΜΟΥ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΚΑΙ ΛΕΣ ΑΥΤΑΡΕΣΚΑ:
-ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ!
Γι αυτό η εν Χριστώ παρθενία, κρύβει ευλογία.

[] Και ο χειρότερος γάμος είναι καλύτερος από το μη γάμο, εφόσον ο χειρότερος γάμος είναι άσκηση στην εκκοπή του ιδίου θελήματος, και εφόσον ο μη γάμος είναι βύθιση στον όλο και σκοτεινότερο εγωκεντρισμό μας.

[] -Εγώ, μανδάμ σαλογραία μου,με βάρεσε ο έρωτας και παντρεύτηκα 14 ετών και ο άντρας μου 20!
Από λεφτά, δεν είχαμε μ ί α!
Καμία οικονομική υποστήριξη, καμία δουλειά στα χεράκια μας.
Είχαμε όμως την αγάπη μας(»α! είναι και τα καλύτερα παιδιά οι Μακεδόνες!» ) και διάθεση να δημιουργήσουμε.

Και με τη βοήθεια του Θεού,όχι μόνο δεν πεινάσαμε αλλά ΟΛΑ τα φτιάξαμε, και προκόψαμε.

Δε σου λέω, είχαμε προβλήματα, είχαμε διαφορές χαρακτήρα, είχαμε συγκρούσεις αλλά…λέγαμε:

-Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ!

Η πίστη είναι υπόθεση τής καρδιάς

π.Νικόλαος Χατζηνικολάου (Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς)

Πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια μὲ πλησίασε κάποιος νεαρὸς φοιτητής. Μὲ πολλὴ διστακτικότητα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἔνταση τοῦ ἀπαιτητικοῦ ἀναζητητῆ, μοῦ δήλωσε ὅτι εἶναι ἄθεος, ποὺ ὅμως θὰ ἤθελε πολὺ νὰ πιστέψει, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε. Χρόνια προσπαθοῦσε καὶ ἀναζητοῦσε, χωρὶς ὅμως ἀποτέλεσμα.

Συνομίλησε μὲ καθηγητὲς καὶ μορφωμένους, ἀλλὰ δὲν ἱκανοποιήθηκε ἡ δίψα του γιὰ κάτι σοβαρό. Ἄκουσε γιὰ μένα καὶ ἀποφάσισε νὰ μοιρασθεῖ μαζὶ μου τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη του. Μοῦ ζήτησε μιὰ ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξη περὶ ὑπάρξεως Θεοῦ.

"Ξέρεις ὁλοκληρώματα ἤ διαφορικὲς ἐξισώσεις;" τὸν ρώτησα.

"Δυστυχῶς ὄχι", μοῦ ἀπαντᾷ, "εἶμαι τῆς Φιλοσοφικῆς".

"Κρῖμα...(ολόκληρο εδώ)