Ο ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΡΑΣ ΑΜΟΡΓΟΥ & ΝΗΣΩΝ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Ο Μητροπολίτης Θήρας Αμοργού και Νήσων Επιφάνιος είναι επικεφαλής ομάδας προσκυνητών που επισκέφθηκαν τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ

28 ΕΩΣ 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ ΣΤΗΝ ΣΥΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΡΟΔΟ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η τριήμερη προσκυνηματική εκδρομή στην Ι.Μ. Ταξιάρχη Πανορμίτη στη Σύμη και στη Ι.Μ. Παναγίας Τσαμπίκα στη Ρόδο, την οποία διοργάνωσε το Ίδρυμα Νεότητας & Πολιτισμού της Ιεράς Μητροπόλεως Θήρας Αμοργού & Νήσων.

Στην πανέμορφη και γραφική Σύμη, ο Μητροπολίτης Σύμης, Τήλου, Χάλκης και Καστελορίζου κ.κ. Χρυσόστομος, έδωσε την ευχή του στους 115 προσκυνητές οι οποίοι με ιδιαίτερη ευλάβεια συμμετείχαν στο προσκύνημα αυτό, για να προσευχηθούν στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη.

Την Πέμπτη 29 Οκτωβρίου τελέστηκε η Θεία Λειτουργία στην Ι.Μ. Πανορμίτη και ο ιερέας τονίζοντας την αξία της ελευθερίας ως δώρο Θεού στον άνθρωπο, κάλεσε τους προσκυνητές να ζητήσουν από τον Αρχάγγελο την ελευθερία τους προς υποταγή των παθών.

Την Παρασκευή 30 Οκτωβρίου στο νησί της Ρόδου, οι προσκυνητές είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν τον Ι.Ν. Αγίου Φανουρίου, το σημείο όπου βρέθηκε η θαυματουργική εικόνα του Αγίου. Έγίνε Δέηση και ευλογήθηκε η παραδοσιακή Φανουρόπιτα.
Στην Ι.Μ. Παναγίας Τσαμπίκα, προσκύνησαν την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας η οποία προέρχεται από την Ι.Μ. Κύκκου της Κύπρου.
Στην Ι.Μ. Παραμυθίας συζήτησαν με τον ηγούμενο π. Σεραφείμ και τον π. Μάξιμο Παναγιώτου, όπου και ενίσχυσε πνευματικά τους προσκυνητές.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

«Στον Χριστό Υπάρχουν όλα τα ωραία,υγιή»

πηγή:trelogiannis
Τα παιδιά του κατηχητικού σχολείου Απολλώνων Ρόδου της Ε΄και ΣΤ΄τάξης του δημοτικού 2011 - 2012.Σας παρουσιάζουν την ταινία που έφτιαξαν με πολλή προσευχή και αγάπη με τίτλο : «Στον Χριστό Υπάρχουν όλα τα ωραία, υγιή».

Ο τίτλος της ταινίας είναι παρμένος από το βιβλίο του γέροντος Πορφύριου : «Βίος και λόγοι». Tα περισσότερα θέματα της ταινίας είναι παρμένα από τα βιβλία των αγίων γερόντων Παϊσίου και Πορφύριου.
Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο Ναϋδριο του Αγίου Ιωάννη που βρίσκετε στους πρόποδες του προφήτη Ηλία στο ναϋδριο της παναγίας μας της Καρυωνίτισσας και στο βουνό του προφήτη Ηλία καθώς και στον ιερό ναό του χωριού μας. 

ΤΙ ΛΕΕΙ, ΑΡΑΓΕ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 90 ΧΡΟΝΙΑ;

 

 

  Ἀναστάσιος  Μυρίλλας

 

Ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς θλιβερῆς ἐπετείου τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς πού τελέσαμε τόν περασμένο μῆνα Σεπτέμβριο, ἔρχομαι νά πῶ καί νά γράψω τά ἑξῆς: Ἡ γιαγιά μας τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1922 ἦταν δέκα χρονῶν, σήμερα εἶναι 99. 

 

 

Οἱ διηγήσεις της εἶναι ἀκόμα καί σήμερα ζωντανές, ὅπως καί οἱ μνῆμες της. Ἔχοντας σώας τάς φρένας, μᾶς μιλάει γιά τήν ὄμορφη ζωή πού ζοῦσαν στό Κουκλουτζά τῆς Σμύρνης καί γιά τά πλούτη πού εἶχαν ἀποκτήσει ἀπό τήν καλλιέργεια τῆς εὔφορης Μικρασιατικῆς γῆς μέ τόν ἱδρῶτα τους, χωρίς νά ἔχουν γίνει ἄθλιοι νεόπλουτοι.
 

 

Μᾶς λέει γιά τά κιούπια μέ τίς λίρες καί τίς πλούσιες σοδιές πού ἦταν ἕτοιμες τό Σεπτέμβρη γιά μάζεμα καί πούλημα στίς μεγάλες διεθνεῖς ἀγορές. Περιγράφει τό σπίτι (πανέμορφο ἀρχοντικό) πού ζοῦσαν, ὅμοιο τοῦ ὁποίου ἐμεῖς τά ἐγγόνια της βλέπουμε στίς πλούσιες συνοικίες, ἀφοῦ εἴμαστε πλέον μικρομεσαῖοι (στήν καλύτερη περίπτωση) καί βιοπαλαιστές, μήν ἔχοντας πιά πλούσιους προγόνους γιά νά μᾶς στηρίξουν.
Μᾶς μιλάει γιά τήν εὐγενική καί Χριστιανική Ἑλλάδα πού ζοῦσε στήν Μικρασία ἐδῶ καί 4000 χρόνια καθώς καί γιά τήν πλούσια ἀλλά πάντα ἀφιλοχρήματη, μοναδική καί πραγματική ἀστική τάξη πού εἶχαν ἀναπτύξει οἱ Χριστιανικοί πληθυσμοί, κάνοντας ἐμᾶς τούς … γνήσιους παλαιοελλαδῖτες νά ζηλεύουμε.
Καί, βεβαίως, μέ τήν ἴδια κάθε φορά πίκρα, μᾶς λέει ὅτι ἀκόμη βλέπει μπροστά της τούς τρομαγμένους κι ἀπελπισμένους Ἕλληνες νά τρέχουν σάν τρελοί, καί τούς Τούρκους νά σκοτώνουν καί νά βιάζουν κρυφά καί φανερά μέσα σέ σπίτια, σέ αὐλές, ἀκόμη καί δημόσια, στήν προκυμαία. Μᾶς λέει πώς ἀκόμα θυμᾶται τίς κραυγές τῶν κοριτσιῶν πού τά βίαζαν καί τά βασάνιζαν μέ γνωστούς πιά σέ ὅλους τρόπους. Δέν θά ξεχάσει πού ἄκουγε τά οὐρλιαχτά τῶν γυναικῶν ἐνῶ ἦταν κρυμμένη μέ ἄλλους Ἕλληνες σέ κάτι ὑπόγεια καί ἡ μαμά της τῆς ἔκλεινε τό στόμα γιατί ἀπό τό φόβο της φώναζε.
 

 

Θυμᾶται τήν πεῖνα πού τούς θέριζε ὅταν γιά μερόνυχτα κρυβόντουσαν σέ Ἐκκλησίες καί παλιές ἀποθῆκες, φοβούμενοι ἀκόμα καί γιά τήν ἀνάγκη τους νά βγοῦν ἔξω. Ἦταν χαμένοι ἀπό κάθε γνωστό τους. Εἶδε τόν πατέρα της καί τόν παπποῦ της νά τούς σκοτώνουν οἱ Τοῦρκοι. Θείους καί λοιπούς συγγενεῖς νά τούς παίρνουν καί νά μήν ξαναβλέπουν πιά ποτέ κανέναν τους. Ἔμεινε μόνο ἡ οἰκογένειά τους χωρίς ἴχνος ἀπό τήν ὄμορφη ζωή τους.
 

 

Κι ἐρχόμενοι ἐδῶ τούς περίμενε μόνο φτώχεια, δυστυχία καί ἀπόρριψη ἕως καί μῖσος ἀπό τούς Ἑλλαδῖτες! Θυμᾶται ἀκόμη τό βραδινό διαπεραστικό κρύο, στόν Πειραιᾶ, στό παρκάκι μπροστά ἀπό τήν Ἁγία Τριάδα, πού πάγωνε τό μικρό καί σχεδόν γυμνό κορμάκι τῆς ἴδιας καί τῶν ἀδελφῶν της, καθώς κουλουριάζονταν κι ἀγκαλιαζόντουσαν μεταξύ τους σφιχτά, τρέμοντας, μήπως καί μπορέσουν λίγο νά ζεσταθοῦν.
 

 

Κι ἔρχονται ὕστερα καί σοῦ λένε γιά ἕναν ἁπλό συνωστισμό στήν προκυμαία. Σοῦ μιλοῦν γιά μιάν ἁπλῆ ἀνταλλαγή πληθυσμῶν χωρίς ἄξια λόγου γεγονότα. Περίτρανα ὑποστηρίζουν ὅτι δέν ἦταν τίποτε ἄλλο, παρά ἡ τήρηση μιᾶς ἀναγκαίας, μιᾶς καθ’ ὅλα νόμιμης διεθνοῦς συμφωνίας. Προσπαθοῦν νά πείσουν τά παιδιά σου πώς οἱ ἀσχήμιες καί τά ἔκτροπα πού τυχόν ἄκουσαν, εἶναι ὑπερβολές, καί αὐτοί πού τίς διαδίδουν εἶναι ἐπικίνδυνοι γιά τό μέλλον τῆς χώρας. Καί βεβαίως συζητοῦμε πλέον καί γιά τίς ἀποζημιώσεις πού διεκδικοῦν “οἱ φίλοι μας” στή Θράκη γιά τόν διωγμό πού ὑπέστησαν!!!
 

 

Χωρίς νά ἔχουν ζητήσει οὔτε ἕνα ἁπλό συγνώμη γιά ὅλα αὐτά πού ἔκαναν τόσους αἰῶνες στούς προγόνους μας, χωρίς νά δείχνουν τό παραμικρό σημάδι μεταμέλειας τῆς φρικώδους καί ἀπάνθρωπης κυριαρχίας τους, χωρίς νά κάνουν τήν παραμικρή κίνηση ἀπόδοσης δικαιοσύνης στούς 1.200.000 Χριστιανούς πού σφαγιάσθηκαν στήν Μικρασιατική γῆ καί στούς 1.500.000 διωγμένους, στά πλούτη τῶν ὁποίων χρωστοῦν τήν ἀνάπτυξη τῆς χώρας τους, ἔρχονται καί μέ θράσος ὅλο καί διεκδικοῦν, ὅλο καί ζητοῦν καί διαρκῶς παραβιάζουν σύνορα καί συμφωνίες. Καί συνεχίζουν νά μᾶς φέρονται σάν τόν Σουλεϊμάν τόν μεγαλοπρεπῆ, πού δυστυχῶς οἱ περισσότεροι Ἕλληνες τρέχουν νά παρακολουθήσουν στόν “μεγάλο διδάσκαλο τοῦ γένους μας”, ὁ ὁποῖος διαπλάθει ἐλεύθερα κι ἀνεμπόδιστα ἤθη καί ψυχές μέσα σέ κάθε σπίτι.
 

 

Καί διερωτῶμαι, μά εἴμαστε τόσο κοιμισμένοι καί ξεπουλημένοι πού καθόμαστε καί ἀκοῦμε καί ἐκτελοῦμε ὅ,τι μᾶς ὑποδείξει ὁ ὁποιοσδήποτε γιά τό ὄνομα μιᾶς φιλίας πού, τελευταῖα, ἔχει καταντήσει ὁμοφυλοφιλία; Ξένοι (ὅπως ὁ G. Horton) ἔχουν γράψει ὁλόκληρα βιβλία γιά τήν γενοκτονία καί τόν ξεριζωμό τῶν Ἑλλήνων καί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες καθόμαστε καί ἀκοῦμε λές καί μᾶς διαβάζει ὁ παππούς παραμύθι γιά νά μᾶς πάρει ὁ ὕπνος!
 

 

Ποιός νά ἀσχοληθεῖ ὅμως μέ αὐτά, ὅταν ἐλάχιστοι ἀπό ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού τά ἔζησαν βρίσκονται ἐν ζωῇ καί λίγοι εἶναι αὐτοί (ἀπό τίς ἑπόμενες γενιές) πού ξέρουν καί ἐνδιαφέρονται; Τά κατάφεραν καλά, καί οἱ νεώτερες γενιές διδάσκονται μίαν ἀπάτριδα καί ἄθρησκη ἱστορία καί ἕναν ξεψυχισμένο Ἑλληνισμό.
Χωρίς πατρίδα, πίστη καί ψυχή, ἡ νεολαία μας ἀλλά καί ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι καταδικασμένοι σέ ἀργό θάνατο. Ὁ Αὔγουστος τοῦ ’22 ἀπέχει 90 χρόνια ἀπ’ τό σήμερα. Λίγοι εἶναι αὐτοί πού ζοῦν ἀκόμη καί θυμοῦνται. Ἑπομένως, ὅλοι ἐσεῖς πού διακαῶς θέλετε νά ξαναφτιάξετε τήν ἱστορία μας κάντε λίγη ὑπομονή. Ὅσοι ἀκόμη ζοῦν θά φύγουν. Μετά, οἱ λίγες φωνές πού θά μείνουν, θά καταντήσουν τόσο γραφικές καί μονότονες πού θά προκαλοῦν πλέον ἀπέχθεια καί βαρεμάρα στούς νεώτερους … “φωτισμένους” πού θά διοικοῦν αὐτόν τόν τόπο καί θά ἀπαξιοῦν νά ἀσχοληθοῦν μέ τέτοια τετριμμένα θέματα. Ὑπομονή, λοιπόν, λίγα ἀκόμη χρόνια καί τά ἐμπόδιά σας θά χαθοῦν! Κουράγιο.
 

 

Εὔχομαι, ὅμως, ὁ Θεός, γιατί ἀπό ἄνθρωπο δέν περιμένω ΤΙΠΟΤΑ, νά μήν τό ἐπιτρέψει!
                       

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΊΑ ,  αρ. τεύχους 122,  Οκτώβριος 2012

ΑΡΤΕΜΗΣ: " Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ"!

πηγή :τρελογιάννης 
 Η πορεία του Νεοραψωδού Αρτέμη (Φανουργιάκη) είναι μακρά στην ελληνική μουσική σκηνή. Από τους TXC σε συνεργασία με τον Ευθύμη και τώρα μόνος του με τον «Λυκόσχημο Αμνό». Οι ρίμες του μαγεύουν και προβληματίζουν. Τα λόγια του ακόμα περισσότερο. Είχαμε την ευτυχία να μιλήσουμε με τον γνωστό καλλιτέχνη και να μας πει πολλά ενδιαφέροντα για την δουλειά του, την συνεργασία με τον Σταμάτη Σπανουδάκη, τον γέροντα Παϊσιο, την επανάσταση και την σχέση του με τον Θεό. - Δυο λόγια για τον καινούργιο δίσκο σου. Πώς προέκυψε ο τίτλος Λυκόσχημος Αμνός; O «Λυκόσχημος Αμνός» είναι το αντίθετο του «Προβατόσχημου Λύκου». Όπως οι αποστατικές δυνάμεις έχουν τους πράκτορές τους, οι οποίοι ενδύονται την προβιά του προβάτου, προκειμένου να καταφέρουν πλήγματα στις τάξεις του λογικού ποιμνίου, έτσι υπάρχει και το αντίπαλον δέος, οι «Λυκόσχημο Αμνοί». Είναι οι σιωπηλοί εργάτες της αρετής, οι πολεμιστές του φωτός (όχι του «κτιστού» φωτός, αλλά αυτού που εκπορεύεται «εκ του Πατρός των Φώτων»), για τους οποίους ορίστηκε να αγωνίζονται πίσω αλλά και μέσα στις εχθρικές γραμμές. Οι άνθρωποι αυτοί κινούνται σε ένα στείρο πνευματικά περιβάλλον και προκειμένου να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, να ρίξουν τον σπόρο του Καλού και να βλαστήσει, συχνά επιβάλλεται να υιοθετήσουν κάποιο αλλότριο εξωτερικό σχήμα. Το φαίνεσθαί τους, όχι μόνο δεν μαρτυρεί τίποτα από την εσωτερική τους ζωή – το αντίθετο μάλιστα…Ο δίσκος λοιπόν, είναι ουσιαστικά ένας φόρος τιμής σε αυτούς τους ανθρώπους. - Το τραγούδι «Μαξ (Πάθη και Αρετές)» αναφέρεται σε πραγματικά περιστατικά; Πως προέκυψε κι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αλλάζει πορεία με τη βοήθεια ενός βιβλίου του γέροντα Παϊσίου; Το συγκεκριμένο κομμάτι εμπίπτει στην κατηγορία του «storytelling» ραπ, στο «αφηγηματικό» είδος δηλαδή. Η ιστορία που περιγράφεται βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο Μάξιμος είναι υπαρκτό πρόσωπο, είναι παλιός μου φίλος από τη Θεσσαλονίκη και δόξα τω Θεώ σήμερα είναι μια χαρά. Κάποιες επιλογές στη ζωή του (τα περιγράφω αυτά στο τραγούδι) τον οδήγησαν σε νεαρή ηλικία στις φυλακές Διαβατών. Εκεί μέσα είχε φτάσει σε οριακό σημείο και του είχαν μπει λογισμοί μέχρι και να αυτοκτονήσει. Ώσπου έπεσε στα χέρια του το εν λόγω βιβλίο, που του έσωσε τη ζωή. Μετά την ανάγνωσή του, είδε τον κόσμο με άλλα μάτια. Άντλησε δύναμη. Ήρθε σε επαφή με την «αλήθεια που ελευθερώνει», και ένιωσε ελεύθερος παρά το γεγονός ότι βρισκόταν ακόμη στην ειρκτή.

Πιστεύω, ότι ο Θεός μας μιλάει κάθε στιγμή, αλλά εμείς αδυνατούμε να ακούσουμε τους «υπερκόσμιους ψιθύρους», επειδή ο σύγχρονος, κοσμικός τρόπος ζωής που έχουμε επιλέξει, ουσιαστικά κλείνει τους πνευματικούς μας δέκτες. Επιτρέπει λοιπόν ο Θεός κάποιες φορές να περάσουμε διάφορες ταλαιπωρίες, οι οποίες έχουν παιδευτικό ρόλο (όπως και ένας στοργικός και υπεύθυνος γονέας πράττει για το παιδί του), προκειμένου να καθαρίσουν οι δέκτες αυτοί. Ο Μαξ προφανώς έπρεπε να περάσει όλη αυτήν τη διαδικασία («μύηση»), προκειμένου να έλθει εις επίγνωσιν. Όλοι νομίζω περνάμε από αυτήν την διαδικασία, άλλος σε μεγαλύτερο, άλλος σε μικρότερο βαθμό. Είναι αυτό που αναφέρουν και οι Φιλοκαλικοί Πατέρες, ότι «…και το διαμάντι αν δεν «χτυπηθεί», αν δεν κατεργαστεί πρώτα, δεν γίνεται να φανεί η λάμψη του»! - Από το πρώτο «Ξόδι», που γράφτηκε πριν χρόνια, φτάσαμε στο «Ξόδι Νο2». Πιστεύεις, ότι υπήρξε πικρή δικαίωση; Η κρίση είναι αποκλειστικά οικονομική ή έχει και πνευματικό υπόβαθρο; Δυστυχώς υπήρξε η πικρή δικαίωση, αν και σαφώς θα προτιμούσα να είχα διαψευστεί και να ήταν τα πράγματα σήμερα ρόδινα στην πατρίδα μας. Το «Ξόδι νο 1», ήταν ένα κομμάτι από τον δίσκο «Έσσεται Ήμαρ» (ο τελευταίος δίσκος των Terror X Crew). Στο κομμάτι αυτό έκανα την αυτοκριτική μου, αναθεωρούσα κάποιες θέσεις μου, π.χ. αντί για το «Πολίτης του Κόσμου», επέλεγα το «Έλλην του Κόσμου», στην ουσία δηλαδή το οικουμενικό, το ελληνικό μοντέλο διεθνισμού της θυσιαστικής διακονίας προς τον πλησίον. Προσπάθησα να δώσω τη δική μου πρόταση, με την όποια αντίληψη και γνώσεις είχα ως πιτσιρικάς τότε, για το πώς έπρεπε να σταθούμε απέναντι σε όλες αυτές τις δυνάμεις που συγκροτούσαν το μέτωπο που ονομαζόταν «Παγκοσμιοποίηση», «Νέα Τάξη Πραγμάτων», «Νέα Εποχή», κλπ., το οποίο απεργάζονταν συστηματικά, την αποψίλωση όλων αυτών των στοιχείων που συγκροτούσαν την παράδοσή μας και γενικά των βασικών συστατικών της ιδιοπροσωπίας μας ως έθνους (πίστη, γλώσσα, τέχνες, κουλτούρα, περιβάλλον, κλπ.). Έκρουα τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά δυστυχώς, ό,τι και αν έλεγα, κατέληγε «εις ώτα μη ακουόντων». Η πλειοψηφία των Ελλήνων τότε δεν ήθελε «Κασσάνδρες», που να της χαλάνε την ευδαιμονιστική κραιπάλη. Ζούσε μέσα στον πυρετό της επίπλαστης ευωχίας του πολιτικού «Εκσυγχρονισμού» (ενθυμίστε φαντάζομαι το «εθνικό» όραμα του ευρώ, την προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα διακοποδάνεια, κλπ.) συμμετέχοντας στο «μικρονοϊκό κιτσαριό», στον «ιταμό, καλογυαλισμένο παλιμβαρβαρισμό» της εποχής, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε σε άρθρο του τότε, ο Χρήστος Γιανναράς. Από εκείνη την περίοδο και για μία πενταετία περίπου, από το καθεστώς εκείνο στοχοποιήθηκα, κυνηγήθηκα, έγινα ο αποδιοπομπαίος τράγος για αμαρτίες άλλων, αποκλείστηκα από όλα τα ΜΜΕ, γενικότερα απομονώθηκα σαν καλλιτέχνης κλπ. αφού πρώτα βέβαια με στόλισαν με τα κοσμητικά «φασίστας», «τρελός», «συνωμοσιολόγος», «γραφικός», κλπ. Τώρα σχετικά με το αν η κρίση είναι αποκλειστικά οικονομική: σαφώς και πιστεύω, ότι είναι και οικονομική, ότι δεχόμαστε ως χώρα έναν οργανωμένο οικονομικό πόλεμο, ότι είναι το ΔΝΤ, οι τράπεζες, κλπ, κλπ, κλπ, όμως αυτό είναι η εξωτερική στοιβάδα· ο πυρήνας του προβλήματος θεωρώ, ότι είναι πνευματικός. Θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Κάποια στιγμή στο παρελθόν άκουσα τον μακαρίτη τον Γιάννη Φουράκη, τον «δι’ Ελληνισμόν σαλόν», να λέει ότι «ο Έλλην είναι ο Ιερεύς της Οικουμένης». Η φράση αυτή αποτυπώθηκε στο μυαλό μου! Σκεπτόμουν ότι, αν ο πλανήτης μας νοηθεί ως Ναός, το Ιερό αυτού του Ναού, πρέπει να είναι η Ελλάδα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Χριστιανισμό. Έστω και λίγο, διαγωνίως, να μελετήσουμε Εκκλησιαστική Ιστορία, αντιλαμβανόμαστε εύκολα τον βαθμό που συνεισέφεραν οι Έλληνες στην εκπνευμάτιση του κόσμου. Το πλήθος των Μαρτύρων, οι Άγιοι, οι πνευματέμφοροι Πατέρες, που δογμάτισαν απλανώς, κλπ, ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία Έλληνες. Εντελώς ενδεικτικά αναφέρω τις περιπτώσεις του Αγίου Θεοδώρου από την Ταρσό, αρχιεπισκόπου Canterbury, για το έργο που έκανε στη Δύση (φωτιστής των Άγγλων) και τον Άγιο Μάξιμο τον Γραικό, για το έργο που έκανε στην Ανατολή (φωτιστής των Ρώσων). Όλα αυτά βέβαια δεν τα λέω αυτό από κάποια σοβινιστική διάθεση, από τάση να μειώσω κάποιον άλλο λαό, κλπ. Το λέω γιατί θέλω να τονίσω, ότι ανέκαθεν ο Έλλην, είχε έναν πνευματικό, φωτοδοτικό ρόλο, τον οποίο αποποιήθηκε, θαμπωμένος από τα ψευδώνυμα εκ Δυσμών «φώτα», καταλήγοντας δέσμιος της «βαρείας ύλης». Διέπραξε με λίγα λόγια «ύβρη». Και όταν διαπράττεις «ύβρη» ακολουθεί η «Άτη», η «Νέμεσις» και η «Τίσις», το γνωστό δηλαδή τραγικό σχήμα που μας δίδαξαν οι αρχαίοι τραγικοί μας ποιητές. Όπως λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι, έτσι λειτουργούν και οι πνευματικοί. Θεωρώ, ότι στην παρούσα μας έχει επιβληθεί ως έθνος, άνωθεν ένας «κανόνας». Όπως υπάρχει «κανόνας» σε επίπεδο ατομικό (όπως π.χ. του φίλου μου του Μαξ που προανέφερα), υπάρχει και «κανόνας» σε επίπεδο συλλογικό. Φρονώ, ότι στο μέτρο που θα μετα-νοήσουμε, σε αυτό το μέτρο θα εγερθούμε πάλι. Οδηγοί μας προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι ήρωες του ’21, οι οποίοι βρισκόντουσαν σε μετάνοια και είχαν μυστηριακή ζωή, γι’ αυτό και ο αγώνας τους ευλογήθηκε και απέδωσε καρπούς. Δυστυχώς όμως, φως στον ορίζοντα δεν βλέπω άμεσα, γιατί όλα αυτά τα θέματα, ακόμα και σήμερα, δέχονται τη χλεύη από τους περισσότερους συμπατριώτες μας. Για να πραγματοποιηθεί η επ-ανάσταση, πρέπει να προηγηθεί η Ανάσταση (πρωτίστως εντός μας), ειδάλλως η λέξη «επανάσταση» παραμένει μία λέξη κενή νοήματος. - Πρόσφατα συνεργάστηκες στον δίσκο σου Mash Up Sessions 1 με τον Σταμάτη Σπανουδάκη. Τι αποκόμισες από αυτήν συνεργασία; Θα υπάρξει συνέχεια; Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 στριφογύριζε στο μυαλό μου η ιδέα για τη δημιουργία ενός mash up δίσκου (εις την «καθ’ ημάς» νόρμα) στο πνεύμα του «The Rapsody Overture: Hip Hop Meets Classic …» και του «S&M», του δίσκου που είχαν κυκλοφορήσει οι Metallica σε συνεργασία με την Συμφωνική Ορχήστρα του San Francisco. Αρκετά χρόνια αργότερα, καλοκαίρι του 2006, βρέθηκα σε μία συναυλία του Σταμάτη Σπανουδάκη στο Ηρώδειο, όπου άκουσα μία διασκευή του «Κύριε Ελέησον» με electro στοιχεία, διασκευή που είχε κάνει ο Σταμάτης ειδικά για εκείνη την βραδιά. Συνειδητοποίησα τότε με την αρωγή ποίου θα μπορούσε να υλοποιηθεί αυτό το μουσικό μου απωθημένο! Τώρα, το κατά πόσο πέτυχε το εγχείρημα, θα το κρίνουν βέβαια οι ακροατές. Για μένα, αυτός ο δίσκος με τον Σταμάτη είναι η σημαντικότερη συνεργασία της μουσικής μου πορείας. Αυτό που κρατάω από αυτή τη συνεργασία, πέραν της εμπειρίας φυσικά, είναι η φιλία· γιατί διατηρήσαμε επαφή και μετά το πέρας των ηχογραφήσεων. Ο Σταμάτης είναι μεγάθυμος, δοτικός και άνθρωπος με πίστη! Θυμάμαι κάποια περίοδο που είχε κάποιο πρόβλημα υγείας, αναφερόταν σε αυτό ως «επίσκεψη Θεού». Είναι υπομονετικός, «προσγειωμένος» (χωρίς εκείνα τα σύνδρομα «υψηλοφροσύνης» που συναντάς σε άλλους συνθέτες) και έχει επίσης απίστευτη αίσθηση του χιούμορ! Ενημερωτικά, να αναφέρω σε αυτό το σημείο (για να μην πηγαίνει ο κόσμος άδικα στα δισκοπωλεία) ότι ο εν λόγω δίσκος δεν υπάρχει πλέον στο εμπόριο. Κυκλοφόρησε τα Χριστούγεννα του 2010, αλλά μετά από έναν μήνα αποσύρθηκε από την κυκλοφορία και όσα αντίτυπα είχαν μείνει καταστράφηκαν από την εταιρεία… Αυτά όμως αποτελούν θέμα άλλης συζήτησης. Το θετικό είναι ότι, γίνονται κάποιες συνεννοήσεις, ώστε να επανακυκλοφορήσει μέσω άλλης οδού. Ως προς το «Μash Up Sessions II», ναι, έχω στο πλάνο μου κάποια στιγμή να το κυκλοφορήσω, αλλά νομίζω, ότι ακόμη είναι αρκετά νωρίς να μιλάμε για αυτό. - Μετά την επιτυχή συναυλία-παρουσίαση του «Λυκόσχημου Αμνού» σε μουσικό χώρο των Αθηνών ποιά είναι τα επόμενα σχέδια σου; Στα άμεσα σχέδιά μου είναι μία μίνι-περιοδεία στο πλαίσιο της παρουσίασης του νέου δίσκου. Η αρχή έγινε στην Αθήνα στο Γκάζι στο «ΚοοΚοο», όπου ήταν και η πρώτη επίσημη παρουσίαση. Ακολουθούν: 3 Μαρτίου Χαλκίδα (Στρογγυλό), 16 Μαρτίου Ιωάννινα (Boxx), Σάββατο 31 Μαρτίου Θεσσαλονίκη (Block 33), 1 Απριλίου Πτολεμαΐδα (Διπλό) και έπεται συνέχεια! Σύντομα θα ανακοινωθούν και άλλες ημερομηνίες μέσα στον Απρίλιο. - Ένα μήνυμα στους αναγνώστες του Πενταποστάγματος.
Νήψη, πνευματική εγρήγορση και αισιοδοξία! Αισιοδοξία, γιατί το φως νικάει πάντα το σκοτάδι: «…καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν». Τους χαιρετισμούς μου και τις ευχαριστίες μου σε όλη την ομάδα του Πενταποστάγματος για τη φιλοξενία! Καλή Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Έρρωσθε!

  Μπράβο, Αρτέμη! 

Θέλω να μιλήσω για τον άγιο Bασίλειο

 

 πηγή:Πεμπτουσία

Ένα «διαφορετικό» κείμενο για τον Μέγα Βασίλειο από τον  Φώτη Κόντογλου

Έχει γραφεί και υποστηριχθεί από πολλούς ότι κανείς άλλος νεοέλληνας συγγραφέας δεν προσέγγισε σε τέτοιο βαθμό τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, όπως ο Φώτης Κόντογλου.  Ίσως γιατί είναι από τους λίγους που «πάτησαν» γερά πάνω στην παράδοση του τόπου και συνδέθηκαν στενά με τις ρίζες του.  Στο κείμενο που ακολουθεί ο Κόντογλου παίρνει αφορμή από το γεγονός ότι κάποιοι θεολόγοι ορθόδοξοι, επηρεασμένοι όμως από τη θεολογία της Δύσης υπερτονίζουν την κατά κόσμον σοφία του Μεγάλου Βασιλείου, παραθεωρώντας έτσι την αγιότητα του βίου του, για να καταλήξει: «Εμείς κάναμε έναν Χριστιανισμό βολικό και ανθρώπινο». Όμως αυτός είναι παραμορφωμένος Χριστιανισμός.

Κατερίνα Χουζούρη

«Ο Μέγας Βασίλειος κι’ ο  Παραμορφωμένος   Χριστιανισμός»

Θέλω να μιλήσω για τον άγιο Bασίλειο, αλλά να μην πω τα συνηθισμένα που λένε όσοι γράφουνε γι’ αυτόν τον αληθινά Mέγαν άγιο. Προπάντων κάποιοι θεολόγοι φραγκοδιαβασμένοι, που δεν τους ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου η αγιότητά του κ’ η κατά Θεόν σοφία του, αλλά η “θύραθεν” σοφία του, η γνώση που είχε στα ελληνικά γράμματα, στη ρητορική και στάλλα εφήμερα και εξωτερικά στολίδια αυτής της βαθειάς ψυχής, λησμονώντας τι γράφει ο απόστολος Παύλος για την κοσμική σοφία, που τη λέγει “μωρίαν παρά τω Θεώ”.
          Για τους τέτοιους, η φιλοσοφία είναι σεβαστή, μάλιστα περισσότερο από τη θρησκεία κι’ ας θέλουνε να το κρύψουνε, η επιστήμη πιο πειστική από την πίστη, η αρχαιότης πιο σπουδαίο οικόσημο από τον Xριστιανισμό. Γι’ αυτό, όλα τα μετράνε μ’ αυτά τα μέτρα. H αξία των αγίων Πατέρων δεν έγκειται στην αγιότητά τους, αλλά στο κατά πόσον είναι δεινοί ρήτορες, δεινοί συζητηταί, δυνατοί στο μυαλό, μ’ ένα σύντομον λόγο, κατά πόσον έχουνε όσα εκτιμούσε και εκτιμά η αμαρτωλή ανθρωπότητα κι’ όσα είναι ή περιττά για το χριστιανό, ή βλαβερά, κατά το Eυαγγέλιο. Mα δεν πάει να λέγη το Eυαγγέλιο! Aυτοί οι διδάσκαλοι του λαού δεν ρωτάνε τίποτα, αυτοί τραβάνε το χαβά τους.

Tον Παύλο, που είχε πη χίλιες φορές και κατά χίλιους τρόπους πως η γλωσσική επιτηδειότητα δηλ. η ρητορεία, είναι ψεύτικη και δεν τη θέλει ο Xριστός, αυτοί, σώνει και καλά, με το ζόρι, τον ανακηρύξανε “μέγαν ρήτορα”, αυτόν που είπε λ.χ. “ου γαρ απέστειλέ με ο Xριστός βαπτίζειν, αλλ’ ευαγγελίζεσθαι, ουκ εν σοφία λόγου, ίνα μη κενωθή ο σταυρός του Xριστού”, και που γράφει στους Kολοσσαείς: “Bλέπετε (προσέξετε) μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ου κατά Xριστόν”. Aυτοί όμως που εξηγούνε στο λαό την Aγία Γραφή, είναι κουφοί και τυφλοί, ή κάνουνε πως δεν ακούνε και δεν βλέπουνε, κι’ αυτόν που είπε πως η φιλοσοφία είναι “κενή απάτη”, τον ανακηρύξανε μέγαν φιλόσοφον, στοχαστήν, τετραπέρατον εγκέφαλον “κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ου κατά Xριστόν”. Θέλουνε να τον κάνουνε “εφάμιλλον των αρχαίων φιλοσόφων οίτινες εδόξασαν την ανθρωπότητα”, ώστε να έχη κι’ ο Xριστιανισμός κάποιους μεγάλους νόας κι’ όχι μοναχά τους πτωχούς τω πνεύματι, τα φτωχαδάκια, τους αγράμματους Aποστόλους, τους απλοϊκούς ασκητάδες, τους ευκολόπιστους μάρτυρες και αγίους.

Tους τέτοιους ψευτοχριστιανούς τούς τρώγει η περηφάνια, η κοσμική ματαιοδοξία, επειδή είναι αυτοί που λέγει ο ίδιος ο Παύλος “εική φυσιούμενοι υπό του νοός της σαρκός αυτών”, και “εν σαρκί όντες” και τα σαρκικά τιμώντες, θέλουν “Θεώ αρέσει”. Tον Παύλο που είπε τον φοβερό τούτον λόγο “παν ό ουκ εκ πίστεως, αμαρτία εστίν” δηλ. “ό,τι δεν προέρχεται από την πίστη, είναι αμαρτία”, με τη μικρόλογη διάνοιά τους, τον κατεβάσανε στα μέτρα τους, κάνοντάς τον λογοκόπο ρήτορα, φιλόσοφο, κοινωνιολόγο, πολιτικό, διοργανωτή, ψυχολόγο, παιδαγωγό, καιροσκόπο, επειδή αυτά καταλαβαίνουνε, κι’ αυτά είναι οι πιο μεγάλοι τίτλοι που μπορούνε να φαντασθούνε. Mε πιο γερά λόγια και πιο καθαρά, ζωηρά και τρανταχτά, δεν μπορούσε να τους πη αυτά τα πράγματα κανένα στόμα, παρεκτός από τον Παύλο, και όμως δεν πήρανε χαμπάρι οι καινούριοι γραμματείς. Aς είναι τα λόγια του σαν σφυριά που κοπανάνε τα ξερά καύκαλά τους, εκείνοι: το γουδί το γουδοχέρι. Άκουσε πώς μιλά ο Παύλος για την αρχαία σοφία: “Eπειδή (γαρ) εν τη σοφία του Θεού ουκ έγνω ο κόσμος δια της σοφίας (φιλοσοφίας) τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός δια της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας. Eπειδή και Iουδαίοι σημείον αιτούσι, και Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Xριστόν εσταυρωμένον, Iουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν…”. Λοιπόν, ιδού τι λέγει ο Παύλος και τι διδάσκουνε οι εξηγητές του Eυαγγελίου και του ίδιου του Παύλου, δηλαδή τη μεμωραμένη σοφία, που θεωρεί τη διδασκαλία του Xριστού μωρία.
          Δείχνω μεγάλη επιμονή σ’ αυτό το ζήτημα, γιατί αυτοί που θέλουνε να νοθέψουνε το κατακάθαρο νερό του Eυαγγελίου, “το ύδωρ το ζων το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον”, με τα βαλτόνερα της γνώσης και της αρχαίας φιλοσοφίας που πίνανε κείνον τον καιρό οι ταλαίπωροι άνθρωποι, “οι μη έχοντες ελπίδα”, χωρίς να ξεδιψάσουνε, αυτοί λοιπόν οι τυφλοί οδηγοί στραβώνουνε τον κόσμο, και γίνουνται αιτία με τις θεωρίες τους να πέφτουνε οι νέοι στην απιστία, γιατί ψυχές που θρέφονται με την “κενή απάτη”, πού θα καταντήσουνε παρά στην απιστία, ομολογημένη ή ανομολόγητη;
Όλα αυτά προέρχονται από τον παραμορφωμένο Xριστιανισμό που μαθαίνουν όσοι δασκαλεύονται στα πανεπιστήμια της Δύσης, που είναι η πατρίδα του ορθολογισμού και του ουμανισμού, κ’ ύστερα τον φέρνουνε αυτό τον ορθολογιστικό Xριστιανισμό σ’ εμάς. Γιατί έχουμε την κατάρα να μαθαίνουνε όλα τα δικά μας από τους ξένους, ακόμα και την αρχαία γλώσσα.
          Γυρίζω πάλι στον Παύλο, για να πάρω απ’ αυτόν κι’ άλλα θεόπνευστα λόγια που βγάζουνε ψεύτες αυτούς τους φραγκοσπουδασμένους ουμανίστες ψευτοχριστιανούς. Kαι παίρνω όλο λόγια του Παύλου, γιατί σ’ αυτόν τον άγιο φανερώνουνε την περισσότερη εκτίμησή τους, επειδή, με τα μέτρα που τον κρίνουνε, βρίσκουνε σ’ αυτόν περισσότερη εγκόσμια γνώση, κοινωνική δραστηριότητα, ρητορική δεινότητα, μεθοδικότητα, ψυχολογική cξύτητα, κι’ ένα σωρό άλλα τέτοια που τα εκτιμούνε πολύ, χωρίς να μπορούνε να δούνε οι θεότυφλοι πως ο Παύλος είναι ο μεγαλύτερος και σφοδρότερος εχθρός και κατακριτής της στραβής αντίληψης που έχουνε για τη χριστιανική θρησκεία.
          Γράφει λοιπόν ο θεόγλωσσος Παύλος και ρωτά: “Πού σοφός; Πού γραμματεύς; Πού συζητητής του αιώνος τούτου; (δηλ. της κοσμικής σοφίας). Oυχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;” Σαν να λέγη: “Ποιος από τους σοφούς του κόσμου τούτου, από τους φιλοσόφους και τους δεινούς συζητητάς, με τη διαλεκτική τους, θα μπορέση να συζητήση, ή καν να καταλάβη αυτά που λέμε εμείς οι μωροί, εμείς που δεν γνωρίζουμε τα μαστορικά γυρίσματα της διαλεκτικής, εμείς οι απαίδευτοι ανατολίτες, κι’ όχι κατά βάθος εμείς, αλλά αυτά που λέγει το Πνεύμα το Άγιον με το στόμα μας;”
          Kαι παρακάτω γράφει: “Σοφίαν δε λαλούμεν εν τοις τελείοις, σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου, ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων”. Ποιοι είναι οι άρχοντες του αιώνος τούτου, οι καταργούμενοι, παρά οι φιλόσοφοι κ’ οι ρήτορες κ’ οι άλλοι λογής-λογής μαστόροι της κοσμικής λογοτεχνίας, που τα σκοτεινά φώτα τους, λένε οι τυφλοί διδάσκαλοι του λαού πως χρειάζονται στο χριστιανό, σαν να μην τους φθάνη το φως του Eυαγγελίου, που λέγει “αν το φως που έχουνε μέσα τους (οι τέτοιοι) είναι σκοτάδι, το σκοτάδι τους πόσο πρέπει να είναι;”
          Λοιπόν, κατά το πνεύμα “του αιώνος τούτου του καταργουμένου” εορτάζουνε και δοξάζουνε και τον άγιον Bασίλειον, όχι σαν άγιον και αγωνιστή της αληθινής θρησκείας, αλλά σαν συγγραφέα “καλλιεπών συγγραμμάτων”, “σοφόν ηθικολόγον και παιδαγωγόν, λάτρην της ελληνικής σοφίας”.
Aλλά πόσο σύμφωνος είναι ο άγιος με κείνους που τον δοξάζουνε για την ελληνομάθειά του και για την εκτίμηση που είχε στην αρχαία σοφία, το φανερώνουνε τα παρακάτω λόγια από μια επιστολή που έγραψε στον Eυστάθιο επίσκοπο Σεβαστείας:

“Eγώ, γράφει, αφού ξόδεψα πολύν καιρόν στα μάταια πράγματα, κι’ αφού όλη σχεδόν τη νεότητά μου τη χάλασα με το να κοπιάζω για πράγματα ανώφελα (αδιαφόρετα), καταγινόμενος να μελετώ τα μαθήματα της “παρά του Θεού μωρανθείσης σοφίας”, επειδή κάποτε ξύπνησα σαν να κοιμόμουνα σε βαθύν ύπνο, και άνοιξα τα μάτια μου στο θαυμαστό φως της αληθείας του Eυαγγελίου κ’ είδα καλά πως ήτανε άχρηστη “η σοφία των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων”, αφού έκλαψα πολύ για την ελεεινή ζωή μου, παρακαλούσα το Θεό να με χειροκρατήση για να φωτισθώ στα δόγματα της ευσέβειας. Kαι πριν απ’ όλα προσπάθησα να αποκτήσω κάποια ηθική διόρθωση, επειδή είχε πάθει μεγάλη διαστροφή η ψυχή μου από τη συναναστροφή μου με τους κακούς ανθρώπους. Διάβασα λοιπόν το Eυαγγέλιο, και σαν είδα πως εκεί μέσα είναι γραμμένο πως συντείνει πολύ στη σωτηρία του ανθρώπου το να πουλήση τα υπάρχοντά του και να τα μοιράση στους φτωχούς αδελφούς του και να ζη χωρίς να φροντίζη καθόλου για τούτη τη ζωή, και να μην προσηλώνεται η ψυχή στα επίγεια από καμμιά συμπάθεια, παρακαλούσα να εύρω κάποιον από τους αδελφούς που να διάλεξε αυτόν το δρόμο στη ζωή του, ώστε, μαζί μ’ αυτόν, να ταξιδέψω και να περάσω τούτη την περαστική φουρτούνα της ζωής”.
          Aλλά ποιος δίνει σημασία σ’ αυτά που λέγει ο Mέγας Bασίλειος; Hμείς κάναμε ένα δικό μας Xριστιανισμό, ένα βολικό, έναν ανθρωπινό και λογικό Xριστιανισμό, όπως λέγει ο μεγάλος Iεροεξεταστής του Nτοστογιέφσκη, γιατί ο Xριστιανισμός που δίδαξε ο Xριστός είναι ανεφάρμοστος, απάνθρωπος. Eμείς, αντί ν’ ανέβουμε προς τον Xριστό, που λέγει “εγώ σαν υψωθώ, θα σας τραβήξω όλους προς εμένα”, τον κατεβάσαμε εκεί που βρισκόμαστε εμείς, και κάναμε ένα Xριστιανισμό σύμφωνο με τις αδυναμίες μας, με τα πάθη μας, με τις κοσμικές φιλοδοξίες μας, και δώσαμε και στους αγίους τα προσόντα που εκτιμούμε και που θαυμάζει η υλοφροσύνη μας, τους κάναμε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, επιστήμονες κ.λπ. O μεγάλος Iεροεξεταστής, σαν πήγανε μπροστά του τον Xριστό (που πρόσταξε να τον πιάσουνε, επειδή ξανακατέβηκε στη γη και τον ακολουθούσε ο κόσμος), του είπε: “Tον καιρό που ήρθες στον κόσμο έφερες στους ανθρώπους μια θρησκεία σκληρή, ανεφάρμοστη, απάνθρωπη. Eμείς την κάναμε βολική, ανθρωπινή. Tι ξαναήρθες να κάνης πάλι στον κόσμο; Nα μας τη χαλάσης, μόλις τη βάλαμε στο δρόμο; Γι’ αυτό, θα διατάξω να σε κάψουνε εν ονόματί σου, σαν αιρετικόν”.
O βολικός, ο ανθρωπινός Xριστιανισμός, αυτό το ανθρώπινο κατασκεύασμα, είναι η συχαμερή παραμόρφωση που έπαθε το Eυαγγέλιο από την πονηρή υλοφροσύνη της σαρκός.

Του Φώτη Κόντογλου (Γίγαντες Ταπεινοί, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2000)

Ιερά Μονοπάτια στο Σινά

Ένα ταξίδι στον Ορθόδοξο Μοναχισμό, μία περιπλάνηση σε κάθε μορφή της Βυζαντινής τέχνης, την παλαιολόγειο ζωγραφική, την αρχιτεκτονική, τα μοναδικά ψηφιδωτά। Τα "Ιερά Μονοπάτια", υπό τους ήχους της Βυζαντινής μουσικής, τα διακονήματα των μοναχών, τα ησυχαστήρια, τα ασκηταριά, τα σήμαντρα, τα τάλαντα, συνθέτουν τον καμβά της αναζήτησης του Χριστού στους προαιώνιους δρόμους. Αψευδείς μάρτυρες σ'αυτή την αναζήτηση τα στοιχεία της παράδοσης, που διασώζονται στη σύγχρονη νεοελληνική πολιτισμική κληρονομιά.