Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον
εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως...
Κάποτε γυρίζαμε την πλάτη στον ερχόμενο Βασιλιά γιατί είμασταν απασχολημένοι με αυτά πού νομίζαμε πως κατέχουμε....
Σήμερα Τον πτύουμε γιατί δεν κατέχουμε πλέον ό,τι νομίζαμε πώς κατέχουμε...
Και όχι . Ο φόβος της πενίας δεν μας έκανε συνετούς και συμπονετικούς,μα μόνο πιό φοβισμένους.
Κόλαση είναι ο φόβος και η αγωνία του ανικανοποίητου , η οδύνη για την απώλεια του περιττού, η δίψα για το ακόρεστο των φρονημάτων.
Παραμένουμε τα ίδια ηδονοθηρικά ανθρωπάρια.
Απλώς μας λείπουν τα πεδία εκτόνωσης και στένουμε ως επί το πλείστον μετέωροι και έξω από τα νερά μας....
Αλήθεια... Τί θές και μας ενοχλείς , ω Ναζωραίε, τους νεόπτωχους;
Άφησε μας να ηδονιζόμαστε στην μιζέρια της καταρρευσης της τέως παντοδυναμίας μας.
Άσε μας στην ηδονή του να θρηνούμε τα ανικανοποίητα μας.
Άσε μας να επιδεικνύουμε με κρυφό αυτοηδονισμό το μεγαλείο της τραγωδίας μας.
Άσε μας να νομίζουμε πώς είμαστε έκπτωτοι ρηγάδες , εγκλωβισμένοι στο μεγαλείο της μεμψιμοιρίας τους.
Πάνε να βρεις τους ταπεινούς και μωρούς του κόσμου. Είναι πάντα τόσο πρόθυμοι να σε δεχτούν.
Άλλωστε η κρίση δεν πρόφτασε να αγγίξει τις τρώγλες του εξουθενημένου τους μυαλού,
τις ταπεινές φάτνες της ασήμαντης,της σπιθαμιαίας,της μυστικής από τον κόσμο,
της απέραντης , της υπέροχης ψυχής τους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου